Materijalistička filozofija nudi samo jedno objašnjenje za poredak i uređenost univerzuma, a to je slučajnost. Prema toj tvrdnji, ceo univerzum je oblikovan slučajnim događajima.
Međutim, ako samo na kratko analiziramo univerzum, vidimo da je ta tvrdnja u potpunosti nerealna. Slučajnost jedino vodi ka haosu, a u univerzumu preovlađuje uređenost. Ta uređenost dokazuje postojanje i neograničenu silu Tvorca, Onoga koji je stvorio univerzum i dao mu oblik.
Kada istražujemo univerzum, zapažamo mnogobrojne primere uređenosti. Svet u kome živimo samo je jedan od tih oblika uređenosti. Sa svim svojim osobinama, svet je stvoren sa izuzetno osetljivim sistemima čineći ga pogodnim za život njegovih stanovnika.
 |
| Do you not see that Allah has subjected to you everything in the heavens and earth and has showered His blessings upon you, both outwardly and inwardly? Yet there are people who argue about Allah without knowledge or guidance or any illuminating Book. |
Rastojanje Zemlje do Sunca, nagnutost njene ose u odnosu na orbitu, ravnoteže u atmosferi, brzina rotacije oko svoje ose i oko Sunca, uloga okeana i planina na Zemlji, osobine živih bića i povezanost svega toga, jesu samo neki elementi ove ekološke ravnoteže.
Kada se Zemlja uporedi sa drugim planetama, tada još više postaje jasno da je ona specijalno dizajnirana za čoveka. Voda, na primer, jeste molekul koji se veoma retko nalazi u svemiru. Voda u tečnom agregatnom stanju postoji samo na našoj planeti u celom Sunčevom sistemu. Štaviše, 70% naše planete prekriveno je vodom. Milioni različitih živih bića živi u takvoj sredini. Zaleđivanje vode, njena sposobnost da upije i uskladišti toplotu, postojanje veoma velikih zapremina vode u obliku okeana, pa čak i distribucija toplote širom sveta jesu isključive karakteristike planete Zemlje. Nijedna druga planeta nema takvu tečnu masu koja stalno cirkuliše.
Zemljina osa je nagnuta pod uglom od 23 stepena u odnosu na njenu orbitu. Godišnja doba su formirana u skladu sa tim nagibom. Ako bi taj nagib bio malo manji ili veći nego što je sada, razlike u temperaturi između godišnjih doba dostizale bi ogromne vrednosti tako da bismo imali na Zemlji nepodnošljivo vruća leta i ekstremno hladne zime.
Zemljina rotacija oko svoje ose predstavlja najpogodniju brzinu za živa bića. Kada pogledamo na druge planete u Sunčevom sistemu, vidimo da i one imaju doć i dan. Međutim, pošto su vremenske razlike između njih mnogo veće nego na našoj planeti, razlike u temperaturi između dana i noći veoma su velike. Snažna aktivnost vetra, koja postoji u atmosferama kod drugih planeta, ne postoji u našoj atmosferi zahvaljujući uravnoteženoj rotaciji.
Gasovi koji sačinjavaju našu atmosferu i njihova koncentracija u jesu izuzetno važni za opstanak ne samo čoveka, već takođe svih živih bića na Zemlji. Postojanje gasova u atmosferi, u pravilnim proporcijama koje ostaju konstantne, moguće je zahvaljujući postojanju mnogih osetljivih ravnotežnih stanja.
Moguće je nabrojati stotine drugih stvari kao dodatak gore navedenim osobinama. Međutim, čak i primeri koje smo nabrojali ukazuju na jasnu činjenicu:
Svet u kome živimo specijalno je konstruisan za život njegovih stanovnika. On predstavlja produkt svesnog uređenja, a ne slučajnosti.
Ta savršena uređenost koja postoji širom univerzuma navodi nas ka jednom zaključku: Tvorac neograničene sile i mudrosti odgovoran je za nastanak univerzuma.
Postoje četiri osnovna gasa u atmosferi. To su azot (78%), kiseonik (21%), argon (manje od 1%) i ugljen-dioksid (0,03%). Gasovi u atmosferi dele se na dve grupe: “one koji su reaktivni” i “one koji nisu reaktivni”. Analiza reaktivnih gasova otkriva da reakcije u koje oni ulaze jesu neophodne za život, dok nereaktivni gasovi proizvode sastojke koji su destruktivni za život kada uđu u reakciju. Na primer, argon i azot su neaktivni gasovi. Oni mogu biti uključeni u samo nekoliko hemijskih reakcija. Međutim, kada bi oni lako reagovali, kao na primer kiseonik, okeani bi se pretvorili u azotnu kiselinu.
Sa druge strane, kiseonik reaguje sa drugim atomima, organskim jedinjenjima, pa čak i sa stenama. Te reakcije proizvode najosnovnije molekule za život, kao što su voda i ugljen-dioksid.
Kao dodatak reaktivnosti gasova, njihova postojeća koncentracija takođe je veoma kritična za život.
Na primer, pogledajmo kiseonik. Kiseonik je najprisutniji reaktivni gas u našoj atmosferi. Visoka koncentracija kiseonika u našoj atmosferi jeste jedna od osobina koja razlikuje Zemlju od drugih planeta u Sunčevom sistemu kod kojih čak ni najmanja količina kiseonika nije prisutna.
Kada bi postojalo više kisonika u atmosferi, oksidacija bi se odvijala brže i stene i metali bi brzo bili erodovani. Dakle, Zemlja bi bila erodovana i dezintegrisana, a živi svet bi se suočio sa velikom opasnošću. Ako bismo imali samo malo manje kiseonika, disanje bi bilo mnogo teže, a proizvodilo bi se i manje ozona. Promene u količini ozona bile bi fatalne za život. Manje ozona uzrokovalo bi da ultravioletni zraci dospeju na Zemlju u većem intenzitetu, što bi uzrokovalo da živi svet nestane. Više ozona sprečilo bi da toplota sa Sunca dospe do Zemlje, što bi bilo fatalno.
Ugljen-dioksid ima sličnu osetljivu ravnotežu. Biljke primaju Sunčevo zračenje preko tog gasa, mešaju ga sa vodom, formiraju biokarbonate koji rastvaraju stene i ostavljaju ih u okeanima. One takođe razgrađuju taj gas i oslobađaju kiseonik nazad u atmosferu. Na taj način, kiseonik, koji je neophodan za živa bića, konstantno se oslobađa u atmosferu. Taj gas takođe pomaže da se na planeti Zemlji zadrži “efekat staklene bašte” koji održava temperaturu na njoj konstantnom.
Ako bi bilo manje ugljen-dioksida, količina biljnog sveta na kopnu i u moru bila bi smanjena, ostavljajući manje hrane za životinje. U tom slučaju, bilo bi manje bikarbonata u okeanima, što bi izazvalo povećanje kiselosti. Povećanje ugljen-dioksida u atmosferi ubrzalo bi hemijsku eroziju kopna formirajući štetan alkalni talog u okeanima. Pored toga, došlo bi do povećanja efekta staklene bašte što bi uzrokovalo da se temperatura na površini Zemlje poveća, a život na Zemlji bio bi uništen.
Kao što vidimo, postojanje atmosfere od velikog je značaja za opstanak života na Zemlji. Da bi atmosfera opstala brojni astrofizički uslovi moraju postojati u isto vreme.
 |
| How many signs there are in the heavens and earth! |
1. 1. Zemlja se nalazi na određenoj udaljenosti od Sunca. Ovo rastojanje igra ulogu u količini toplotne energije koja dolazi na Zemlju sa Sunca. Malo odstupanje u Zemljinoj orbiti oko Sunca - bilo da je ona dalja ili bliža - izazvalo bi velike promene u toloti koja dolazi na Zemlju sa Sunca. Računice pokazuju da bi 13% smanjenja u toploti koja dolazi na Zemlju izazvalo da ona bude prekrivena slojem leda debelim 1.000 metara. Malo povećanje toplotne energije, sa druge strane, uzrokovalo bi da sva živa bića budu spržena.
2. Temperatura mora biti homogena širom Zemlje. Zbog toga, Zemlja rotira oko svoje ose određenom brziom (1.670 km/h na ekvatoru). Ako bi brzina Zemljine rotacije prešla određenu granicu, atmosfera bi bila previše topla, povećavajuću brzinu molekula gasa koji bi napustili Zemljinu atmosferu i uzrokovali da atmosfera nestane u svemiru i iščezne.
Ako bi brzina Zemljine rotacije bila manja od potrebne, tada bi se brzina molekula gasa smanjila i oni bi takođe iščezli iz atmosfere pošto bi ih Zemlja privukla svojom gravitacionom silom.
3. Nagib Zemljine ose od 23o 27’ sprečava da dođe do prevelike razlike između temperature na polovima i ekvatoru čime se održava sadašnje stanje atmosfere. Kada tog nagiba ne bi bilo, temperaturna razlika između polarnih regiona i ekvatora bila bi prevelika, što bi onemogućilo postojanje atmosfere koja podržava život.
Da bi se temperatura Zemljine površine održala na konstantnom nivou, mora se sprečiti gubitak toplote, naročito tokom noći. Zbog toga je potreban sastojak koji će sprečiti gubitak toplote iz atmosfere. Ta potreba je zadovoljena postojanjem ugljen-dioksida u atmosferi. Ugljen-dioksid prekriva Zemlju kao jorgan i sprečava odvođenje toplote u svemir.
Postoji razlika u temperaturi od 120oC između polova i ekvatora. Kada bi takva temperaturna razlika postojala na nekoj malo ravnijoj površini, došlo bi do izuzetno snažnih atmosferskih pokreta i jaki vetrovi sa brzinama od preko 1.000 km/h uništili bi naš svet. Zbog takvih vetrova nestalo bi ravnoteže u atmosferi i ona bi iščezla.
Međutim, površina Zemlje je neravna i to sprečava da se formiraju potencijalno snažni pokreti vazduha usled razlike u temperaturama. Neravnomernost Zemljine površine počinje na Himalajima, između Indije i Kine, nastavlja se sa Taurus planinama u Anatoliji i dostiže Alpe u Evropi, i dalje kroz planinske vence koji spajaju Atlanski okean na zapadu i Pacifički okean na istoku. U okeanima, prekomerna temperatura formirana na ekvatoru kanalisana je na severu i jugu uz pomoć svojstva tečnosti, balansirajući tako razlike u toploti.
Kao što vidimo, postojanje vazduha, jednog od osnovnih elemenata života, moguće je samo uspostavljanjem više hiljada fizičkih i ekoloških ravnoteža. Štaviše, uspostavljanje tih uslova samo na našoj planeti nije dovoljno za odvijanje života na Zemlji. Kada bi naša planeta postojala u sadašnjem stanju sa svojom geografskom strukturom i svojim kretanjem u svemiru, a ipak imala drugačiji položaj u galaksiji, ova ravnoteža bila bi narušena.
Na primer, kada bi se na mestu Sunca nalazila neka manja zvezda, to bi izazvalo veliku hladnoću na Zemlji, a veća zvezda od Sunca bi spržila Zemlju.
Dovoljno je pogledati na mrtve planete u svemiru da bi se razumelo da Zemlja nije produkt slučajnih događaja. Uslovi neophodni za život tako su složeni da je nemoguće da nastanu “sami od sebe” i to slučajno. Očigledno da je unutar Sunčevog sistema jedino Zemlja stvorena specijalno za život.
Ciklus azota predstavlja sledeći dokaz da je Zemlja specijalno stvorena za ljudski život.
Azot je jedan od osnovnih elemenata kojeg pronalazimo u tkivima živih organizama. Iako je 78% atmosfere sastavljeno od azota, ljudi i životinje ga ne upijaju direktno. To je glavna uloga bakterija koje zadovoljavaju naše potrebe za azotom.
Ciklus azota počinje sa gasom azota (N2) u vazduhu. Bakterije koje žive u nekim biljkama pretvaraju azot iz vazduha u amonijak (NH3). Drugi tipovi bakterija, sa druge strane, pretvaraju amonijak u nitrat (NO3). (Gromovi takođe imaju važnu ulogu u pretvaranju azota iz vazduha u amonijak.)
Na sledećem stupnju, živa bića koja proizvode svoju vlastitu hranu, kao što su to zelene biljke, upijaju azot. Životinje i ljudi pošto ne mogu da proizvedu svoju vlastitu hranu mogu da uzimaju azot jedino konzumiranjem biljaka.
 |
| 1. Nitrogen is converted to ammonia by lightning, and dissolves inthe soil. |
Azot u životinjama i ljudima vraća se u prirodu kroz njihov izmet i njihove leševe koje razgrađuju bakterije. Kada to čine, bakterije ne samo da izvršavaju zadatak čišćenja, već takođe oslobađaju amonijak, glavni izvor azota. Iako se određena količina amonijaka pretvara u ugljenik uz pomoć nekih drugih bakterija i meša sa vazduhom, drugi deo se pretvara u nitrate uz pomoć drugih tipova bakterija. Biljke ih uzimaju, i ciklus se nastavlja.
Odsustvo bakterija u tom ciklusu bilo bi dovoljno da se zaustavi život. Bez bakterija, biljke ne bi mogle da zadovolje svoje potrebe za ugljenikom i ubrzo bi uginule. A nije moguće govoriti o životu na nekom mestu gde nema biljaka.
 |
| Van Alenovovi pojasevi zračenja. |
| 1. Outer Van Allen belt |
Iako mi generalno nismo njih svesni, mnogi meteoriti padaju na Zemlju, kao i na druge planete. Razlog zašto ovi meteoriti, koji formiraju velike kratere kada padnu na druge planete, ne oštećuju Zemlju jeste što atmosfera deluje velikim trenjem na padajuće meteore. Meteori ne mogu dugo da izdrže to trenje i gube veliki deo mase tako što se zapale. Na taj način, ono što bi moglo da izazove veliku katastrofu sprečeno je zahvaljujući atmosferi.
Jedna od najvažnijih činjenica da nebo iznad nas predstavlja “pokrivač koji je zaštićen” jeste magnetno polje koje okružuje Zemlju. Gornji sloj atmosfere sačinjen je od magnetne zone zvane “Van Alenov pojas”. Ova zona je sačinjena na osnovu osobina Zemljinog jezgra.
Zemljino jezgro sadrži teške magnetne elemente kao što su gvožđe i nikl. Međutim, ono što je još važnije jeste da je Zemljino jezgro sastavljeno iz dve različite strukture. Unutrašnji deo jezgra je čvrst, dok je spoljni deo jezgra tečan. Spoljni sloj pluta preko unutrašnjeg sloja, stvarajući magnetni efekat sa teškim metalima, što stvara magnetno polje. Van Alenov pojas je produžetak te magnetne zone koji dostiže spoljni sloj atmosfere. Ovo magnetno polje štiti Zemlju od mogućih opasnosti iz svemira.
Jedna od tih najvećih opasnosti jesu “solarni vetrovi”. Osim toplote, svetlosti i zračenja, Sunce šalje prema Zemlji vetar sastavljen od protona i elektrona koji se kreću sa brzinom od 1,5 milijardi km/h.
 |
| Kada atmosfera ne bi imala zaštitna svojstva, Zemlja bi se našla na udaru kiše meteora. |
Solarni vetrovi ne mogu da prođu kroz Van Alenov pojas koji stvara magnetno polje na rastojanju od 65.000 kilometara od površine Zemlje. Kada solarni vetar, u vidu kiše čestica, dođe do magnetnog polja, on se raspada i razbacuje oko tog polja.
Atmosfera upija većinu X-zraka i ultravioletnih zraka koje Sunce emituje. Bez tog upijanja, život na Zemlji bio bi nemoguć.
Atmosferske zone koje se nalaze oko nas čine bezopasnim to zračenje, radio talase i vidljivu svetlost koja dolazi do nas. Kada naša atmosfera ne bi imala takvu propustljivost, mi ne bismo mogli da koristimo radio talase za komunikaciju, niti bismo imali dnevno svetlo koje predstavlja osnovu za život.
Ozonski sloj oko Zemlje sprečava da štetni ultravioletni zraci sa Sunca dospeju do Zemlje. Ultravioletni zraci sa Sunca imaju tako veliku energiju da bi mogli ubiti sva živa bića na Zemlji. Iz tog razloga, život na Zemlji je moguć zahvaljujući ozonskom sloju koji predstavlja još jedan specijalno stvoreni deo “zaštitnog pokrivača” na nebu.
Ozon se proizvodi od kiseonika. I dok postoje dva atoma kiseonika u jednom molekulu gasa kiseonika, postoje tri atoma kiseonika u jednom molekulu gasa ozona. Ultravioletni zraci koji dolaze sa Sunca dodaju još jedan atom molekulu kiseonika i tako nastaje molekul ozona. Ozonski sloj, koji nastaje delovanjem ultravioletnih zraka, zaustavlja smrtonosne ultravioletne zrake i tako obezbeđuje jedan od najvažnijih uslova za život na Zemlji.
Ukratko, kada Zemljino jezgro ne bi stvaralo magnetno polje i kada atmosfera ne bi imala strukturu i gustinu da filtrira štetno zračenje, život na Zemlji ne bi bio moguć. Bez sumnje, nemoguće je da je bilo koji čovek ili neko drugo živo biće na Zemlji uspostavilo takav jedan sistem. Očigledno da je Tvorac stvorio ova zaštitna svojstva koja su kritički neophodna za ljudski život i da je On stvorio nebo za njegovim “zaštitnim pokrivačem”.
To što ostale planete nemaju takav “zaštitni pokrivač” predstavlja još jednu činjenicu da je Zemlja specijalno dizajnirana za život čoveka. Na primer, celokupno jezgro Marsa je čvrsto i zato ne postoji zaštitno magnetno polje oko njega. Mars nije tako veliki kao Zemlja, nema dovoljan pritisak da bi došlo do formiranja tečnog dela u njegovom jezgru. Pored toga, odgovarajuća veličina nije sama dovoljna za formiranje magnetnog polja oko planete. Na primer, prečnik Venere je skoro isti kao i Zemlje. Njena masa je samo 2% manja od Zemljine, a njena težina je skoro ista kao Zemljina. Dakle, zbog odgovarajućeg pritiska i drugih karakteristika, neizbežno je da dođe do formiranja tečnog metala u jezgru Venere. Međutim, ne postoji magnetno polje oko Venere zato što je rotacija Venere sporija u odnosu na Zemlju. I dok se Zemlja okrene oko svoje ose za jedan dan, Venera to isto učini za 243 dana.
Veličina Meseca i drugih susednih planeta, i njihovo rastojanje od Zemlje takođe je važno za postojanje magnetnog polja koje stvara “zaštitni pokrivač” Zemlje. Kada bi jedna od tih planeta bila veća od svoje sadašnje veličine, to bi izazvalo veću gravitacionu silu. Susedne planete sa tako velikom gravitacionom silom promenile bi brzinu tečnog i čvrstog dela Zemljinog jezgra i sprečile bi formiranje magnetnog polja u njegovom sadašnjem obliku.
Ukratko, nebo iznad nas poseduje osobinu “zaštitnog pokrivača” koje zahteva da mnoge karakteristike, kao što su Zemljino jezgro, brzina njene rotacije, rastojanje između planeta i mase planeta imaju najadekvatnije vrednosti.
Svakog trenutka milioni kubnih metara vode prenose se iz okeana u atmosferu, a odatle na kopno. Život zavisi od tog velikog vodenog ciklusa. Kada bismo pokušali da imitiramo taj ciklus, u tome ne bismo uspeli, čak i kada bismo koristili nasjavremeniju tehnologiju na svetu. Kroz isparavanje, međutim, mi dobijamo vodu, prvi i glavni uslov života, bez ikakvog dodatnog troška ili energije. Svake godine 45 miliona kubnih metara vode ispari iz okeana. Voda koja ispari nosi se vetrovima preko kopna u vidu oblaka. Svake godine, 3-4 miliona kubnih metara vode prenosi se sa okeana na kopno, pa prema tome i do nas.
 | |
| 1. Condensation | 4. Evaporation |
| Do you not see that Allah sends down water from the sky and threads it through the earth to emerge as springs and then by it brings forth crops of varying colours, which then wither and you see them turning yellow and then He makes them into broken stubble? There is a reminder in that for people of intelligence. | |
Jednostavno rečeno, voda, čiji ciklus mi ne kontrolišemo, i bez koje mi ne možemo živeti više od par dana, dolazi do nas na veoma specifičan način.
The Qur’an reminds us that this is one of the most evident signs for which man should be "grateful":
Have you thought about the water that you drink? Is it you who sent it down from the clouds or are We the Sender? If We wished We could have made it bitter, so will you not give thanks? (Surat al-Waqi’ah: 68-70)
Prva od karakteristika vezanih za kišu jeste njena brzina padanja. Kada pada sa visine od 1.200 metara, jedan objekat, koji ima istu veličinu i težinu kao i kišna kap, konstantno bi ubrzavao i pao na Zemlju sa brzinom od 558 km/h. Međutim, prosečna brzina kišne kapi je 8-10 km/h.
Razlog tome je što kišna kap ima specijalan oblik koji povećava efekat trenja od strane atmosfere i pomaže joj da padne na Zemlju mnogo sporije. Jedan pogled na brojke, u nastavku, dovoljan je da bi se shvatila katastrofa sa kojom bi se Zemlja suočila svaki put pri padanju kiše, ako bi kišne kapi imale drugačiji oblik, ili kada atmosfera ne bi imala osobinu trenja.
Minimalna visina kišnih oblaka je 1.200 metara. Efekat koji bi izazvala jedna kišna kap koja bi pala sa te visine jednaka je padu objekta težine 1 kg sa visine od 15 cm. Postoje takođe kišni oblaci koji se nalaze na visini od 10.000 metara. U tom slučaju, jedna kišna kap izazvala bi efekat jednak onom koji bi izazvao objekat težine 1 kg koji bi pao sa visine od 110 cm.
Procenjuje se da svake sekunde otprilike 16 miliona tona vode isparava sa Zemlje. Taj broj je jednak količini vode koja pada na Zemlju svake sekunde. Tokom jedne godine, ta brojka iznosi 505 x 1012 tona. Voda stalno cirkuliše u odgovarajućoj ravnoteži u skladu sa odgovarajućom “merom”.
 |
| Na površini okeana svakog trenutka dolazi do formiranja malih vazdušnih mehurova usled penušanja vode, i mnoštvo vodenih kapi, koje su bogate solju, izbacuju se u atmosferu. Delovanjem vetrova koji odnose ove kapi, atmosfera svakoga dana prikuplja 27 miliona tona soli. Ova so predstavlja centar oko kojeg će se kasnije formirati kišne kapi. Čestice vode koje okružuju kristale soli bivaju nošene iz okeana do oblaka i tako formiraju kapljice kiše. Kada postanu teže od vazduha, kapljice napuštaju oblake i počinju da padaju na zemlju kao kiša. |
The proportion of rain does not merely apply to its quantity, but also to the speed of the falling raindrops. The speed of raindrops, regardless of their size, does not exceed a certain limit.
Philipp Lenard, a German physicist who received the Nobel Prize in physics in 1905, found that the fall speed increased with drop diameter until a size of 4.5 mm (0.18 inch). For larger drops, however, the fall speed did not increase beyond 8 metres per second (26 ft/sec). (Keith C. Heidorn, Ph.D., "Philipp Lenard: Brushing the Teardrops from Rain;" www.islandnet.com/~see/weather/history/lenard.htm) He attributed this to the changes in drop shape caused by the air flow as the drop size increased. The change in shape thus increased the air resistance of the drop and slowed its fall rate.
As can be seen, the Qur'an may also be drawing our attention to the subtle adjustment in rain which could not have been known 1,400 years ago.
Tek nakon što je otkriven vremenski radar bilo je moguće ustanoviti stadijum u kojem se formira kiša. Na osnovu toga, formiranje kiše se odvija u tri stupnja. Prvo - formiranje vetra; drugo - formiranje oblaka; treće - pojava kišnih kapi.
What is related in the Qur’an about the formation of rain shows great parallels with these discoveries:
It is Allah Who sends the winds (1st Stage) which stir up clouds which He spreads about the sky however He wills. He forms them into dark clumps (2nd Stage) and you see the rain come pouring out from the middle of them (3rd stage). When He makes it fall on those of His slaves He wills, they rejoice!(Surat ar-Rum: 48)
"It is Allah Who sends the winds..."
Bezbrojni vazdušni mehurovi, formirani penušanjem okeana, stalno eksplodiraju i uzrokuju da se čestice vode izbacuju prema nebu. Te čestice koje su bogate solju bivaju nošene vetrovima i podižu se u atmosferu. Te čestice, koje se nazivaju aerosoli, funkcionišu kao vodene klopke, i formiraju kapljice oblaka sakupljajući oko sebe vodenu paru koja dolazi od mora u vidu malih kapljica.
" ... which stir up clouds which He spreads about the sky however He wills. He forms them into dark clumps..."
Oblaci se formiraju od vodene pare koja se kondenzuje oko kristala soli ili čestica prašine u vazduhu. Pošto su vodene kapljice u tim oblacima veoma male (sa prečnikom od 0,01 i 0,02 mm), oblaci ostaju u vazduhu i šire se na nebu. Na taj način, nebo je prekriveno oblacima.
"...and you see the rain come pouring out from the middle of them."
The water particles that surround salt crystals and dust particles thicken and form raindrops, so, the drops which become heavier than air leave the clouds, and start to fall on the ground as rain.
 |
| It is He Who sends down water from the sky. |
The Qur’an draws our attention to the rain’s being "sweet":
Have you thought about the water that you drink? Is it you who sent it down from the clouds or are We the Sender? If We wished We could have made it bitter, so will you not give thanks? (Surat al-Waqi’ah: 68-70)
…and (did We not) give you sweet fresh water to drink? (Surat al-Mursalat: 27)
It is He Who sends down water from the sky. From it you drink and from it come the shrubs among which you graze your herds. (Surat an-Nahl: 10)
Kao što znamo, izvor vode za kišu je isparavanje, a 97% isparavanja odvija se iz “slanih” okeana. Međutim, kiša je slatka. Razlog zašto je kiša slatka nalazi se u još jednom fizičkom zakonu kojeg je Tvorac uspostavio. Prema tom zakonu, bez obzira da li voda isparava iz slanih mora, ili mineralnih jezera, ili blata, ona ne sadrži nijedan strani materijal.
In the Qur’an, many verses call our attention the rain’s function of "bringing a dead land to life".
"…And We send down from heaven pure water so that by it We can bring a dead land to life and give drink to many of the animals and people We created."
(Surat al – Furqan: 48-49)
Pored toga što snabdeva Zemlju vodom, koja je neophodna za živa bića, kiša takođe ima efekat đubrenja.
 |
| "Among His Signs is that you see the earth laid bare and then when We send down water on it, it quivers and swells. He Who gives it life is He Who gives life to the dead. Certainly He has power over all things." |
Vodene kapi koje dospevaju do oblaka nakon što isparavaju iz mora, sadrže izvesne supstance “koje će dati život” mrtvom kopnu. Te “životodavne” kapi zovu se “površinske tenzione kapi”. Površinske tenzione kapi nastaju na gornjem sloju površine mora kojeg biolozi zovu mikro-sloj. U tom sloju, koji je tanji od jednog desetog dela milimetra, postoje mnoge neupotrebljive organske čestice zagađenja uzrokovanog od strane mikroskopskih algi i zooplanktona. Neki od tih otpadaka grupišu i sakupljaju oko sebe neke elemente koji su veoma retki u morskoj vodi, kao što su fosfor, magnezijum, kalijum i neki teški metali kao što su bakar, zink, kobalt i olovo. Te kapljice, buduće “đubrivo” kopna, izdižu se na nebo pomoću vetrova i padaju na Zemlju kao deo kišnih kapi. Semena i biljke na Zemlji pronalaze u tim kapljicama mnogobroje soli metala i elemente potrebne za njihov rast.
"And We sent down blessed water from the sky and made gardens grow by it and grain for harvesting."(Surah Qaf: 9)
Soli koje padaju kao deo kiše jesu mali primer određenih konvencionalnih đubriva (kalcijum, magnezijum, kalijum, itd.) koji se koriste za dodatno đubrenje zemljišta. Teški metali pronađeni u tim tipovima aerosoli, sa druge strane, jesu drugi elementi koji povećavaju đubrenje i tako učestvuju u razvoju i proizvodnji biljaka.
Ukratko, kiša je važan agens đubrenja. Neplodna zemlja može se snabdeti svim potrebnim elementima za biljke, tokom jednogodišnjeg perioda, samo od strane ovih đubrivnih kapi koje dolaze od strane kiše. Šume se takođe razvijaju i hrane uz pomoć tih morskih aerosola.
Na taj način, 150 miliona tona đubriva padne na celokupnu kopnenu površinu svake godine. Ukoliko ne bi bilo ovog prirodnog đubriva bilo bi malo vegetacije na zemlji i ekološka ravnoteža bila bi narušena.
Jedan od najinteresantnijih i najvažniijh kvaliteta vode jeste ta, da suprotno drugim supstancama, njeno čvrsto stanje je lakše nego njeno tečno stanje - to jest, led je lakši od vode. Iz tog razloga, mora počinju da se lede odozgo, jer zaleđeni sloj je lakši nego tečni sloj vode. Na taj način, rizik da dođe do potpunog zaleđivanja mora, što bi uzrokovalo prestanak života - biva eliminisan, jer zaleđeni sloj koji se izdiže gore izoluje od spoljne hladnoće tečni deo koji ostaje dole.
Kada bi led bio teži od vode (što je ono što bi se normalno očekivalo), tada bi mora počela da se zaleđuju od dna. U tom slučaju, izolacija sa gornje strane ne bi postojala, sva mora bi bila zaleđena i život u vodi bi bio uništen. Pošto led zauzima više prostora nego voda, zaleđeni deo mora bi u tom slučaju zauzeo više prostora i uzrokovao da se voda iznad njega izdigne i prelije.
Pored toga, činjenica da je voda najteža na +4oC veoma je važna za život. U morima, voda koja dostigne +4oC tone na dno pošto je tada najteža. Iz tog razloga, mora po kojima plutaju ledene sante imaju na dnu vodu koja je uvek u tečnom stanju i sa temperaturom od +4oC, tako da živa bića mogu da prežive. Slično, u zimskim periodima jezera i reke, koji su prekriveni ledom, imaju na svom dnu vodu koja takođe omogućava život.
 |
| And He has made everything in the heavens and everything on the earth subservient to you. It is all from Him. There are certainly signs in that for people who reflect. |
Sledeća osobina vode jeste njeno polagano isparavanje i zaleđivanje. Poznato je da u letnjim mesecima dolazi do naglog zagrevanja peska tokom dana i takođe njegovog naglog hlađenja tokom noći. Temperatura morske vode, sa druge strane, varira samo oko dva do tri stepena između dana i noći. Razlog tome što voda ima sposobnost da zadrži svoju temperaturu od iznenadnih skokova i padova, i usporava isparavanje i zaleđivanje. Kada se ta karakteristika vode analizira na nivou celog sveta, može se videti da voda, bilo u tečnom stanju ili kao para, u okeanima i atmosferi, ima najvažniju ulogu po pitanju Zemljine temperature. Voda koja prekriva Zemlju sprečava da dođe do prekomernog zagrevanja upijajući toplotu u tom delu sveta gde je izložena Suncu. Na sličan način, u onim delovima gde nisu izloženi Suncu direktno kao na drugim mestima, okeani i ostala voda, sa toplotom koju poseduju, funkcionišu kao grejači i sprečavaju da temperatura padne previše nisko. Na taj način, razlika u temperaturi između dana i noći uvek ostaje unutar optimalnih granica koje odgovaraju čoveku i ostalim živim bićima. Ako bi količina vode na Zemlji bila manja nego područja kopna, tada bi temperaturna razlika između dana i noći dostizala veliku vrednost pretvarajući Zemlju u pustinju i čineći život nemogućim, ili bar veoma teškim.
Oblaci mogu biti neverovatno teški. Na primer, u olujnom oblaku zvanom akumulirano je više od 300.000 tona vode.
Postići da se voda mase 300.000 tona održi na nebu, bez sumnje je pravo čudo.
"It He is Who sends out the winds, bringing advance news of His mercy, so that when they have lifted up the heavy clouds, We dispatch them to a dead land and send down water to it, by means of which We bring forth all kinds of fruit. In the same way We will bring forth the dead, so that hopefully you will pay heed."(Surat al-A’raf: 57)
"…and the varying direction of the winds, there are signs for people who use their intellect."(Surat al-Jathiyah: 5)
Vetrovi predstavljaju vazdušne struje između različitih temperaturnih zona. Različite temperature u atmosferi stvaraju različite vazdušne pritiske, uzrokujući da se vazduh kontinuirano kreće od viših pritisaka ka nižim. Ako dođe do pojave velike razlike u pritiscima, to jest, temperatura u atmosferi je previše visoka, tada vazdušne struje, to jest vetrovi, postaju veoma jaki. Na taj način nastaju veoma destruktivni vetovi kao što su orkani.
 |
| Allah, there is no deity but Him, the Living, the Self-Sustaining. He is not subject to drowsiness or sleep. Everything in the heavens and the earth belongs to Him. Who can intercede with Him except by His permission? He knows what is before them and what is behind them but they cannot grasp any of His knowledge save what He wills. His Footstool encompasses the heavens and the Earth and their preservation does not tire Him. He is the Most High, the Magnificent. |
Ono što je interesantno jeste da uprkos postojanja zona sa veoma različitim temperaturama i pritiskom, kao što su ekvator i polovi, naš svet nije stalno izložen snažnim vetrovima zahvaljujući barijerama i “regulatorima”. Kada velike vazdušne struje, koje se inače formiraju između polova i ekvatora, ne bi bile usporene od strane faktora koji će biti opisani u nastavku, planeta Zemlja bi bila pretvorena u mrtvu planetu stalno izloženu delovanju snažnih vetrova.
Uglavnom, visinske razlike na Zemlji slabe znagu vetrova. Velike razlike u visini deluju na tople i hladne vazdušne tokove. Kada dođu do planinskih nagiba, dolazi do formiranja novih vetrova. Na taj način, dvosmerni vazdušni sistem između ekvatora i polova pretvara se vazdušni sistem od više smerova zahvaljujući liticama, i vetrovi se ublažavaju pošto bivaju kanalisani u različitim smerovima. Planinski venci na Zemljinoj kori funkcionišu kao veliki vazdušni koridori. Koridori pomažu da se vetovi razvomerno raspoređuju širom Zemlje.
 |
| He Who created the seven heavens in layers. You will not find any flaw in the creation of the All-Merciful. Look again - do you see any gaps? Then look again and again. Your sight will return to you dazzled and exhausted! |
Nagnutost Zemljine ose takođe ima veliku ulogu u ublažavanju vetrova. Kada bi nagib Zemljine ose bio pod pravim uglom u odnosu na njenu orbitu, Zemlja bi bila izložena snažnim vetrovima. Međutim, ekvator naše planete je nagnut pod uglom od 23o27’ u odnosu na ravan orbite. Na taj način, temperatura ne ostaje ista u regionima između polova i menja se u skladu sa godišnjim dobima. To znači da se vazdušni pritisak drži u ravnoteži i da se tako snaga vetra umanjuje. Kada bi se temperatura između ekvatora i polova smanjila, vetrovi bi bili topliji.
Pored toga, postoje dva sloja gasa oko naše planete koji uravnotežuju temperaturne razlike. Slojevi ozona i ugljen-dioksida balansiraju temperaturu u atmosferi. Ozonski sloj upija “višak” Sunčevih zraka. Ugljen-dioksid, sa druge strane, ima suprotnu funkciju: on zadržava primljenu toplotu i tako sprečava hlađenje.
Sve ove činjenice nam pokazuju da čovek duguje svoj život velikom sistemu koji se sastoji od mnoštva složenih podsistema. Ceo univerzum je stvoren da bi čovekov život učinio mogućim.
