Siyaseta ku Tirkiyê tenê dihêle ne baş e, Ew sîyaseta ku vê tenêtiyê ji holê radike, dostanîyê pêk tîne hişmend û rast e.
Ferîşte ji kesên kovan, dexes an jî hêrs tesîr nagirin. Bawermend bi kesên kovan ve kovan nabe û wan aş dike xelas dike.
Kesê ku dilê wî/wê bi Xwedê re be, bi kovanan re kovan nabe, hişmendî nêzîk dibe, kesê nexweş aş dike û xelas dike.
Xwedê dibêje "Quranê binêrin". Ger tiştek di Quranê de ne heram be, helal e. Di Quranê de helal û heram gelekî aşkere ne.
Kesên bawermend naxwazin Xwedê bixeyîdîne, hezkirina Wî wenda bike.
Jixwe mirov awayekî xwezayî ji Xwedê ditirse, ne lazim e ku hewleke din were dayîn.
Divê mirov gelekî ji Xwedê hez bike, divê hezkirin teqez neyê berdan.
Gelek însan êşên mezin dikêşin lê kesek behsa bêfeydetiya wê nake, kesek nabêje bila xwe aciz nekin.
Lêkolîna çirkîniyan bêwate ye, hîç mirovek ne şareza ye, ger şareza be jî dê her kes biçe gorê, tenê şarezatî diçe bihuştê.
Gelek însan tenê kêmasiyên hev dibînin, gorî xwe çirkîniyan dibînin, ev yek bêexlaqîyek mezin e, tiştekî qirêj e.
Piraniya mirovan gelekî bêsebr in, gelekî zû hev difiroşin. Di Îslamê de dostanî û biratî heye.
Di nav ewqas mirovan de kesê dilan dikire tê bijartin, bi wî/wê re dibe dost. Ew yek xweşikiya Îslamê ye.
Ger kesek xeyîdîbe, dilê wî bikire, hêrs bûbe aş bike, tamîrkirina ruhê mirovan peywira mezin a bawermendan e.
Ruhê her mirovî dost û hezkerekî digere. Hezker çawa dibe? Efûker, dilovan, hişmend, dilnerm, parseng û levkirî dibe.
Dibe ku hin mirovên kesayet biçûk bixeyîdin hêrs bin. Ger bixeyîde aş bike, ger bêhezkirin be hezkirinê fêr bike, hêrs bibe aram bike. Taybetiya bawermendan hostebûna çêkirina ruhan e. Wek bawermend em ê ruhê nexweşketî tamîr bikin çêkin.
Hêr tenê zirarê dide me, dexesî tenê dibe sebeba zirarê, efûkerî û hezkirin dostên mirovan zêde dikin.
Ya duyem jî ew e ku em ê ruhên din xwe bidin hezkirin, em ê ji ruhê xwe re bêjin ku hêrs û dexesî xeynî belayê ti tişt nîn e.
Divê ewilî em bi ruhê xwe ve bibin dost, wî perwerde bikin û pê re bibin dost. Em ê ruhê xwe ruhê me jî dê me hez bike.
Em bona hezkirinê hatin afirandin, hêrs, şer tiştên çirkîn in. Em wek bawermend divê ruhê xwe têxin xizmeta bextewariya ruhên din.
Bawermen tim bi çavê baş bawermendan dinêre. Ger misilman bi çavê reş birayê xwe binêre, Xwedê neke, mirovan nêzî dojehê dike.
Zimanê bedena munafiqan gelekî çirkîn e, mîna şanogerê karakterekî şerhez, rikdar, hêrsok û hemû nebaşiyan tev digere.