Di ser mala Demîrtaş de girtin, xwe nezaniyek mezin e. Divê van kesan ji kar bigirin û ji Demîrtaş lêborînê bixwazin.
Xwedê demildest belaya kesên ku bi pêxemberan de dikevin dide. Xwedê teqez mukafata kesên di rêya Xwedê de Îslamê dijîn dide.
Mezinbûna Xwedê kêfê dide bawermendan. Bawermend ji mezintiya Xwedê şad dibe.
Ya hêja ew e ku mirov bi wijdanek azad Xwedê hez bike. Xwedê ji mirovan tiştên wiha dixwaze.
Dema ku tu ji paşverûyan dipirsî; “Te ev yek ji ku derxist?” dibêjin “Me ji bav û kalên xwe wiha dît”. Ew gorî Quranê tev nagerin.
Dema Îslamê dicehmînin, dema ku rewşa olê ji heyatê dixînin, wisa bawer dikin ku dibin herî xwedî teqwa. Ol ne dordarî ye, ol hêsanî ye.
Ew ên paşverû nikarin wê ola ku wan afirandiye jî jiyan bikin. Pergalek ezîyetê wisa çêkirine ku, ne mumkun e têkeve nav jiyanê.
Divê ew kesên ku Misilmanan, bi mehzheban, bi koman û bi hukmên ku di Quranê de nîn in ve perçe perçeyî dikin, hesabê bidin Xwedê bifikirin.
Tişta ku di mezhebekê de helal e, di ya din de heram e. Ne gorî gotina Xwedê, gorî gotinên xwe helal û heramê diyar dikin.
Di Quranê de dibêje ku “Xwedê bo we dijwariyê naxwaze”. Yên paşverû tim dixwazin dijwarî hebe, seba wê heşa Quranê kêm dibînin.
Ew muşrîkên ku ji hunerê, ji nezaketê, ji paqijiyê fem nakin, bawer dikin ku dê cîhanê veguherînin.
Muşrîk Mehdîyetê naxwazin, Yekîtiya Îslamê naxwazin. Tevî ku ew nexwazin jî, dê Xwedê ola rasteqîn belavî cîhanê bike.
Muşrîk li hember kufrê perçiqî ne. Her gav li hember wan belengaz, bêkarekter in û ji wan ditirsin.
Xwedê dibêje ku muşrîk kesên qirêj in. Ev ne qirêjiyek manewî ye, fizîkî ye jî. Mala wan, ew bi xwe, nêrîn û jiyana wan qirêj e.
Muşrîk ew kes in ku li ser navê Xwedê, pêvekan bi ola Xwedê ve dikin. Di alema Îslamê de niha gelek muşrîk hene.
Pêdaketina bi muşrîk, munafiq û ehlê kufrê de xêr e. Dixwazin ku têkoşîna zanistî demildest biqede, wê demê xêr û xêrat namîne.
Şad dibin ku Şiî, Suniyan Sunî jî Şiîyan dikujin. Ev yek zulma ku paşverûtiyê derxistiye. Di Quranê de Şiîtî-Sunîtî tune ye.
Heke ku dixwazî mirovekî din baş bibe, îttîhad-i îslamê bixwaze. Di nav îttîhad-i îslamê de ji xwe her tişt dê çareser bibe. Ji ber ku li dijî îttîhad-i îslamê berxwe didin, biratî, hezkirin û muhabet li ber derî disekine û nakeve hundir.
Gengaze ku bi qanîkirin, hezkirin û aqil ve hemû mirovahî dê dawetê îslamê bê kirin
Dilhişkiyê û nefretê wek ol dibînin. Tiştekî wisa nabe. Heke tu bi hezkirinê nêzîk nebî, mirov dê çawa bibin Misilman? Heke tu bi dilovanî nêzîk nebî, tu kes dê nêzîkî olê nebe. Heke tu bi nefretê nêzîk bibî, tu ê çawa îslamê hînî zilêm bikî û ji wî re qala olê bikî?
Tirsa ji xwedê serê hîkmet û aqilê ye. Ango heke tirsa ji xwedê tune be dê eqlê mirov biçe û winda be. Ji ber vê yekê tirsa ji xwedê nîmeteke mezin e.