Ji bo ti mijarê leşkerên me ji PKKê destûrê naxwaze. Rewşek wiha wijdana gelê me diêşîne. Tiştekî wisa di dîroka Komarê de tune ye.
Divê em bi her axavtina xwe ve, banga dilnermî, dilovanî û dilnizmiyê bikin. Axavtina pozbilindî teqez kêr nayê.
Bi helwesta li dijî Mehdiyetê ve serkeftin nabe. Ew kesên ku li hember Mehdiyetê ne, dê teqez têk biçin.
Dujminiya Mûseviyan nexweşiyek derûnî ye. Zarokên Hz. Yaqup emanetê me yên Xwedê ne. Nefret ne exlaqekî gorî Quranê ye.
Ermenbûn teqez ne tiştekî mirov pê biçûk be ye. Rûmetî ye. Ermen ewladên pak û paqij ên vî welatî ne.
Di navbera Îmraliyê û Qendîlê ti cudahî tune ye. Şerê xwediyê dîkan dikin. Armanca wan heman e; derketina Ocalan û perçebûna Tirkiyê ye.
Kî dixwaze di bin zordariyeke Stalînîst de bijî? Birayên me yên Kurd jî naxwazin. Hemû ji PKKê nefret dikin.
Armanca wan a perçekirina Tirkiyê, pêşîlêgirtina Yekîtiya Îslamê ye, û qutkirina têkiliya dewletên Îslamî û Tirkiyê ye.
PKK komkirina çekan didomîne, mezinahiya talûkeyê pêşçav e. Divê gele me jî li hember federasyonê û vê talûkeyê baldar be.
PKK hewl dide ku dewletek Marksîst, Stalînîst ava bike. Divê her kes vê xetereyê bibine.
Bo mêran kêf û şahiyê serbest dibînin, bo jinan jî her tiştî qedexe dikin. Evqas zordestiya li ser jinan bi ti awayî ne wijdanî ye.
Gelê sîvîl ên ji Kobanê hatine, bila li Tirkiyê bimînin, rewşa Kobanê ji bo vegerê ne guncav e. Ew canê me ne, bila bisekinin.
Hin nivîskarên ku rêz li PKKê digirin, dema qala oldar û gele me dibe wek şêran dibin. Helwesteke gelekî çirkîn nişan didin.
Qaşogiravî jiyana Misilmanan gorî xwe erzan dibînin. Jin, zarok û sîvîlan her gav ji hewayê tên kuştin. Tirkiye nabe qasidê zulmeke wiha.
Tirkiye nabe şirîkê kujeriyê. Tirkiye nabe navgînê ji hewa bombebarankirina Misilmanan. Bila hukûmeta me di vê mijarê de biryardar be
Divê teqez baregeha Încîrlîkê bo bombebarankirinê neye bikar anîn. Ji hewa bombebarankirina Misilmanan kujerî ye, zordestî ye.
Kurd kesên dildar û sertac in. Em hemû birayên me yên Kurd gelekî hez dikin. Kurd teqez tiştekî nebaş nakin.
Ji ber ku di destê PKKê de çek heye, gelek kes rêz digirin. Dema ku dest jî çekan berdan kesek guh nade wan. Lewre çekan bernadin.
Di pergala serokatiyê de ger radestî mafyayê bin, rîska darbeyê zêde dibe. Meksîka, Amerîka û Arjantîn mînakên nebaş in. Kêrî Tirkiyê nayê.
Ger êrîşî leşkerekî bikin, xwîna ewladekî me birijînin, tikilî hemû artêşa me dibe. Divê ev yek ji PKKê re neyê hîştin.
Em Laz, Gurcî, Kurd, Tirk, Ermen, Çerkez û Roman hemû bi hevre, bê cudahî ehlê vî welatî ne.