ALLAHU KRIJOI GJITHËSINË
Shumë teori të ndryshme janë paraqitur për të shpjeguar krijimin e gjithësisë. Disa njerëz, të cilët shpërfillën faktet shkencore për fillet e gjithësisë, sugjeruan se materia ka ekzistuar gjithmonë. Një hipotezë e parashtruar për të mbështetur këtë pikëpamje është “Hipoteza e Gjendjes së qëndrueshme.” Hulumtimet gjithëpërfshirëse dhe të gjata kanë zbuluar dëshmi të fuqishme se gjithësia ka një fillim. Hipoteza e Gjendjes së qëndrueshme, në anën tjetër, është bërë një kujtim i largët në historinë e shkencës.
Të dhënat tregojnë se gjithësia u krijua nga asgjëja. Prandaj, gjithësia ka një fillim shpërthyes: “Big Bengun (Shpërthimin e Madh).” Para kësaj, nuk ekzistonte asgjë: as materie, as energji, as hapësirë, as kohë apo një gjithësi. Si pasojë e një shpërthimi të një pike pafundësisht të ngjeshur, me vëllim zero, materia shpërtheu me një shpejtësi të pabesueshme në të gjitha drejtimet, duke formuar yjet, planetet dhe trupat tjerë qiellor. Gjithësia u zgjerua, u fry, u rrit me një shpejtësi marramendëse dhe, me kalimin e kohës, u ftoh dhe mori formën e saj të tanishme.
Në kohën e sotme, shumica e librave mbi kozmologjinë, revistat shkencore dhe artikujt në lidhje me këtë temë, si edhe dëshmitë mbështetëse, pohojnë se gjithësia filloi me një Big Beng dhe si pasojë e kësaj ka një moshë të caktuar. Pasiqë është e pamundshme të fusim gjithë këtë material të shkruar në disa rreshta, do t’u japim një apo dy shembuj.
Profesori Xhorxh O. Abell (Universiteti i Kalifornisë) deklaron se edhepse gjithësia e gjendjes së qëndrueshme është joshëse për materialistët, duhet të braktiset përballë dëshmive të reja:
Gjithësia e gjendjes së qëndrueshme është e pafund dhe e amshueshme dhe ka thirrje shumë filozofike. Por ne tashmë kemi parë se objektet e caktuara, posaçërisht kuazarët, ndryshojnë me vjetërsimin e gjithësisë, që cenon parimin e përkryer kozmologjik. Për më tepër, do të shohim më pas se ekzistojnë dëshmi të drejtpërdrejta se gjithësia ka evoluar prej një gjendje të nxehtë dhe të ngjeshur, gjë që e mbështetë fuqishëm idenë e një big bengu. 3
Kur shkencëtarët amerikan bën të ditur zbulimin e llojeve të rrezatimit në hapësirë që mund të shënojnë fillimin e kohës vetvetiu, astrofizikani Xhorxh Smut, udhëheqësi i ekipit hulumtues tha: “Ajo që kemi zbuluar është dëshmi për lindjen e gjithësisë – është sikurse ta shikosh Zotin. Rregulli është aq i mrekullueshëm dhe simetria aq e bukur sa që të bën të mendosh se ekziston një projektim pas tij.” 4 Diku tjetër ai shtoi: “Është një përvojë mistike, si një përvojë religjioze. Vërtetë është sikurse të zbulosh mekanizmin lëvizës të gjithësisë.” 5
Meqë gjithësia ka një fillim, ajo duhet të jetë formuar nga asgjëja. Me fjalë të tjera, ajo u krijua. Poqese kishte një krijim, duhet të ketë një krijues. Kjo gjithësi u krijua pa një model të mëparshëm dhe madje para se të ekzistonte koha dhe hapësira. Fakti më vendimtar i zbuluar nga kjo teori është se gjithësia ka një fillim dhe një krijues absolut dhe të gjithëfuqishëm. Allahu krijoi gjithësinë!
Big Bengu është lëzizja e parë që mund ta llogarisim në gjithësi. Çdo lëvizje dhe ngjarje që prej atij momenti ka ndodhur me vullnetin e Allahut dhe nën kontrollin e Tij. Është e papranueshme dhe e paarsyeshme të pandehet se materia e shpërndarë me anë të një shpërthimi të pavetëdijshëm të mund të formonte një rregull të tillë galaktik, sisteme yjore dhe sistemin diellor të cilit i takon planeti ynë. Gjithçka që mund të vrojtohet në mjedisin ku jetojmë, duke përfshirë edhe vet trupin tonë, është krijuar në një rregull të pafund përbrenda kontrollit dhe diturisë së Allahut. Kur’ani zbulon se Ai së pari krijoi qiejt, pastaj Tokën dhe më në fund qeniet e gjalla.
Allahu krijoi gjithësinë me një barazpeshë dhe rregull shumë të brishtë. Faktorë të panumërt janë të ndërlidhur me njëri tjetrin, që nga përpjestimi i gazërave të ndryshme të atmosferës deri te temperatura e sipërfaqes së Tokës, prej shpejtësisë së rënies së shiut deri te përbërja e hekurit të bërthamës së Tokës. Forca e gravitacionit, e cila i mbanë të gjitha yjet dhe planetet në orbitat përkatëse të tyre, është një shembull tjetër në lidhje me këtë. E gjithë materia në gjithësi i nënshtrohet forcave të gravitacionit, në pajtim me madhësinë e saj. Forca e gravitacionit e Tokës mbanë oqeanet dhe gjithçka tjetër, duke përfshirë qeniet e gjalla, të ngujuar fort në sipërfaqen e Tokës. Në këtë mënyrë, njerëzit dhe krijesat tjera, si edhe oqeanet dhe malet, nuk bien në boshllëkun e hapësirës. Masa e Tokës ka një rëndësi vendimtare këtu: Po të kishte qenë masa e saj pak më e madhe, do të kishte shkaktuar një ndikim më të madh në çdo gjë në sipërfaqen e planetit. Si pasojë e kësaj, ujërat nëntokësor do të ishin zmbrapsur, njerëzit nuk do të ishin në gjendje të ecnin, uji s’do të mund të arrinte gjethet e degëve të drunjëve, bimësia do të ishte zhdukur dhe qarkullimi i gjakut do të bëhej jofunksionues dhe do të bënte që gjaku të përqendrohej në shputat e këmbëve. Të gjitha këto dhe shembuj të ngjashëm dëshmojnë se masa e Tokës është përshtatur në atë mënyrë për të mbështetur sistemet e saj ekologjike dhe format e jetës.
Shkencëtarët që hulumtojnë fundin përfundimtar të gjithësisë besojnë se gjithçka është në procesin e kalbjes/shkatërrimit dhe se ky fund i gjithësisë do të jetë pasojë e kësaj kalbjeje/shkatërrimi. Ata sugjerojnë se madje edhe një proton i paqëndrueshëm do të mund të shkaktonte këtë ndodhi dhe paralajmërojnë/tërhekin vërejtjen për këtë rrezik të madh:
Entropia kozmike, nëse është e vërtetë, do të vazhdojë me shekuj të tërë por kur të ndodhë, s’do të mbetet asgjë, as yjet, as njerëzit, as poemat, as atomet apo kujtimet…
Me të theksuar të këtij fakti, vëmendja jonë tërhiqet drejt këtij rreziku real:
As edhe një projekt hulumtues dhe as edhe një eksperiment i ndërmarrur ndonjëherë nuk ka qenë në gjendje ta vërtetojë zhdukjen e madje një protoni të vetëm. Megjithatë, kjo nuk i ka zmbrapsur shkencëtarët që të vazhdojnë të bëjnë hulumtime në këtë fushë. Sepse poqese shkencëtarët do të ishin dëshmitarë të kalbjes/shkatërrimit të një protoni do të thoshte se çdo gjë në gjithësi është duke u kalbur/ shkatërruar. Kalbja/shkatërrimi i një protoni të vetëm do të tregonte se të gjitha protonet kalben dhe se prandaj atomet, molekulat dhe ADN-ja s’do të mund të formoheshin. 6
Këta pak shembuj mjaftojnë për të vërtetuar se gjithësia u krijua nga një fuqi e lartë, e cila i dha asaj një rregull dhe barazpeshë madhështore. Zoti jonë i gjithëfuqishëm mbron dhe kujdeset për këtë rregull të përkryer, sepse:
Allahu i mban qiejt dhe tokën që të mos zhduken, e nëse zhduken, s'ka askush pos Tij që të mund t'i mbajë. Ai është që nuk ngutet, është që falë gjithnjë. (Sure Fatir: 41)
Allahu shpall në Kur’an se çdo gjë në gjithësi do të marr fund. Është e qartë se Allahu, i Cili krijoi dhe mbanë këtë gjithësi, mund ta shkatërrojë atë kurdo që Ai të dëshirojë. Në këtë Ditë madhështore të Fundit, të gjitha rregullimet ekzistuese do të marrin fund dhe çdo gjë që njerëzit admiruan, hetuan dhe pandërprerë u përpoqën të kuptojnë do të përmbyset, sepse:
Kur Ai dëshiron ndonjë send, urdhëri i Tij është vetëm t'i thotë: "Bëhu!" dhe ajo bëhet menjëherë. I lartë është Ai në dorën e Tij është pushteti mbi çdo send dhe vetëm te Ai do të ktheheni. (Sure Ja Sin: 82-83)
Shkaterrimi perfundimtar i gjithesise
Bota jonë është e rrethuar nga kërcënime vdekjeprurëse. Çuditërisht, edhepse ne jemi të vetëdijshëm për rreziqe të tilla, shumë prej nesh jetojnë sikur gjithësia të mos përballej me asnjë rrezik që kërcënon jetën dhe sikur jetët tona të ishin të sigurta. Shumë prej nesh nuk mendojnë për vdekjen apo për atë që vie pas vdekjes.
Bota jonë është në një udhëtim të gjatë në një hapësirë të pafund. Në të vërtetë, faktorët që e bëjnë këtë udhëtim të mundshëm janë më të shumtë se që mund të paramendojmë. Toka përballet me shumë rreziqe në këtë udhëtim: prej kometave deri te yjet që bien, prej vrimave të zeza deri te shpërthimet e supernovave. Asaj i duhet të qëndrojë në orbitën e saj rreth Diellit, duke u rrotulluar me një shpejtësi konstante rreth boshtit të saj, duke e ndjekur një udhë spirale në këndin e duhur në raport me Diellin dhe të mbajë të gjitha barazpeshat ekzistuese në sistemet e saj në mënyrë që jeta të jetë e mundshme në të.
Mirëpo, nuk ekziston asnjë arsye pse rreziqet e jashtme nuk do të duhej t’i shkatërrojnë këto barazpesha. Shkencëtarët, të cilët tërheqin vëmendjen ndaj këtyre rreziqeve kurdo që kanë mundësi, pajtohen se Toka do të mund të përballej me rreziqe të tilla në çdo kohë. Siç shprehet Profesori Karll Sagan:
Toka është një vend i këndshëm dhe pak a shumë i qetë. Gjërat ndryshojnë por ngadalë. Ne mund ta jetojmë një jetë të tërë dhe kurrë të mos ndeshemi personalisht me një fatkeqësi natyrore më të fuqishme se një stuhi. Dhe kështu ne bëhemi të vetkënaqur, të lehtësuar, të shkujdesur. Por në historinë e Natyrës, faktet janë të qarta. Botërat janë shkatërruar. Madje edhe ne njerëzit kemi arritur epërsinë teknike të dyshimt të të qenit në gjendje të shkaktojmë katastrofat tona vetjake, si ato të qëllimshme ashtu edhe të paqëllimshme. Në pejzazhet e planeteve tjera ku janë ruajtur faktet e të kaluarës, ekzistojnë dëshmi të bollshme të katastrofave të mëdha. E tërë kjo është çështje e kohës. Një ndodhi që do të ishte e papërfytyrueshme për një qindvjeçar mund të jetë e pashmangshme në njëqind milion vjet. Madje edhe në Tokë, madje edhe në shekullin tonë, kanë ndodhur ndodhi të çuditshme natyrore. 7
Nuk do të ishte e çuditshme të shohim gjithësinë të shkatërrohej prej disa gjërave të përmendura më heret. Ndoshta të gjitha gjërat që Allahu thot se do të ndodhin në Ditën e Gjykimit do të ndodhin për shkak se barazpesha e Tokës do të dëmtohet. Padyshim se dëmtimi i rregullit që funksionon në mënyrë të përkryer do të mund të shkaktonte shumë katastrofa dhe ndoshta, Dita e Fundit, të cilën njerëzit e konsiderojnë si të pamundshme apo si të largët në ardhmëri, është shumë afër.
Shkaqet e mundshme te vdekjes se tokes
Faktorë të panumërt që mundësojnë që bota jonë të vazhdojë të ekzistojë duhet të jenë të pranishme në të njëjtën kohë dhe në të njëjtën mënyrë kështu siç janë. Shumë shkencëtarë janë duke bërë studime se si të mbrohen këto barazpesha natyrore. Një shembull i vogël: Shkencëtarët dhe ambientalistët parashohin se nuk do të jetë e mundshme të zvoglohet dëmtimi ekonomik dhe i ambientit i shkaktuar me përdorimin e lëndëve të tilla djegëse fosile si nafta dhe qymyri. 8 Ekspertët e kësaj fushe thonë se skenaret në vijim të katastrofave do të shkaktohen me shkallëzimin e përdorimit të lëndëve djegëse fosile në të ardhmen shumë të afërt:
- Deltat e lumenjëve më të mëdhenjë botëror, si Gangu apo Nili, do të vërshojnë dhe do të humbin, dhe një çerek i territorit të Bangladeshit, së bashku me të gjitha deltat e Kinës, do të mbeten nën ujë.
- Maldivet dhe ishujt tjerë dhe shtetet ishuj do të fundosen.
- Sipërfaqe të mëdha të tokës pjellore të shteteve (p.sh. Perëndimi i mesëm i SHBA-ve, Evropa dhe Kazakstani) do të shëndrrohen në shkretëtira dhe Turqia do t’i ngjasojë shkretëtirës së Saharës.
- Sipërfaqet tokësore të ngrira të Siberisë dhe Kanadasë do të shkrihen pjesërisht, duke shkaktuar shkatërrimin e tubacioneve, të binarëve të trenit dhe të ndërtesave.
- Një e treta e të gjitha pyjeve do të shkatërrohet. Për shkak të kësaj sasie të zvogluar të bimësisë, të mushkërive të botës sonë, përqindja e dioksidit të karbonit në atmosferë do të rritet. Kjo do të nxis procesin e ngrohjes globale dhe do të çojë ne probleme të ndryshme shëndetsore epidemike.
- Në rajonet tropikale, tajfunet, ciklonet dhe katastrofa të tjera natyrore do të ndodhin më shpesh. Rryma të tilla si Rryma e Gjirit dhe El Ninjo në oqeanin Paqësor dhe Atlantik do të ndryshojnë rrjedhën e tyre dhe do të përmbysin kushtet klimatike në tokë si edhe në det.
- Në Teksas dhe përgjatë bregdetit Mesdhetar Europian, sëmundja të tilla infektuese si malaria do të bëhen epidemike (ngjitëse).
- Një e katërta e gjithë akullnajave dhe akullit të përhershëm në Alpe dhe Himalaje do të shkrihen. Ujërat e krijuara do të vërshojnë shumë qytete bregdetare dhe shumë shtete ujdhesa do të fundosen. 100 milion njerëz që vlerësohet se jetojnë në rajonet e prekura ose do të vdesin ose do të bëhen shtegtar të pastrehë. 9
Të gjitha rreziqet e përmendura më lartë janë parashikuar me anë të hulumtimeve shkencore. Me të filluar Toka këtë proces, vetëm Allahu do të jetë në gjendje ta ndalojë atë. Rritja e përqindjes së karbonit të dioksidit vetëm në vitin 1997 rriti efektin e serrës, e cila shkaktoi ngjarjet vijuese: pjesë të akullnajave polare u shkrinë, ajsbergët u shkrinë dhe ngritën nivelet e ujërave të oqeaneve, dimra më të ftohtë se zakonisht, reshje ekstreme të shiut dhe stuhi dhe vërshime shkretuese. Vrima në shtresën e ozonit ia ekspozoi Tokën rrezatimit të dëmshëm prej hapësirës, rriti përqindjet e kancerit, bëri që të identifikohen dhe të përcaktohen diagnoza të reja të sëmundjeve dhe zbuloi zhvillime degjeneruese në jetën bimore. Shkencëtarët amerikanë dhe aktivistët e Greenpeace zbuluan gjatë hulumtimeve të tyre në Alaskë se Akullnaja e Beringut është zvogluar për 12 kilometra (7.5 milje) në gjatësi dhe 130 m2 (155 jard në katror) në madhësi. 10 Temperatura e ujit të oqeanit u ngrit për 0.8 gradë; koralet, të cilat luajnë një rol jetik në barazpeshën e ekosistemit, filluan të vdesin dhe 80 përqind e planktoneve u shkatërruan. 11
Gjatë disa shekujve të fundit, shumë shkaqe të reja të mundshme për fundin e botës janë shfaqur dhe numri i tyre vazhdon të rritet përditë. Situata e tanishme e planetit tonë përmban një porosi të fuqishme. Fundi i Tokës është një gjë e sigurt dhe koha e tij po afron. Fizikanët, në veçanti, shpesh shprehin shqetësimet e tyre në lidhje me këtë, si në vijim:
Nëse gjithësia ka një fond të kufizuar të rregullit dhe po ndryshon pa kthim drejt parregullsisë – së fundi drejt barazpeshës termodinamike – dy konkluzione shumë serioze pasojnë menjëherë. I pari është se gjithësia do të vdes përfundimisht, duke u zhytur, si të thuash, në entropinë e saj vetjake. Kjo njihet në mesin e fizikanëve si “vdekja e nxehtë” e gjithësisë. I dyti është se gjithësia nuk mund të ketë ekzistuar gjithmonë, përndryshe do të kishte arritur barazpeshën e gjendjes përfundimtare të saj para një kohe të pakufishme. Përfundimi: gjithësia nuk ka ekzistuar përgjithmonë. 12
Çudit fakti se aq shumë njerëz vazhdojnë të jetojnë pa e marrë parasysh vet fundin e tyre dhe duke mos iu frikësuar Allahut dhe mbesin krejtësisht të përvetësuar prej jetërave të tyre tokësore përkundër afërsisë së vdekjes. Dhe është madje edhe me e çuditshme se shumica e njerëzve kur përkujtohen për vdekjen dhe mundimet e ardhshme, e konsiderojnë atë si një mundësi të largët. Pasiqë ata nuk e pranojnë Kur’anin haptazi, përshkrimet që Kur’ani i bën Ditës së Gjykimit nuk kanë asnjë kuptim për ta. Ata sillen sikurse do të jetojnë përgjithmonë dhe kështu e rrezikojnë jetën e amshueshme për hir të një jete të përkohshme. Vdekja, të cilës njerëzit përpiqen t’i shmangen me çdo kusht, do t’i gjejë të gjithë ata, sepse as njerëzimi dhe as gjithësia nuk mund t’i shmangen apo të ndalojnë vdekjen. Kur’ani zbulon këtë realitet, si në vazhdim:
Thuaj: "S'ka dyshim se vdekja prej së cilës po ikni, ka për t'ju zënë, e mandej do të silleni te Njohësi i të padukshmën dhe të dukshëm, dhe atëherë Ai do t'ju njoftojë me atë që keni punuar". (Sure Xhum’a: 8)
Duke qenë se shkatërrimi i Tokës është një fakt fizik më parë se një besim, faktorët që do të kontribuojnë në përfundimin e saj zbulohen në dritën e zbulimeve shkencore. Madje edhe ata që nuk besojnë në Allahun ose në çfarëdo religjioni tjetër duhet të pranojnë se gjithësia po i afrohet fundit të saj të pashmangshëm. Prandaj, shfaqet një realitet i ri përveç besimit në Ditën e Gjykimit dhe në Ahiret. Ky është një realitet i frikshëm, sepse nënkupton mosqenie të pafund. Shenjat e afrimit të Ditës së Fundit u lënë njerëzve një numër mundësish: Disa mosbesimtarë e shohin atë si një mosqenie të pafund, ndërsa besimtarët e shohin atë ose si kënaqësi të amshueshme ose si vuajtje të amshueshme…
Fundi i gjithesise: modelet e gjithesise se mbyllur dhe te gjithesise se hapur
Shkencëtarët pajtohen se teoria e Big Bengut është e pakundërshtueshme dhe e bazuar në tërësi në të dhënat shkencore. Në përputhje me këtë, gjithësia lindi nga një shpërthim i papritur i një pike pafundësisht të ngjeshur dhe nga zgjerimi dhe rritja e saj e shpejtë e mëpastajme në hapësirë. Me kohë, ajo filloi të ftohet dhe muar formën e saj të tanishme.
Kështu, për sa kohë do të vazhdojë ky zgjerim? Sa më e madhe që të jetë masa e një objekti, aq më e madhe do të jetë forca e saj gravitacionale – deri në masën sa forca e gravitacionit do ta mposhtë shkallën e zgjerimit. Mirëpo, nëse forca e gravitacionit është më e vogël, zgjerimi nuk mund të ndalohet. Sipas shkencëtarëve, nëse masa e gjithësisë tejkalon një kufi të caktuar, zgjerimi do të ndalojë një ditë dhe gjithësia do të rrënohet prapa në vetvete. Ky është modeli i mbyllur i gjithësisë. Por nëse masa e saj është nën këtë kufi, forcat e gravitacionit nuk do të jenë në gjendje ta mposhtin zgjerimin dhe kështu do të vazhdojë të zgjerohet deri në pakufi. Ky është modeli i hapur i gjithësisë.
Gjithësia ose do të mbyllet dhe do të marr fund ose do të vazhdojë gjersa të jetë molisur dhe pastaj të përfundojë, përveç nëse Allahu bën që ajo të marr fund në një mënyrë tjetër. Për të parashikuar me anë të cilit model do të vdes gjithësia, duhet ta dijmë masën e saj të përgjithshme.
Pasiqë përcaktimi i saj është një gjë shumë e vështirë, shkencëtarët kanë bërë përpjekje që ta masin dendësinë më parë se masën e saj, sepse nëse dendësia arrin një pikë kritike, gravitacioni i saj mund të mposhtë zgjerimin e galaktikave. Kështu, gjithësia do të fillonte të rrënohej duke thithur brenda të gjitha galaktikat. Por nëse dendësia e saj nuk e arrin këtë vlerë kritike, zgjerimi do të vazhdojë përgjithmonë, sepse gravitacioni nuk mund të mposhtë zgjerimin e galaktikave. Shkencëtarët duke u nisur nga kjo premisë morën përsipër të zbulojnë fundin e gjithësisë. Ata kryen shumë eksperimente dhe shpenzuan orë të panumërta duke analizuar dritën prej galaktikave të largëta përmes teleskopëve.
U bë matja e shpejtësisë së sistemeve galaktike: u bë llogaritja e madhësisë, dendësisë dhe largësisë së tyre; dhe u hulumtua dendësia e vërtetë e gjithësisë. Të dhënat që rezultuan vërtetojnë se dendësia ekzistuese e gjithësisë është afër dendësisë kritike. Me fjalë të tjera, është më shumë e mundshme që gjithësia është e mbyllur. Me të përfituar të të dhënave nga shkencëtarët amerikan Edvin Loh dhe Ërll Spillar – hulumtimi që mbështetet në studimin e mijëra galaktikave – iu shtua të dhënave ekzistuese të vitit 1986, mundësia që gjithësia të jetë e mbyllur arriti 90 përqindshin.
Për më tepër, disa faktorë u shpërfillën gjatë llogaritjes së dendësisë së gjithësisë, gjë që solli deri te shifra e 90 përqindshit. Për shembull, vrimat e zeza nuk u morën parasysh. Po të ishin marrë, vlera e dendësisë do të rritej për një sasi të caktuar. Po të ishin marrë parasysh, vlera e dendësisë do të rritej për një shkallë të caktuar. Me të shtuar të dendësisë së materies së errët – të pranishme në të gjitha galaktikat – në këtë ekuacion, pamja që shfaqet tregon se gjithësia do të pushojë së zgjeruari dhe do të rrënohet përbrenda vetvetes. Dr. Xhon Gribin, një fizikan dhe autor shkencor i mirënjohur, gjithashtu theksoi se dëshmitë për modelin e mbyllur të gjithësisë kurrë nuk kanë qenë aq të fuqishme. 13
Thënë ndryshe, gjithësia ka arritur një pikë kritike dhe është e gatshme të shpërthej përbrenda në çfarëdo kohe. Allahu zbulon se një ditë Ai do ta kthejë gjithësinë në gjendjen e saj fillestare, si vijon:
(Përkujto) Atë ditë kur Ne do ta palosim Qiellin sikurse palosen fletët në një libër. Ashtu sikundër e kemi filluar krijimin (tuaj), do ta rikthejmë. Ky është obligim Yni, e Ne do ta bëjmë këtë. (Sure Enbija: 104)
Është tejet e mundshme se ky ajet sugjeron modelin e mbyllur të gjithësisë. Ajo që kemi rrëfyer këtu tregon se të dhënat shkencore nënkuptojnë se gjithësia është e mundshme të shpërthejë përbrenda. Për më tepër, kujdestarët e ideologjive materialiste nuk mund të parashtrojnë asnjë kundërpohim serioz përballë rezultateve të tilla të hulumtimit.
Dr. Shermani, dekan i degës së astronomisë së Univerzitetit të Çikagos, thot se ndonëse idea e gjithësisë së mbyllur përfaqësohej kryesisht nga religjioni dhe filozofia, tani ekzistojnë shumë dëshmi eksperimentale si edhe teorike që vërtetojnë saktësinë e saj. 14
Gjithësia jonë është zgjeruar për 15 miliardë vjet, por sipas rezultateve të përfituara dhe në kohën kur Allahu të dëshirojë, gravitacioni me siguri se do ta mposhtë zgjerimin dhe do t’i jap fund asaj. Kur gravitacioni të bëhet forca mbisunduese në një gjithësi të mbyllur dhe tejet të ngjeshur, gjithçka do të fillojë të shpërthejë në vetvete dhe të kthehet mbrapsht, sepse gjithçka që deri atëherë kishte qenë duke u ftohur dhe zgjeruar do të tkurret dhe do të nxehet. Si rezultat i kësaj, të gjitha galaktikat do të sjellen në mënyrë të furishme më afër njëra tjetrës.
Sipas këtij modeli, gravitacioni do t’i jap fund zgjerimit të gjithësisë dhe do të shkaktojë që galaktikat të lëvizin në drejtim të njëra tjetrës me shpejtësi të shkallëzuara. Përplasje shkatërruese do të ndodhin; yjet e mëdha do të përplasen dhe bashkohen. Hëna, Dielli dhe Toka, si edhe yjet dhe planetet tjera, do të bashkohen dhe në fund të këtij procesi gjithësia shpërthyese do të përqendrohet në një pikë dhe do të shkatërrohet. E tërë gjithësia do të përmbyset. Duke qenë se një devijim i vogël në orbitën e Tokës do të çonte ose në djegjen apo ngrirjen deri në vdekje të të gjitha gjallesave, se një vrimë e vogël në atmosferë mund të ketë efekte shkatërruese dhe se një ndryshim i këndit 23° 27’ të boshtit të Tokës do t’i ndalonte stinët, nuk është e vështirë të llogaritet ndikimi negativ i mbledhjes së gjithësisë në barazpeshat e brishta mbi të cilat mbështetet rregulli i saj.
Allahu shpall se Dielli dhe Hëna do të bashkohen në Ditën e Gjykimit. Ndoshta këto vargje tregojnë modelin e mbyllur të gjithësisë. Nëse ndodhë mbledhja, bota, yjet dhe planetet e tjera të sistemit tonë diellor, si edhe Dielli dhe Hëna do të bashkohen.
Kur’ani gjithashtu zbulon se yjet do të bien nga vendet e tyre në qiej me shpejtësi njëra pas tjetrës (Dhe kur yjet të kenë rënë (e të jenë shkapërderdhur)) (Sure Tekvir: 2). Ky ajet do të mund të sugjeronte një model të mbyllur të gjithësisë, sepse në këtë skenar yjet do të lënë orbitat e tyre dhe do të përplasen. Në një gjithësi që tkurret, koha do të lëvizë mbrapsht dhe kështu mund të ketë ngjashmëri në mes të ngjarjeve që ndodhin në atë kohë në Tokë dhe ngjarjet që ndodhin kur të hyhet në një vrimë të zezë. Si çdo gjë tjetër, forcat e gravitacionit do të jenë të lëvizin në drejtim të kundërt. Toka do të nxjerrë jasht çfarë ka në brendinë e saj, malet do të bëhen hi e pluhur dhe oqeanet do të mbushen dhe përmbyten. Nuk e dimë se sa do të zgjas ky process, por këto ngjarje do të ndodhin ashtu siç i përshkruan Allahu në Kur’an.
Këtë mund ta përmbledhim si në vazhdim: Nëse modeli i mbyllur i gjithësisë është i vërtetë, gjithësia do të bashkohet/shkrihet në një pikë dhe do të asgjësohet nga ana e Allahut.
Megjithatë, kjo nuk do të thot se modeli i gjithësisë që zgjerohet do ta shpëtojë gjithësinë prej shkatërrimit. Poqese ky skenar është i vërtetë, ajo thjeshtë don të thot se gjithësia do të asgjësohet në një mënyrë tjetër. Që prej se u krijua, dendësia e gjithësisë ka vazhduar të rritet dhe temperatura e saj gadi sa nuk ka arritur zeron absolute. Temperatura që tashmë mbizotëron në hapësirë është 270°C – vetëm 3 gradë më ngrohtë se zeroja absolute. 15 Për aq kohë sa do të vazhdojë zgjerimi i gjithësisë, temperatura do të vazhdojë të bie. Një temperaturë prej 270°C është më e përshtatshmja për ekzistencën e jetës.16 Madje edhe lëkundjet më të vogla do ta dënojë gjithë jetën me vdekje. Kjo temperaturë nuk mund të mbetet e qëndrueshme në një gjithësi që zgjerohet. Pra, kur të bie, njerëzimi dhe të gjitha pjesët e gjalla të krijimit do të vdesin.
Zbulimet e vërtetuara të hulumtimeve më të reja sugjerojnë se modeli i mbyllur i gjithësisë është i zbatueshëm. Edhepse të pasigurt se cili model do të mund të ishte saktësisht, shkencëtarët pajtohen se fati i gjithësisë do të jetë i njëjtë: Sipas të dyja modeleve gjithësia do të vdes, megjithëse në mënyra të ndryshme. Siç kemi shpjeguar më lartë, të dyja modelet shpien në Ditën e Fundit. Mirëpo, ekzistojnë faktorë tjerë që mund të shkaktojnë fundin e gjithësisë, siç është përmbushja e ciklit jetësor të Diellit. Allahu e di më së miri.
Dielli permbush ciklin e tij jetesor
Yjet lindin, jetojnë një periudhë të caktuar kohe dhe pastaj vdesin. Dielli jonë ka një jetë të kufizuar. Para se gjithësia të ndeshet me fundin e saj, Dielli mund të ketë përmbushur ciklin e tij jetësor, që, si pasojë, don të thot se edhe Toka do të duhet të vdes.
Dielli vlerësohet të jetë 5 miliardë vjet i vjetër. Në çdo sekond, ai shëndrron 564 milionë tonë hidrogjen në 560 milionë tonë helium. 17 Katër milionë tonë të materies së mbetur shëndrrohet në energji. Kur e arrin fazën në të cilën do të djegë dhe të harxhojë hidrogjenin e tij, fundi i Tokës do të ketë arritur. Në këtë fazë, hidrogjeni i bollshëm në bërthamën e Diellit do të zëvendësohet nga heliumi dhe temperatura e bërthamës do të rritet prej 20 milionë gradëve të tanishme në 100 milionë gradë Celsius. Ndërsa bërthama e Diellit të tejnxehet, shtresat e jashtme të tij do të zgjerohen dhe ngjyra e tij do të marr një ngjyrim të kuq në vend të ngjyrës së tij të verdhë të zakonshme. Në këtë mënyrë, Dielli do të bëhet një “gjigant i kuq.”
Shkencëtarët bëjnë këto parashikime: Dielli, aq jetik për jetën tokësore, do të fryhet dhe do të zgjerohet në hapësirë; planetet e sistemit tonë diellor do të ndizen flakë; dhe planetet e vogla afër tij do të asgjësohen. Përkundër faktit se temperatura e jashtme e Diellit do të mbetet e njëjtë, planetet e afërta do të preken së tepërmi prej rrezatimit të nxehtësisë së tij, që shkaktohet nga vëllimi i rritur i tij. Së pari Merkuri dhe pastaj Venera do të digjen dhe asgjësohen.
Vazhdimësia e jetës në Tokë varet nga ruajtja e shumë barazpeshave ekzistuese të gjithësisë. Për shembull, po t’i afrohej Toka pak më shumë Diellit, e gjithë jeta në të do të vdiste. Pra, Toka do të prekej tejet shumë nga Dielli që zgjerohet shumë para se atë ta arrinin periferitë e jashtme të tij. Kur Merkuri dhe Venera të jenë kapluar në flakë, të gjitha kushtet natyrore të Tokës do të jenë shkatërruar dhe e gjithë jeta në të do të jetë asgjësuar. Për një kohë shumë të shkurt, nxehtësia e jashtëzakonshme do t’i avullojë oqeanet dhe do t’i shkrijë shkëmbinjët dhe malet, të cilat së shpejti do të shëndrrohen në gazëra. Në çast, planeti do të digjet dhe do të shëndrrohet në një grusht hiri të shpërndarë nëpër gjithësi. Shkencëtarët arritën në këtë përfundim pasiqë studiuan yjet që kanë një madhësi të ngjashme me atë të Diellit tonë. Shumë yje të largëta po shëndrrohen në “gjigant të kuq,” të cilët shkaktojnë shumë ngjarje të jashtëzakonshme në gjithësi. 18 Kur Dielli gjigant të ketë djegur lëndën e tij djegëse, nuk do të jetë më në gjendje të mbajë peshën e shtresave të tij të brendshme dhe ato do të fillojnë të rrënohen në drejtim të bërthamës, duke prodhuar më në fund një yll të vogël, të dendur dhe të ftohur të quajtur xhuxh i bardhë. Pasiqë të jetë shëndrruar në një xhuxh të bardhë, do të ftohet ngadalë për miliarda vjet, duke u bërë përfundimisht aq i ftohtë sa që më s’do të rrezatoj dritë.
Profesori i Fizikës Teorike dhe autori i shquar shkencor Poll Dejvis shpreh shqetësimet e tij në lidhje me nivelet e energjisë në rënie të Diellit në këtë mënyrë:
Sa i përket Diellit, qartë se nuk mund të vazhdojë së djeguri me gëzim dhe pafundësisht. Vit pas viti rezervat e lëndës djegëse të tij bien, ashtuqë më në fund do të ftohet dhe dobësohet. Në të njëjtën mënyrë zjarret e tij duhet të jenë ndezur vetëm para një kohe të kufizuar: ai nuk posedon burime të pashterrshme të energjisë. 19
Si pasojë e natyrshme e këtij procesi, katastrofa që do të rrjedhë nga Dielli është e pashmangshme. Përveç kësaj, hulumtimet zbulojnë shumë faktorë tjerë që do të mund të shkatërronin Tokën.
Meteoret
Gjithësia përmban me miliona meteorë të mëdhenjë dhe të vegjël që lëvizin. Pasojat e përplasjes në mes të tyre dhe një planeti ndryshojnë, në pajtim me masën e meteorit të përfshirë në përplasje.
Shkencëtarët vlerësojnë se prej 1,000 tonë deri në më shumë se 10,000 tonë të materialit meteorik bie në Tokë çdo ditë. Mirëpo, pjesa më e madhe e këtij materiali është shumë e vogël – në trajtën e mikrometeoridëve apo grimcave në formë pluhuri prej vetëm disa mikromilimetrash madhësi. 20 Dhe pjesa më e madhe e mbetur shëndrrohet në hi pjesërisht për shkak të fërkimit me të cilin ndeshen me të hyrë në atmosferë. Me fjalë të tjera, atmosfera e Tokës na mbronë nga katastrofat e mundshme për çdo ditë. Mirëpo, është paksa më shqetësues fakti se disa meteorë janë mjaft të mëdhenjë sa të asgjësojnë gjithë jetën në Tokë. Shkencëtarët kanë treguar se goditjet e meteorëve në të kaluarën e Tokës kanë ndryshuar pamjen e saj gjeologjike dhe ekologjike në masë të madhe.
Një meteorit, që vlerësohet të ketë pasur një diametër prej 60 kilometrash (37 milje), eksplodoi në atmosferë mbi Tunguska në Siberi në vitin 1908 dhe shkatërroi rreth 2,000 km2 (770 milje katrorë) të pyllit. Forca e tij shpërthyese ishte 1,000 herë më e fuqishme se bomba atomike e lëshuar në Hiroshimë. Për fat të mirë, ai eksplodoi mbi një rajon kryesisht të pabanuar. Po të kishte eksploduar mbi Kullën e Ajfellit, me siguri se do të kishte mbytur mbi 10 milionë njerëz. 21
Kjo ngjarje ua përkujtoi njerëzve kërcënimin e madh të fakteqësive katastrofike natyrore. Ja se si ndodhi:
Në orët e hershme të mëngjezit të 30 Qershorit të vitit 1908, në Siberinë qendrore, një top i zjarrtë gjigant u pa duke lëvizur me shpejtësi në qiell. Kur preku horizontin, ndodhi një shpërthim tejet i madh. Rrafshoi me tokë rreth 2,000 kilometra katrorë (770 milje katrorë) të pyllit dhe dogji me mijëra drunjë sa qel e mbyll sytë afër vendit të goditjes. Prodhoi një valë goditëse atmosferike që përshkoi Tokën dy herë. Për dy ditë pastaj, kishte aq shumë pluhur të hollë në atmosferë sa që njeriu mund të lexonte gazetën natën për shkak të dritës së shpërndarë në rrugët e Londrës, 10,000 kilometra (6,200 milje) larg. 22
Dëshmitarët okular mund të na informojnë në lidhje me fatkeqësitë tjera të mundshme:
Isha i ulur në verandën e shtëpisë në stacionin tregtar të Vanovarës në kohën e mëngjezit dhe duke shikuar në drejtim të veriut. Posa ngrita sopatën time për të vendosur rrethin në fuçi, kur papritur…qielli u ça më dysh dhe lartë mbi pyll e tërë pjesa veriore e qiellit u duk të jetë e mbuluar në flakë. Në momentin kur ndieva një nxehtësi të madhe, sikur këmisha ime të ishte ndezur flakë…desha ta heq këmishën dhe ta hudh atë, por në atë moment ndodhi një shpërthim në qiell dhe një krismë e fuqishme u dëgjua. Më hodhi në tokë rreth tre sajenë (rreth 7 metra apo 23 fut) larg nga veranda dhe për një moment e humba vetëdijen. Gruaja ime vrapoi jashtë dhe më barti në kasolle. Krisma u pasua nga një zhurmë sikur gurët të binin prej qiellit apo sikur kërsitjet e armëve. Toka u dridh dhe kur u shtriva përtokë mbulova kokën, sepse frikësohesha që gurët do t’më binin në kokë. Në atë moment kur u hap qielli, një erë e nxehtë, si të vinte prej topit, fryejti pas kasolleve nga ana e veriut. La gjurmën e saj në tokë…23
Ne nuk e dijmë se prej nga do të mund të vinte apo të godiste meteori i ardhshëm.
Sipas shkencëtarëve, në çdo dy shekuj një meteor i madhësisë së atij të Tunguskës përplaset me Tokën, një fakt që pasqyron afërsinë e fatkeqësive të tilla. Nuk ekziston ndonjë arsye pse përplasja e ardhshme nuk do të duhej të ndodhte në një rajon të populluar dendur. Në kohën e sotme, shkencëtarët janë shumë të brengosur në lidhje me pasojat e mundshme të një përplasjeje të tillë, sepse:
Po të ndodhte një përplasje e tillë sot do të mund të merrej gabimisht, veçanërisht në panikun e momentit, për një shpërthim bërthamor. Përplasja e kometës dhe topi i zjarrtë do të nxiste të gjitha efektet e një shpërthimi bërthamor prej një mega-tonësh, duke përfshirë edhe renë në formë të këpurdhës, me dy përjashtime: nuk do të kishte rrezatim gama apo mbeturina radioaktive. 24
Përplasja e një objekti të tillë masiv në një qytet të madh do të mund të mbyste me miliona njerëz. Po të binte në oqean, përsëri do të ishte një gjë tmerrësisht e rrezikshme, sepse shpejtësia dhe masa e tij do të krijonte valë të baticës që do të shkatërronte rajonet e populluara të rripit të bregdetit.
Gjithashtu, mundësia që meteorë shumë më të mëdhenjë të ndeshen me Tokën është tejet e mundshme dhe të bën të mendosh për këtë. Shkencëtarët e konsiderojnë një ngjarje të tillë si të pashmangshme dhe thonë se do të ishte në gjendje të shkatërrojë kontinente të tëra dhe të mbush atmosferën me gazëra helmuese. Ata poashtu lehtë e pranojnë se janë duke e kërkuar një zgjidhje për këtë me përkushtim.
Asteroidet dhe kometat
Shkencëtarët theksojnë se mundësia e një përplasjeje në mes të Tokës dhe disa prej asteroideve të njohura rritet përditë. Dankën Smith, asistent profesori për teknologjinë e hapësirës në Univerzitetin e Salfordit thot se shkencëtarët kishin identifikuar më shumë se një mijë asteroide, të madhësive të ndryshme, që kanë orbita rreth Diellit që kalojnë rrugën e Tokës. Shkencëtarët thonë se asteroidet e mëdha kanë goditur Tokën më parë dhe është vetëm çështje kohe para se ndonjëra të godas Tokën përsëri. 25
Çdo vit, shumë copëza të mbeturinave godasin planetin tonë, por shumica e tyre janë aq të vogla sa që digjen në atmosferë pa shkaktuar rrezik, të pavërejtura prej nesh. Mirëpo, një sasi e këtij materiali është më e madhe se që atmosfera mund të durojë.
Gjeologu Valter Alvarez regjistron ngjarjet e mundshme të një komete (meteor - yll që këputet) që hyn në atmosferën e Tokës në librin e tij “T-Rex dhe Krateri i Fatkeqësisë/ Vdekjes” ku ai përshkruan botën 65 milionë vjet më parë:
Fatkeqësia po vinte nga qielli, në trajtën e një komete apo asteroidi tejet të madh – ende nuk jemi të sigurt çfarë ishte. Me sa duket dhjetë kilometra mespërmes, duke udhëtuar dhjetëra kilometra në sekond, energjia e tij e lëvizjes kishte aftësinë shkatërruese të njëqind milionë bombave hidrogjenike. Poqese ishte asteroid, ishte një shkëmb i plogësht i dhëmbëzuar nga krateret, i errët dhe ogurzi, i padukshëm deri në momentin e fundit para se të godiste. Poqese ishte një kometë, ishte një top akulli i ndytë, që nxjerr jashtë gazëra të avulluara nga nxehtësia e Diellit, dhe lajmëroi fatkeqësinë që afrohej me një kokë ndriçuese dhe një bisht shkëlqyes të përhapur përgjatë gjysmës së qiellit, duke e ndriçuar natën dhe në fund të dukshëm madje edhe gjatë ditës me afrimin e Armagedonit (Mbarimit të botës). 26
Shkencëtarët besojnë se një trup shumë i madh qiellor (sipas të gjitha gjasave një kometë) u përplas me Tokën 65 milionë vjet më parë dhe la gjurmë të shumta. Bazuar në këtë përvojë dhe në përplasjet pasuese, është e mundshme të parashikohen ngjarjet që pasojnë një përplasje të tillë dhe pasojat e mundshme për planetin tonë.
Energjia potenciale e një komete para përplasjes është e barabartë me 100 miliardë megaton TNT, e cila do të bëjë që ajo të avullohet për sekonda dhe mund të lërë një krater 40 kilometra (25 milje) të thellë. Si krahasim, një bombë hidrogjenike ka forcën e 1 megatoni TNT. Në kulminacionin e luftës së ftohtë, kishte 10,000 armë të tilla. Në anën tjetër, forca potenciale e një komete është 10 milionë herë më e madhe se forca e gjithë eksplozivëve që ekzistonin në atë kohë.
Kur’ani zbulon se në Ditën e Gjykimit do të ketë dridhje të tmerrshme, se gjithçka do të rrafshohet dhe se oqeanet do të vlojnë. Përplasja me një kometë apo një asteroid do të mund të shkaktonte gjithë këto fatkeqësi. Valë masive sizmike do të trazonin shtratet e oqeaneve, duke shkaktuar rrëshqitje të tokës dhe valë vigane të baticës. Shkencëtarët bëjnë vërejtje se valët e mëparshme të baticës të shkaktuara në këtë mënyrë ishin të një madhësie të tillë sa që lanë gjurmët e tyre në shtratin e oqeanit.
Hulumtimet më të reja zbulojnë se një objekt i madh që ra në Gjirin e Meksikos krijoi valë të baticës të një shkalle të gjerë që u drejtuan nga Florida. Ndërsa lëviznin në drejtim të cakut të tyre, ato u bën edhe më të mëdha dhe rrezikuan bregun e detit. Ato në fund shkatërruan rajone të mëdha të pyjeve. Edhepse shumë njerëz jetojnë sikurse vdekja e tyre dhe Dita e Gjykimit s’do të vijnë kurrë, nuk ka asnjë arsye pse një katastrofë e tillë s’do të duhej të ndodhte. Për shembull, një ditë para se të ndodhte katastrofa e përmendur më lartë, dheu që mbulonte brezet e mëdha të tokës së Amerikës dhe Meksikos ishte pjellor; mirëpo, posa ato goditën, e tërë ajo u katandis si mos më keq. 27
Katërmbëdhjetë shekuj më parë, Allahu zbuloi se në Ditën e Gjykimit qielli do të ndahet më dysh (do të çahet) (Sure Hakka: 16) dhe do të jetë sikurse kallaji i shkrirë (Sure Me’arixh: 8). Ky skenar i ngjanë efekteve të një komete apo një meteori të madh që përplaset me Tokën.
Poll Dejvis, në librin e tij Tre minutat e fundit, thot se një komet në një shteg që çon te përplasja me Tokën do të rrezatojë një dritë aq të fortë sa që atmosfera do të fillojë të digjet nga lart dhe të shkrihet si metal. Ai poashtu thot se gazërat që do të lirohen në boshllëkun e hapësirës do të krijojnë një tornado. Këto thënie janë plotësisht të ngjashme me atë që thuhet në Kur’an, si në vazhdim:
E kur të çahet qielli e të bëhet i kuq si vaji i shkrirë. (Sure Rahman: 37)
Shkrirja dhe rrjedhja e qiejve si kallaji i shkrirë apo si vaji i shkrirë na përkujton një lëng të nxehtë, të rrjedhshëm dhe të dendur. Në një rast të tillë, qielli do të merrte një ngjyrë të kuqe të nxehtë. Siç thekson Dejvis, atë Ditë gazërat e tejnxehura do të mund të formonin tornado dhe nga kjo ngjasimi me një ngjyrë të kuqe rozë është i qartë.
Allahu do të sjellë Ditën e Gjykimit në një kohë të paracaktuar dhe do t’i përmbushë premtimet e Tij. Këto ngjarje mund të ndodhin një nga një apo të gjitha përnjëherë. Gjëra të ngjashme kanë ndodhur më parë, sepse të dyja si asteroidet ashtu edhe kometat kanë shkaktuar dëme të kufizuara dhe herave tjera dëme gjithëpërfshirëse. Vetëm Allahu e di kohën e të ardhmës.
Shkencëtarët parashikojnë se një asteroid do t’i afrohet Tokës në vitin 2028. Sipas tyre, nëse ai bie në Oqeanin Atlantik, Amerika dhe Evropa do të fundosen; nëse bie në tokë, do të jetë shumë më shkatërrimtar. Asteroidet që do të hynin në atmosferë do të shkaktonin tërmete dhe erupcione vullkanike, pluhuri i të cilave do ta mbështjellte Tokën me errësirë. Astronomët theksojnë se madje edhe afërsia e një komete të tillë do të paraqiste një rrezik të madh për Tokën. 28
Shkencëtarët i referohen kometës Suift-Tatëll, e cila kaloi pranë Tokës në vitin 1993 dhe pritet të kthehet në vitin 2126. Llogaritjet sugjerojnë një mundësi tejet të madhe të përplasjes, pasiqë pritet të kaloj pranë vetëm dy javë largësi – një takim me të vërtetë shumë i afërt – dhe shumë shkencëtarë janë vërtetë të shqetësuar dhe të brengosur për një shmangje aq të afërt. Orbitat e paqëndrueshme të këtyre objekteve krijojnë një lëvizje të vazhdueshme, që don të thot se Toka dhe planetet tjera janë vazhdimisht në rrezik. Sipas ekspertëve, Suift-Tatëll apo ndonjë objekt tjetër më në fund do të ndeshet me Tokën. Disa prej tyre do të mund të shkaktonin shkatërrim edhe më të madh se të gjitha armët bërthamore të njerëzimit së bashku. Ne nuk e dimë vetëm se kur do të ndodhë kjo.
Dejvis thot: “kur të ndodhë kjo, do të jetë lajm i keq për njerëzit. Do të ketë një ndërprerje të vrazhdë dhe të pashembullt në historinë e species sonë.” Ai thot se një përplasje gati me siguri do të shënonte fundin e njerëzimit. 29 Ai merret gjerësisht me këtë temë në librin e tij Tre minutat e fundit, në të cilin ai deklaron se më 21 Gusht të vitit 2126, Suift-Tatëll do ta godas Tokën dhe në këtë mënyrë do të shpallë ditën e fundit të planetit tonë. Ekziston një ngjashmëri të madhe në mes të asaj që ai rrëfen dhe që Allahu zbulon, si në vijim:
Data: 21 Gusht, 2126
Fundi i Botës
Vendi: Toka …Koka e vogël e kometës zbulon fuqinë e tmerrshme shkatërruese të saj. Po i afrohet planetit të Tokës me një shpejtësi marramendëse prej 40,000 miljave në orë, 10 milja për çdo sekond – një trilion tona akulli dhe shkëmbinjësh, e përcaktuar të godas me një shpejtësi 70 herë shpejtësia e zërit.
…Drejtpërdrejt mbi pikën zero (epiqendrën e shpërthimit), qielli çahet më dysh. Një mijë milje kub ajër përplasen tutje. Një gisht i flakës përcëlluese më i gjerë se një qytet lëvizë në formë harku në drejtim të tokës dhe pesëmbëdhjetë sekonda më vonë ngulet në Tokë. Planeti dridhet me një fuqi prej dhjetë mijë tërmetesh. Një valë goditëse e ajrit të zhvendosur përshkon sipërfaqen e globit, duke rrafshuar çdo ndërtesë, duke bërë hi e pluhur gjithçka që i ndodhet në rrugë. Terreni i rrafshët përreth vendit të përplasjes ngritet në një unazë malesh të lëngëta disa milje të larta, duke shfaqur zorrët e Tokës në një krater qindra milje të gjatë. Muri i shkëmbinjëve të shkrirë derdhet jashtë, duke e mbuluar pejzazhin si një mbulesë që lëvizë ngadalë…
Përbrenda vet kraterit, triliona tone shkëmbinjësh avullohen. Shumë më tepër spërkatet lartë, një pjesë e saj hidhet lartë në hapësirë. Edhe më shumë është flakur përgjatë gjysmës së një kontinenti për të rënë poshtë me qindra apo edhe me mija milje larg, duke shkaktuar shkatërrim të madh në gjithçka nën të. Një pjesë e lëndës së shkrirë që hidhet jashtë bie në oqean, duke shkaktuar dallgë gjigante që vetëm sa e rritin çrregullimin që përhapet. Një shtyllë e gjerë e pluhurit përhapet në atmosferë, duke e mbështjellur diellin përgjatë tërë planetit. Tani drita e diellit zëvendësohet me një shkëlqim ogurzi drithërues të një miliardë meteorëve, që e pjekën tokën nën to me nxehtësinë e tyre përcëlluese, pasiqë materiali i zhvendosur kthehet furishëm prapa në atmosferë nga hapësira. 30
Padyshim se ky përshkrim nuk është larg të vërtetës. Vetëm një kometë mund të shkaktojë një dëm të tillë, por ne nuk e dimë se kur do të përplaset me Tokën. Pa marrë parasysh se sa njerëzit përpiqen të mohojnë ekzistencën e Ditës së Gjykimit, mund t’iu kundërvihet si një mundësi që është më e afërt se që e mendojnë ata, sepse Kur’ani zbulon se:
Vetëm Allahut i takon fshehtësia e qiejve dhe e Tokës! Çështja e Orës (Kijametit) është larg vetëm sa hedh një shikim, ose edhe më afër. Allahu është i gjithfuqishëm për çdo send. (Sure Nahl: 77)
Vrimat e zeza
Në kohën e sotme, shkencëtarët besojnë se vrimat e zeza me masë enorme ekzistojnë në qendër të shumë galaktikave. Forca e tyre e madhe gravitacionale gllabëron rrezatimin vetjak të tyre dhe gjithçka tjetër që vie brenda fushës së saj, një veprim që vetëm se rritë më shumë madhësinë e saj dhe forcën e saj gravitacionale. Ato mund të tërheqin brenda yje shumë herë më të mëdha se ato, planete, vrima të zeza më të vogla dhe madje edhe galaktika të tëra. Pasiqë planeti jonë lëvizë me shpejtësi në boshllëkun e pafund të hapësirës, një ditë do të mund të hynte në zonën e gravitacionit të një vrime të zezë.
Vrimat e zeza janë dukuria më e ngjeshur që tërheq brenda çdo gjë. Forca e tyre gravitacionale është aq e fuqishme sa që asgjë që ndodhet në udhën e saj s’mund t’i ikë. Sikurse një fshesë elektrike, vrimat e zeza gllabërojnë gjithçka në spektrin e tyre gravitacional: planetet, satelitët, asteroidet dhe madje yjet. Me të hyrë të tyre në këtë fushë të gravitacionit, ato nuk mund të ikin.
Pse vrimat e zeza gllabërojnë çdo gjë?
Siç e dimë, secili objekt ushtron një forcë të caktuar gravitacionale. Për shembull, nëse e hedhim një gur lartë, do të ngritet lartë derisa të humbas shpejtësinë e tij dhe pastaj bie në tokë me anë të forcës së gravitacionit. Që një objekt t’i shmanget gravitacionit të Tokës, duhet të tejkalojë një shpejtësi të caktuar në një drejtim (shpejtësi). Nëse një raketë don të lirohet prej gravitacionit të Tokës, duhet të arrijë një shpejtësi që mund ta mposhtë gravitacionin: 11.2 kilometra (7 milje) në selond.
Për t’iu shmangur një vrime të zezë, objekti duhet të lëvizë më shpejtë se shpejtësia e dritës. Mirëpo, pasiqë asgjë nuk mund të tejkalojë shpejtësinë e dritës, asgjë s’mund t’i shmanget gravitacionit të një vrime të zezë, as edhe tufat e dritës që lëvizin me një shpejtësi prej 300,000 kilometrave (190,000 miljave) në sekond. Pasiqë as edhe drita s’mund t’i shmanget, vrimat e zeza janë gjithmonë të errëta. Nuk ekziston asnjë arsye pse planeti jonë që lëvizë me shpejtësi të mëdha nëpër hapësirë, s’do të duhej të futej në fushën gravitacionale të një vrime të zezë. Në të vërtetë, shkencëtarët në Amerikë kanë zbuluar ekzistencën e dy vrimave të zeza aktive në qendrën e galaktikës sonë, secila duke qenë në gjendje që të gllabërojë me miliona yje më të mëdha se Dielli jonë.
Shoqata e astronomëve amerikan së voni botoi një raport shkencor në të cilin thot se njëra prej vrimave të zeza është mu në qendër të galaktikës sonë, vetëm 26,000 vite drite larg prej Tokës (një vit drite është gati 9.5 trilion kilometra apo pothuajse gjashtë trilion milje). Quhet “Shigjetari A” apo “Ylli-A,” 31 dhe është poaq i madh sa sistemi ynë diellor, por ka një masë me miliona herë më të madhe. Bazuar në llogaritjet, masa e saj është 2.6 miliardë herë ajo e Diellit dhe gllabëron yjet me një shpejtësi prej 965 kilometrave (600 miljeve) në sekond. Ky padyshim është një zbulim i rëndësishëm dhe paraqet një rrezik të madh për planetin tonë.
Vrima tjetër e zezë, “Besnikja e vjetër (Old Faithful)” ka një formë sferike, është shumë më e madhe dhe është 40,000 vite drite larg. Ajo i nganë një monstrumi të pangopshëm që gllabëron të gjitha yjet në afërsi të saj.
Fakti se Ylli-A gllabëron yjet në rrethinën e tij me një shpejtësi prej 965 kilometrave (600 milje) në sekond tregon se forca e tij gravitacionale rritet me secilin yll që gllabëron. Prandaj, në fund të këtij procesi, shpejtësia e shkallëzuar me të cilën ajo tërheq objektet brenda saj do të arrijë një madhësi të pabesueshme.
Pasiqë vrimat e zeza gllabërojnë dritën, ato nuk mund të shihen apo perceptohen madje edhe me anë të teleskopëve më të zhvilluar dhe teknologjisë tjetër. Prandaj, shkencëtarët duhet të përcaktojnë ekzistencën e tyre përmes hulumtimeve dhe matjeve. Duke përdorur mjete të tilla, shkencëtarët tashmë kanë vërtetuar ekzistencën e disa vrimave të zeza. Mirëpo, ka shumë të ngjarë se ende nuk janë zbuluar shumë më tepër sosh pasiqë niveli i tanishëm i hulumtimeve është i pamjaftueshëm.
Shumë shkencëtarë besojnë se Dielli jonë ka një binjak, i cili me sa duket u shëndrrua në vrimë të zezë. Arsyetimi që qëndron pas këtij supozimi është se të gjitha yjet tjera në sistemin tonë diellor ekzistojnë në grupe prej dy, tre dhe pesë sosh, përveç Diellit tonë. Provat që e mbështesin këtë janë të konsiderueshme dhe po analizohen. Duke qenë se Dielli është vetëm 150 milionë kilometra (93 milionë milje) larg prej Tokës, rreziku i mundshëm është i pamohueshëm. Thënë shkurt, nuk ekziston ndonjë arsye pse Toka të mos bie në fushën gravitacionale të një vrime të zezë në çdo moment.
Shumë shkencëtarë besojnë se një vrimë e zezë do të asgjësojë Tokën duke e gllabëruar atë. Madje edhe nëse Toka i shmanget këtij fundi, ekziston një rrezik i madh që një vrimë e zezë të kalojë pranë sistemit tonë diellor. Dhe ç’do të ndodhte nëse një vrimë e zezë t’i afrohej qetësisht sistemit tonë diellor? Një gjë e tillë do të ndryshonte orbitat e shumë planeteve, gjë që natyrisht do të ndikonte në barazpeshën e Tokës. Qindra e madje edhe mijëra asteroide do të mund të ndikoheshin nga një forcë e tillë gravitacionale. Shumë prej tyre do të gllabëroheshin nga vrima e zezë dhe qindra apo mijëra sosh do të binin në Tokë.
Galaktikat qe perplasen
Vlerësohet të ketë 200 galaktika tjera përveç galaktikës sonë në gjithësi, secila prej të cilave përbëhet prej 200 miliardë yjesh, sillet rreth boshtit të saj dhe e ndjekë një orbitë. Galaktika jonë lëvizë me një shpejtësi të madhe në drejtim të një pikë imagjinare të quajtur Maja Diellore afër yllit të ndritshëm Vega. Për shkak të gjithë kësaj lëvizjeje në gjithësi, ndeshje dhe shpërthime vigane ndodhin. Por për shkak se ato ndodhin me miliona vite drite larg, ne nuk i vërejmë ato.
Për shembull, teleskopi Habëll bëri fotografitë e përplasjes së dy galaktikave në një largësi prej rreth 63 milionë vjet drite larg. Si rezultat i kësaj ngjarjeje, yje të reja lindën dhe re të mëdha hidrogjeni u formuan dhe u liruan në hapësirë. Po të ndodhte një përplasje e tillë pranë Tokës, do të mund të bëhej njëri prej faktorëve që do të shkatërronte planetin tonë.
Veç kësaj, shkencëtarët theksojnë se një fund i tillë me sa duket e pret sistemin tonë diellor. Një zbulim i tillë është dhënë në vazhdim:
Astrofizikanët flasin për probleme serioze që Toka do të ketë në të ardhmën e afërt. I pari prej tyre është një shpërthim i supernovës (supernova: një yll që shpërthen dhe bëhet tejet i ndritshëm gjatë këtij procesi). Madje edhe nëse koha dhe vendndodhja e këtij shpërthimi është e panjohur, parashikimet e parashtruara shikojnë nga e ardhmja e afërt dhe nuk janë shumë inkurajuese. Sipas shkencëtarëve, supergjiganti i kuq ylli Betelgez në një largësi prej 430 vite drite, duket i gatshëm të eksplodojë. Ata mendojnë se hipernovat janë krijuar me anë të bashkëshkrirjes apo bashkimit/shkrirjes së vrimave të zeza me yjet neutronike. Por asnjëri prej tyre nuk e din se si shpërndahen këto bomba me orë në hapësirë ose se çdo të ndodhte me ne poqese ato do t’i afroheshin botës sonë. 32
Kur’ani zbulon se në atë Ditë, Toka do të lëkundet nga dridhjet shkatërruese; se njerëzit do të përjetojnë një tmerr të kulluar, se Dielli, Hëna dhe yjet do të shuhen; dhe se çdo gjë do të shkatërrohet furishëm. Një përplasje do të mund t’i shkaktonte gjithë këto ngjarje dhe do të prekte gjithashtu jo vetëm Tokën por tërë sistemin tonë diellor.
Hulumtimet shkencore zbulojnë se Dita e premtuar e Gjykimit do të vie patjetër, dhe se të gjitha gjallesat dhe gjërat e pajetë dhe Toka gjithashtu do të shkatërrohen dhe se Allahu do të krijojë një qiell të ri dhe një botë tjetër. E gjithë kjo rrëfehet për të theksuar se Toka mund të vdes poashtu nga shkaqe natyrore. Mirëpo, nuk ka dyshim se Allahu nuk ka nevojë për një shkak për të bërë gjëra të tilla dhe se nëse Allahu dëshiron, ai mund të bëj që Dita e Gjykimit të ndodhë në çfarëdo kohe dhe madje pa pasur nevojë për një përplasje apo një shpërthim.
Mundësitë që kemi ekzaminuar këtu janë vetëm disa prej mënyrave të mundshme që jeta të asgjësohet. Veç kësaj, hulumtimi shkencor vërteton se një ngjarje e tillë është një pritje realiste.
Zgjerimi i vazhdueshëm i gjithësisë është një tjetër shkak i mundshëm që Toka të vdes. Njerëzit nuk janë të prekur nga shqetësime të tilla, sepse ata i shohin ato si mundësi shumë të largëta apo thjeshtë parapëlqejnë t’i lënë gjeneratat e ardhshme të merren me to. Megjithatë, ekzistojnë madje edhe rreziqe më të mëdha dhe vetëm Allahu e di se cila do të sjellë Ditën e Gjykimit. Pa marrë parasysh se sa e largët u duket njerëzve një mundësi, hulumtimet dhe shtimi i ngjarjeve katastrofike sugjerojnë se një ditë e tillë po afrohet. Dhe vetëm Allahu e di se kur do të ndodhë kjo, sepse:
Ai është që krijoi qiejt dhe Tokën me qëllim të caktuar. Ditën kur Ai thotë: "Bëhu!" ajo bëhet. Fjala e Tij është e njëmendtë dhe Atij i takon sundimi Ditën kur i fryhet Surit. Ai e di të fshehtën dhe dukshmën. Ai është më i urti që di për çdo gjë në hollësi. (Sure En’am: 73)
Allahu eshte i gjithefuqishem
Për shumë vite, njerëzit janë pyetur se si do të vdes gjithësia. Shumë mundësi na shfaqen në mendje, por Allahu mund të bëj që kjo të ndodhë pa asnjë shkak dhe krejt papritur. Mundësitë e zbuluara me anë të hulumtimeve shkencore përbëjnë një paralajmërim dhe na japin mundësinë që të mendojmë dhe t’i drejtohemi Allahut para se të vie ajo Ditë e vështirë sipas vullnetit të Tij. Besimtarët janë të sigurt se Dita e Gjykimit do të ndodhë në kohën e paracaktuar në praninë e Tij. Të gjithë njerëzit do ta përjetojnë atë, sepse do të jenë të përfshirë nga i Gjithëfuqishmi, si në vazhdim:
Ose, mund të bëjmë që ti ta shohësh atë që Ne u premtuam (dënimin), ngase ata janë të përfshirë plotësisht në fuqinë Tonë. (Sure Zuhruf: 42)
Shumë ngjarje mund të bëjnë që rregulli ekzistues i Tokës të rrënohet dhe e tërë jeta të asgjësohet. Veç kësaj, me kalimin e kohës, shkaqe madje edhe më të mundshme u shtohen atyre që tashmë ekzistojnë. Shumë shenja tregojnë se bota jonë është duke lëvizur me shpejtësi drejt fundit të saj të paracaktuar, madje edhe nëse shumica e njerëzve e mohojnë ekzistencën e Ditës së Gjykimit. Kur’ani e vë në pah këtë të vërtetë në vargun vijues:
S'ka dyshim se Ora (momenti/kijameti) do të vijë pa tjetër, por Unë e kam fshehur atë që secili njeri të shpërblehet për atë që ka bërë. (Sure Ta Ha: 15)
Shkencëtarët kanë arritur një konsensus, të bazuar në të dhënat shkencore, se gjithësia do të asgjësohet. Gazetat, revistat, programet televizive dhe mediumet tjera shpesh i informojnë njerëzit për zbulimet më të reja shkencore. Hulumtuesit të cilët janë të vetëdijshëm për këto fakte po kërkojnë mënyra për të parandaluar fatkeqësi të tilla për të vonuar vdekjen e gjithësisë. Një tjetër fushë e hulumtimeve përqendrohet në ndryshimet e mundshme që do të mund të ndodhnin në Tokë dhe në atë se cilat do të ishin efektet e tyre për jetën po ta godiste një katastrofë e tillë. Të dhënat që rezultojnë bartin një ngjashmëri mahnitëse me shumë ngjarje të parashikuara në Kur’an.
