Ne mumkûn e mirov fem bike ku vê şêweya bêyom, bêhezkirin û nedilovan ji ku tînin û ewqasî jî di hundurê xwe de dihewînin.
Misilmanên ku li gorî Quranê dijîn hev nakujin. Exlaqê muşrîkandibe sedema mirinan. Jiber exlaqê muşrîkan lihev nefret dikin.
Divê dengê wan kesên ku li Başûrê Rojhilatê bi hişyariyan gefan li birayên me dixwin bi qanûnan ve bi awayekî baş li wan were vegerandin.
Heya ku li Başûrê Rojhilat zordestiya PKKê ya li ser gel neyê xelaskirin, heya ku her kes bi dilrihetî çalakiyên xwe nekir şaristanî çê nabe.
Ew hişmendiya ku gel biçûk dibîne, gelekî Kurd û oldar çewisandin. Ne mumkûn e ku mirov sedema wan a ku gel biçûk didîtin fem bike.
Nabe ku mirov şerê di navbera Misilmanan de temaşe bike û dilxweş be. Ger şaşiyek hebe, ev bi şîretan û bi desteka pêwîst ve tê duristkirin.
Hemd jî peyva hezkirinê ye. Ji hemdê Xwedê re şukurkirin, tê wateya “Xwedê ez gelekî ji te hez dikim û gelekî spas dikim”
Daxistina Xwedê ya Quranê rehmet û nîmeta Xwedê ya ji hezkirina me tê ye.
Di navê Xwedê yê Qehar de jî hezkirinek veşarî heye. Qehirandina xwe ya kufrê ji hezkirina bawermendan pêk tê.
Yên paşverû hewil didin ku heşa Xwedê wek zulumkarekî nîşan bidin. Xwedê zulmê li bendeyên xwe nake.
Ne ku bi sedan parastvanan ve li herêmê bigerî, ya girîng ew e ku her kes û welatiyên ji rêzê jî di bin ewlehiyê de bin.
Dewlet wan kesên ku bi çeka xwe gefan li gel dixwe, digire û cezayê dadî çibe didê. Ger ev neyê kirin, ne mumkûn e ku ewlehî çêbe.
Berhevkirina çekên wan kesên ku berê çeka xwe dide gel, berpirsyariya dewletê ye. Divê ev zordariya li herêmê li ser gel were rakirin.
Ew soza “temambûna nîmetan” a ku dane pêxemberan dê bi saya Hz. Mehdî û Hz. Îsa pêk were. Dê exlaqê Îslamê bi temamî serdestê cîhanê be.
Li şecereya Pêxember nefretkirin exlaqekî ku Xwedê jê heznake ye. Mirov li wan kesên zordar hêrs dibe, li hemû Benî Îsraîl hêrs nabe.
Birayên Ûsiv him bêexlaqiyê dikin dafikan çêdikin him jî xwe wek kesên salih nîşan didin, ev hişmendiya paşverûtiyê ye.
Yên paşverû nepenîtiyê û demagojiyê baş dizanin. Li rûyê te dikenin lê belê dafikan çêdikin. Di dawiyê de her car dafikên wan li serê wan diale.
Hebûnek heye ku gulê, çîlekê, pirteqalê di hundurê hişê xwe de bê bêfil bêhn dike, bê çav dibîne. Mirov vê yekê hîç nafikirin.
Xwedê dixwaze ku bê hezkirin. Em gelekî ji Xwedê hez dikin, inşAllah Xwedê jî me hez bike.
Bi bombekirinê ve aştî nayê Rojhilata Navîn. Divê Amerîka baş li pey Încîlê biçe. Di Încîlê de hezkirin heye, ne bombekirina mirovan.
Yê ku Xwedê hez dike, çîleyê jî qebûl dike. Ji çîleyê razî nebûn û tenê nîmet xwestin nabe. Cîhan cîhê çîle û perwerdeyê ye.