 |
| Archaeopteryx |
Jos od XIX stoljeca evolucionisti prikazuju 150 miliona godina star fosil poznat pod nazivom Archaeopteryx kao najveci fosilni dokaz teorije evolucije. Tvrde da fosil ima brojne karakteristike reptila sto ga cini “karikom koja nedostaje” izmedju reptila i ptica. Nedavna otkrica su pobila ovu tvrdnju, medjutim, jer su pokazala da je Archaeopteryx bila ptica koja je bila potpuno sposobna da leti. Osim toga, therapod dinosaurus, donedavno posmatran kao navodni reptilni predak ptica, ustvari je mnogo mladji od Archaeopteryx-a—to je nezgodna cinjenica koju evolucionisti pokusavaju prikriti.
Vec desetljecima, takozvana “evolucija konja” prezentirana je kao jedan od najbolje dokumentovanih dokaza teorije evolucije. Cetveronozni sisari koji su zivjeli u razlicitim periodima poredani su proizvoljno od najmanjeg ka najvecem, i ovakvu “seriju konja” prikazuje Americki muzej prirodne historije u gradu NewYork. Cinjenica je, medjutim, nedavna istrazivanja otkrivaju da izumrle vrste konja nisu bile predhodnice jedne drugima. Redoslijed je potpuno netacan i manji cetveronosci pretstavljeni kao preci konja ustvari su se pojavili na Zemlji mnogo kasnije.
| Evolutionists produce totally unrealistic illustrations and fossil reconstructions. They have no other significance than to reflect evolutionists’ vivid imaginations and be used as tools for evolutionist propaganda. There is no scientific basis to this technique, which is employed only to indoctrinate society with evolutionary scenarios. |  |
Najistaknutija prevara Darvinizma je ona da su ljudska bica evoluirala od majmunolikih stvorenja—to je imaginacija koja je rasirena putem bezbroj crteza i maketa. Zapravo, nema dokaza da je “covjek-majmun” ikada postojao. Australopitek (Australopithecus), opcenito opisivan kao danasnji covjekov najstariji predak, ustvari je izumrla vrsta majmuna, ne tako mnogo razlicita od cimpanzi. Klasifikacije poput Homo erectus, Homo sapiens Neandertalensis i Homo sapiens archaic, koje slijede iza australopiteka (Australopithecus-a) u takozvanom porodicnom drvetu ljudi su ustvari samo razlicite ljudske rase. Male anatomske razlike izmedju tih klasa i danasnjeg covjeka takodjer su uocljive izmedju razlicitih rasa koja takodjer zive danas. Na primjer : Aboridzini (domoroci u Australiji), pigmiejci i Inuiti, ili Eskimi.
Jako dugo, hor evolucionista propagirao je nepotkrijepljenu tezu da postoji jako mala genetska razlika izmedju ljudi i cimpanza. U svakom evolucionistickom djelu mogli ste procitati recenice kao sto su: “mi smo 99% jednaki cimpanzama” ili “ima samo 1 % DNK koji nas cini ljudima”. Iako nikakvo poredjenje gena ljudi i cimpanzi, koje bi rezultiralo takvim zakljuckom, nikada nije izvedeno, Darvinisticka ideologija ih je navela da pretpostave da postoji tek neznatna razlika izmedju dvije vrste.
Novije studije pokazuju da je evolucionisticka propaganda sa ovom temom-kao i mnoge druge- potpuno lazna. Ljudi i cimpanze nisu 99% slicni kao sto su evolucionisticke bajke tvrdile. Geneticka slicnost je manja od 95 %.
Biologicar na Kalifornijskom Institutu tehnologije bazira ovo na kompjuterskom programu koji je uporedio 780,000 od 3 milijarde primjeraka sadrzanih u bazi ljudskih DNK spirala sa onima koje prpiadaju cimpanzama. Pronasao je vise nepodudarnosti nego sto su ranija istrazivanja tvrdila i zakljucio da je najmanje 3.9 % DNK baze razlicito.
Ovo ga je dovelo do zakljucka da je fundamentalna geneticka razlika izmedju vrsta oko 5 procenata.
“New Scientists” (“Novi naucnici”), vodeci naucni magazin i strogi pobornik Darvinizma, izvjestavao je o ovoj temi kako je “razlika izmedju ljudske i DNK cimpanza povecana”.
"Jedinstveniji smo nego sto smo mislili, prema novim poredjenjima ljudske i DNK cimpanza. Dugo je smatrano da dijelimo 98.5 % naseg genetickog materijala s nasim najblizim srodnicima. To se sada cini neispravnim. Ustvari dijelimo manje od 95 % naseg genetickog materijala, , dakle razlika izmedju nas i cimpanzi je trostruko veca."
Teorija evolucije ne moze objasniti kako je nastala ljudska svijest. Nesvjesni atomi i slucajnost ne mogu biti zasluzni za to sto su ljudska bica stvorila civilizaciju, stvaraju umjetnicka djela, uspostavljaju naucna polja od medicine do arheologije, filozofije, raduju se i osjecaju zadivljenost, komponuju muziku, osjecaju zadovoljstvo zbog umjetnosti koju stvaraju, uzivaju u okusima, imaju prijatelje, razumiju takve koncepte kao sto su lojalnost, samopozrtvovanje i ljubav, osjecaju ceznju, prave svemirska vozila, izmislili su mikroskop i sijalicu—i proucavaju atome od kojih se sastoje njihova vlastita tijela. Nije moguce pojmiti svijest sa aspekta materijalisticke filozofije koja ljudsko tijelo posmatra kao nakupinu materije. Sami po sebi, atomi i molekule od kojih se sastoji mozak niti osjecaju, niti znaju ista, niti govore. Svjesnost je atribut ljudske duse; a Bog je onaj koji ljudskim bicima daruje duse.
Evolucionisticki izvori odavno tvrde da su pojedini organi u ljudskim tijelima izgubili svoju funkcijiu i da se vise ne koriste neko predstavljaju naslijedje od predasnjih oblika. Slijepo crijevo i trticna kost su kod ljudi dugo smatrani “suvisnim” organima. Medjutim, najnovija naucna istrazivanja pokazuju da ovi organi imaju svoju funkciju. Lista “suvisnih organa” koju su evolucionisti sastavili na pocetku XX stoljeca sada je u potpunosti diskreditovana. Na isti nacin, koncept “otpadne DNK” koji su promovirali evolucionisti—tvrdnja da je veliki dio DNK lanca nefunkcionalan—danas je takodjer diskreditovana novim otkricima.
Matematicki je nemoguce da proteini, material od kojeg je izgradjen zivot, nastanu slucano. Na primjer, sanse da prosjecna molekula proteina, koja se sastoji od 288 amino kiselina, nastane slucajno su 1 naprema 10300 (Ovo je astronomska cifra od 1 pracena sa 300 nula). Prakticno je nemoguce da se ovo dogodi (matematicki gledano, sanse manje od 1 u 1050 se smatraju kao nulta mogucnost). Teorija evolucije koja je nesposobna da objasni formiranje barem jednog proteina slucajnoscu, nikada nece objasniti kako nastaju celije ili cak slozenije structure.
Cak i ako pretpostavimo da su molecule proteina nastale slucajno, opet je nemoguce da je od njih zivot nastao spontano. Hiljade narednih procesa su potrebni da bi od proteina nastala celija. Na kraju, svaki protein koji bi se formirao slucajno morao bi strpljivo da ceka da se formiraju i drugi proteini takodjer, a da on sam izbjegne svaki utjecaj ultraljubicastog zracenja i mehanicka ostecenja iz svoje okoline. Onda ovi drugi proteini moraju nastati u dovoljnom broju i istovremeno se poredati tako inteligentno da stvore organelle jedne celije. Nikakva strana supstanca, stetna molekula ili bespotrebni protein ne smiju uci u kombinaciju. Tada, ove se organele moraju poredati prema preciznom planu i na organiziran nacin, privuci potrebne enzime i pokriti se membranom. I onda, konacno, unutrasnjost te celije mora se napuniti specijalnom tecnoscu koja pretstavlja idealno okruzenje za ove organele. Ipak, sam od sebe, svaki od ovih postupaka je nemoguc.
Prije oko 4 milijarde godina, prema evolucionistickom scenariju, vise nezivih hemikalija uslo je u reakciju, posredstvom udara munje ili zemljotresom, i tako stvorili prvu celiju. Medutim, naucnici opisuju celiju kao strukturu komplikovaniju od one u velikim gradovima kao sto su Pariz ili London. Ogroman broj struktura u celiju, od biljaka koje proizvode energiju do fabrika proteina, od prevoznih sredstava koje prevoze sirove materijala do desifratora koje desifruju DNK, i komunikacijski sistemi, sve to u konstantno aktivnom stanju i besprijekorno organizovano. Vjerovati evolucionistickoj tvrdnji da je celija nastala slucajno je nelogicno kao i sama tvrdnja da su sve zgrade, putevi, prevozni sisteming, vodovodna i elektricna mreza u New York City-u nastale slucajno zahvaljujuci dejstvu nekog prirodnig fenomena kao sto je oluja ili zemljotres.
 |
Zahvaljujuci njihovoj savrsenoj strukturi, negdje oko 200 razlicitih vrsta celija vrsi razlicite funkcije u tijelu. Na primjer, nervne celije imaju produzetke priblizno 1 metar duge, koje se protezu od kicmene mozdine do stopala. Ovo omogucava poticajima da dosegnu svoju destinaciju koristeci samo jednu putanju. Krvna zrnca, s druge strane, velicine su samo 7 mikrometara, sto im omogucava da prolaze lagano kroz mikroskopski malene krvne sudove.
U unutrasnjosti oka nalaze se foto-senzitivne celije mreznjace, dakle, veliki broj membrana nosi foto-senzitivne pigmente do nervnih zavrsetaka. Na taj nacin celje postaju osjetljive na svjetlost. Crijeva sadrze celije za varenje hrane koje su idealnog oblika za zadatak koji obavljaju. Sve ove celije nastaju diobom samo jedne celije u ljudskom embriju. Dali su nesvjesni atomi i slucajnost mogli pretpostaviti funkcije ovih celija, besprijekorno oblikovanih kako bi obavljale svoje funkcije? Ova savrsena organizacija i planiranje, koju teorija evolucije nikada ne moze objasniti, dokaz je Bozijeg stvaranja.
