Kapitulli 10: Qorrsokaku Molecular i Evolucionit

Në pjesët e mëparshme kemi treguar se si e hedhin poshtë të dhënat fosile teorinë e evolucionit. Në fakt, ne nuk kemi nevojë t’i analizojmë ato, sepse teoria e evolucionit shembet shumë më parë se t’i vijë radha evolucionit të specieve dhe provave fosile. Gjëja që e bën këtë teori pa kuptim që në fillim është pyetja se si jeta u shfaq në fillim në tokë?

Kur shtrohet kjo pyetje, evolucionistët përgjigjen se jeta filloi me një qelizë të formuar nga rastësia. Sipas saj, 4 miliardë vjet më parë disa komponente inorganike pësuan një reaksion në aftmosferën primitive të tokës, në të cilën, nën efektin e shkrepëtimave dhe presionit, formuan qelizën e parë të gjallë. Gjëja e parë që duhet thënë është se thënia se materialet inorganike mund të bashkohen për të formuar jetën është diçka antishkencore që nuk është vërtetuar deri më sot nga ndonjë eksperiment apo observim. Jeta buron vetëm nga jeta. Çdo qelizë është formuar nga riprodhimi i një qelize tjetër. Askush ndonjëherë nuk ia ka arritur të formojë një qelizë të gjallë me anë të bashkimit të materialeve inorganike, bile as edhe në laboratorët më të sofistikuar.

Teoria e evolucionit thotë se qeliza e gjallë, e cila nuk mund të pro- dhohet duke përdorur intelektin, dijen dhe teknologjinë që disponon njeriu, u formua rastësisht në kushtet e atmosferës fillestare tokësore. Në faqet që pasojnë do të ekzaminojmë pse kjo thënie është kontradiktore me shumicën e principeve bazë të shkencës.

Përralla e "qelizës së prodhuar rastësisht"

N.q.s. ndonjë beson se qeliza mund të vijë në ekzistencë rastësisht, atëherë ai nuk ka pse të mos besojë historinë që do të tregojmë tani. Ajo është historia e një qyteti:

Një ditë, një copë plisi e shtypur midis dy shkëmbinjve në një tokë shterpë u lag nga shiu. Plisi u tha dhe u forcua kur doli dielli, pastaj u bë rezistent dhe mori formë. Pastaj, shkëmbinjtë që i dhanë formë u copëtuan dhe mbeti një tullë e fortë me formë të rregullt. Kjo tullë priti në të njëjtat kushte natyrore për vite me radhë derisa të formohej një tullë tjetër si ajo. Kjo pritje zgjati për qindra mijëra vjet dhe tulla të tjera me të njëjtën formë u formuan në të njëjtin vend. Asnjë tullë gjatë gjithë kësaj kohe nuk u dëmtua rastësisht. Megjithëse ishin të ekspozuara ndaj stuhive, shiut, erës, diellit pjekës dhe të ftohtit ngrirës për mijëra vjet asnjë tullë nuk u kris, nuk u thye apo lëvizi nga vendi. Ato qëndruan atje duke pritur në të njëjtin vend me durim formimin e tullave të tjera.

Kompleksiteti i Qeliza
Qeliza është sistemi më kompleks dhe më elegant që mund të ekzistojë. Profesori i biologjisë, Michael Denton, në librin e tij "Evolucioni: Një teori në krizë", e shpjegon këtë kompleksitet duke dhënë këtë shembull: "Për të kuptuar realitetin e jetës, ashtu siç na revelohet nga Biologjia Molekulare, do të na duhej ta zmadhonim qelizën një miliard herë, derisa diametri i saj të bëhet 20 km dhe të jetë e ngjashme me një aeroplanmbajtëse gjigande. Ajo që do të shohim është një kompleksitet i pakrahasueshëm dhe një ndërtim i papërsëritshëm. Në sipërfaqen e qelizës do të gjejmë miliona vrima të ngjashme me dyert e një anijeje të madhe kozmike, të cilat hapen dhe mbyllen për të lejuar hyrjen dhe daljen e një rryme të vazhdueshme materialesh. Nëse do të kishim mundësi të hynim brenda në një prej këtyre vrimave, do ta gjenim veten në një botë me një super-teknologji dhe me një kompleksitet të habitshëm, i cili nuk mund të arrihet nga kapaciteti ynë krijues. Ky realitet është në antitezë me rastësinë dhe lë shumë prapa çdo gjë të prodhuar nga inteligjenca e njeriut."
1. NUCLEUS: All the information regarding the human body is recorded as a complex code in the DNA molecule here. 2. CELL MEMBRANE: By means of its selective permeability, the membrane performs the final selection of which molecules can enter and leave the cell. 3. MITOCHONDRIA: The cell’s main source of energy. Here are synthesised all the ATP molecules necessary for bodily functions. 4. ENDOPLASMIC RETICULUM: Isolation and transportation of proteins and other molecules. 5. CELL MEMBRANE GATES: These absorb oxygen and glucose and expel substances such as proteins and enzymes synthesized by the cell.

Kur numri i tullave u bë i mjaftueshëm, ato ngritën një ndërtesë, duke u vendosur mbi njëra-tjetrën në mur nën efektin e rastësishëm të kushteve natyrore si era, stuhitë apo ciklonet. Ndërkaq materiale të tjera si çimentoja dhe rëra, të përziera nën efektin e kushteve natyrore u futën në mënyrë perfekte midis tullave për t’i lidhur ato me njëra-tjetrën. Ndërsa ndodhte e gjithë kjo, nën tokë pikërisht në vendin ku tullat ishin vendosur sipër njëra-tjetrës, minerali i hekurit nën efektet e natyrës formoi një skelet me- talik, i cili, gjithmonë nën veprimin e kushteve të natyrës, së bashku me betonin formuan themelin e ndërtesës. Më pas u ngrit e gjithë ndërtesa me të gjitha gjërat e nevojshme.

Ndërtesa sigurisht që nuk ka vetëm tulla, llaç e themele, atëherë si u siguruan materialet e tjera? Përgjigja është e thjeshtë: Të gjitha llojet e materialeve që duhen për ndërtimin e ndërtesës ekzistojnë në tokën, mbi të cilën ajo u ngrit. Silikoni për xhamat, plastika për kabllot elektrikë, hekuri për kolonat, tubat e ujit etj, të gjitha ndodhen në tokë në sasi të mjaftueshme. Duhet vetëm mjeshtria e faktorëve natyrorë për t’i dhënë këtyre materialeve formën e duhur dhe për t’i vendosur në vendin e tyre në ndërtesë. Të gjitha instalimet janë vendosur ndërmjet tullave me ndihmën e erës, shiut dhe tërmeteve. Çdo gjë është rregulluar kaq mirë, saqë tullat janë vendosur në mënyrë të tillë që kanë lënë vendin e duhur për dritaret, sikur ta dinin se diçka e quajtur xham do të formohej më vonë nga faktorët natyrorë. Gjithashtu faktorët natyrorë nuk kanë harruar të lënë vend për instalimin e ujit, korentit, ujrave të zeza, ngrohjes që do të sigurohet më vonë nga kondicionerët e formuar nga faktorët natyrorë. Të gjitha këto janë bërë rastësisht. Gjithçka ka shkuar kaq mirë saqë "rastësia" dhe "faktorët natyrorë" ia kanë dalë të bëjnë diçka të përsosur.

N.q.s. e besoni këtë, ju s’keni vështirësi të besoni ndërtimin e rrugëve, lulishteve, kopshteve, hekurudhave, metrove, gradaçelave, aeroporteve, sistemeve të komunikacionit etj, në të njëjtën mënyrë, siç u ndërtua dhe ndërtesa e parë. N.q.s keni njohuri teknike dhe jeni në dijeni të kësaj gjëje, ju mund të shkruani një libër jashtëzakonisht "shkencor" me disa volume për të paraqitur teorinë tuaj për "procesin evolutiv të sistemit të ujrave të zeza të këtij qyteti dhe përshtatja e tij me strukturat prezente". Ju mund të nderoheni me një çmim të lartë akademik për studimin tuaj brilant dhe mund ta konsideroni veten një gjeni që ka hedhur dritë mbi rrugën e njerëzimit.

Teoria e evolucionit deklaron se jeta erdhi në ekzistencë rastësisht. Kjo nuk është më pak absurde sesa historia e treguar më sipër, sepse me të gjitha sistemet e saj operative, të komunikimit, transportit dhe drejtimit, qeliza nuk është më pak e komplikuar se një qytet.

Mrekullia e qelizës dhe fundi i evolucionit

Struktura komplekse e qelizës së gjallë ishte e panjohur në kohën e Darvinit, ndaj dhe të mendoje se "rastësia dhe ndikimi i kushteve natyrore" ishin origjina e jetës, ishte diçka e mjaftueshme për t’u bindur në atë kohë për evolucionistët.

Teknologjia e shekullit XX ka gërmuar në pjesët më të vogla të jetës dhe ka treguar se qeliza është sistemi më kompleks që mund të ketë njohur njerëzimi ndonjëherë. Sot dimë se qeliza përmban sisteme që prodhojnë energjinë që përdoret nga vetë qeliza, fabrika të prodhimit të enzimave dhe hormoneve të domosdoshme për jetën, një seri të dhënash ku i gjithë informacioni i nevojshëm për të gjitha procedurat e riprodhimit është i regjistruar, sisteme komplekse transportimi dhe tuba për mbartjen e materialeve të papërpunuara dhe produkteve nga një vend në tjetrin, laboratorë të avancuar dhe rafineri për zbërthimin e materialeve të papërpunuara në pjesë të dobishme, membranë të specializuar në kontrollimin e hyrjes dhe daljes së materialeve etj. Këto që përmendëm përbëjnë vetëm një pjesë të vogël të këtij sistemi kompleks të habitshëm."106U. H. Thorpe, një shkencëtar evolucionist pranon se "tipi më i thjeshtë i qelizës konsiderohet një 'mekanizëm' shumë më tepër kompleks se çdo makinë e shpikur nga njeriu".

Dëshmi Prej Evolucionistëve

Problemi më i madh me të cilin ballafaqohet teoria e evolucionit është shpjegimi i shfaqjes së jetës. Arsyeja është se molekulat organike janë aq të ndërlikuara, saqë formimi i tyre nuk mund të shpjegohet me anë të rastësisë dhe është plotësisht e pamundur për një qelizë të formohet nga rastësia. Alexander Oparin: "Origjina e qelizës mbetet një pyetje pa përgjigje." Evolucionistët janë ballafaquar me çështjen e origjinës së jetës në çerekun e dytë të shekullit XX. Një prej autoriteteve udhëheqëse të teorisë së evolucionit molekular, evolucionisti rus Alexander I. Oparin, thotë në librin e tij: "Origjina e Jetës", i cili u botua në 1936: Fatkeqësisht, origjina e qelizës mbetet një çështje e cila është aktualisht pika më e errët e teorisë së evolucionit.1 Jeffrey Bada: "Origjina e jetës në tokë është problemi më i madh i pazgjidhur." Oparin ka kryer eksperimente të panumërta, ka kryer kërkime dhe ka bërë observime të shumta për të provuar se qeliza është formuar nga rastësia. Megjithatë çdo përpjekje e tillë, jo vetëm që nxori në pah kompleksitetin e qelizës, por hodhi poshtë hipotezat evolucioniste. Profesor Klaus Dose, president i institutit të biokimisë në universitetin Johanes Gutenberg, thotë: Për më tepër se 30 vjet, eksperimentet për origjinën e jetës në fushat e Kimisë në vend që të zgjidhnin problemin e origjinës së jetës kanë treguar akoma më tepër se ky problem është jashtëzakonisht i vështirë për t’u zgjidhur. Tani të gjitha diskutimet mbi teoritë dhe eksperimentet bazë në këtë aspekt ose përfundojnë pa zgjidhje ose tregojnë injorancë.2 Thënia e mëposhtme nga gjeokimisti Jeffrey Bada nga instituti i San Diego Scripps, bën të qartë gjendjen e pashpresë të evolucionistëve në lidhje me këtë problem: Sot ndërsa po i lëmë lamtumirën shekullit XX, ne akoma kemi përballë problemin më të madh të pazgjidhur që kishim kur hymë në shekullin XX: Si nisi jeta në tokë?3

1 Alexander I. Oparin, Origin of Life, (1936) NewYork: Dover Publications, 1953 (Reprint), p.196. 2 Klaus Dose, "The Origin of Life: More Questions Than Answers", Interdisciplinary Science Reviews, Vol 13, No. 4, 1988, p. 348 3 Jeffrey Bada, Earth, February 1998, p. 40.

Qeliza është kaq komplekse sa bile edhe niveli i lartë teknologjik i arritur sot nga njeriu nuk mund të prodhojë një qelizë të vetme. Asnjë përpjekje për të krijuar një qelizë s’ka pasur sukses dhe të gjitha këto ndërmarrje janë braktisur.

Teoria e evolucionit thotë se ky sistem, të cilin njeriu me gjithë inteli- gjencën, dijen dhe teknologjinë e tij nuk mund ta prodhojë, erdhi në ekzistencë rastësisht në tokë në gjendjen e tij fillestare nën ndikimin e kushteve të natyrës. Le të japim një shembull tjetër: probabiliteti i formimit të rastësishëm të një qelize është po aq i mundur sa do të ishte shtypja i një libri si pasojë e një shpërthimi në një shtypshkronjë.

Matematicieni dhe astronomi anglez Fred Hoyle përmend një krahasim të tillë në një nga intervistat e tij të publikuara në revistën "Nature", në 12 nëntor 1981. Megjithëse evolucionist, Hoyle u shpreh se mundësia, që format e larta të jetës të jenë shfaqur në këtë mënyrë, është e krahasueshme me rastin e formimit të një avioni Boing-747 nga një cilkon që godet një shesh rrangullinash. Kjo do të thotë se është e pamundur për një qelizë të vijë në ekzistencë rastësisht dhe për këtë arsye ajo duhet pa- tjetër të jetë "e krijuar".107

Një nga arsyet bazë pse teoria e evolucionit nuk mund të shpjegojë se qeliza erdhi në ekzistencë rastësisht është kompleksiteti i jashtëzakonshëm i saj. Një qelizë funksionon në sajë të bashkëpunimit harmonik të shumë organeleve. N.q.s. një prej këtyre organeleve nuk funksionon, qeliza nuk mund të jetojë më. Qeliza nuk ka shanse të presë për mekanizma të pandërgjegjshëm, si seleksionimi natyror ose mutacionet, që ta lejojnë atë të zhvillohet e të arrijë të mbijetojë. Prandaj, qeliza e parë në tokë ishte një qelizë që i kishte të gjitha organelet dhe funksionet e nevojshme. Kjo do të thotë se ajo duhet patjetër të ishte e krijuar.

Sfida e proteinës

Proteinat janë elementet më vitale për qeniet e gjalla. Ato jo vetëm që kombinohen për të formuar qelizat, por gjithashtu luajnë role vendimtare në kiminë e trupit. Që nga sinteza e proteinave e deri te ndërlidhjet hormonale, është e mundur të shihet prania e proteinave.

Kaq e ndërlikuar është çështja e qelizës, saqë evolucioni dështon që në shpjegimin formimit të elementeve bazë të qelizës. Formimi i një proteine të vetme, nën kushtet e natyrës, nga mijëra proteina komplekse që ndërtojnë qelizën, është i pamundur.

Proteinat janë molekula gjigande të përbëra prej njësish më të vogla të quajtura aminoacide, të cilat janë të rregulluara në një sasi dhe strukturë të veçantë. Këto molekula përbëjnë elementin bazë të një qelize të gjallë. Proteina më e thjeshtë përbëhet prej 50 aminoacidesh, por ka proteina që janë të përbëra nga mijëra aminoacide.

Pika kritike është se mungesa, shtimi apo zëvendësimi i qoftë një aminoacidi në strukturën e proteinës bën që proteina të bëhet e padobishme.

Çdo aminoacid duhet të jetë në vendin e duhur dhe sipas një rregulli të caktuar. Teoria e evolucionit, që deklaron se jeta u shfaq si rezultat i rastësisë, mbetet me bisht ndër shalë përballë këtij rregulli, sepse ai është tepër i komplikuar për t’u shpjeguar me rastësinë. (Për më tepër, teoria nuk është madje në gjendje të shpjegojë "formimin e rastësishëm" të aminoacideve, siç do ta diskutojmë më vonë.)

Fakti se struktura funksionale e proteinës nuk mund të vijë në asnjë mënyrë nga rastësia mund të vëzhgohet lehtë, duke bërë disa llogari të thjeshta që mund të kuptohen nga kushdo.

In other words, the probability of the formation of only one protein molecule is "1 in 10300". The probability of this "1" to occur is practically nil. (In practice, probabilities smaller than 1 over 1050 are thought of as "zero probability").

Një proteinë mesatare përbëhet nga 288 aminoacide të 12 llojeve të ndryshme. Këto mund të kombinohen në 10300 mënyra të ndryshme. (Ky është një numër astronomik, 1-shi me 300 zero pas). Nga të gjitha këto kombinime vetëm një formon proteinën e kërkuar. Pjesa tjetër përbëhet nga zin- xhirë aminoacidesh që ose janë tërësisht të padobishëm ose të dëmshëm për gjallesat.

Me fjalë të tjera, probabiliteti i formimit të një proteine është "1 në 10300". Mundësia që ky "1" të formohet praktikisht është zero. (Në mate- matikë probabilitetet më të vogla se 1 në 1050 janë pranuar si "probabilitet zero").

Për më tepër, një proteinë me 288 aminoacide është, në një farë mënyre, tepër modeste në krahasim me disa proteina gjigande që përbëhen prej mijëra aminoacidesh. Kur bëjmë një llogari të thjeshtë për probabilitetin e formimit të rastësishëm të këtyre proteinave edhe vetë fjala "e pamundur" është e papërshtatshme për t'u përdorur.

Kur ecim një hap përpara në skemën e zhvillimit të jetës, shikojmë se një proteinë e vetme nuk do të thotë asgjë. Një nga bakteriet më të vogla të zbuluara ndonjëherë, Mikoplazma Hominis H39, përmban 600 tipe proteinash. Kështu, na duhet të ribëjmë llogaritjet e probabilitetit për secilën prej 600 proteinave të bakteries. Rezultati tejkalon edhe vetë konceptin e pamundësisë.

Ndonjë që lexon këto rreshta, tani që e ka pranuar për një kohë të gjatë teorinë e evolucionit si shpjegimin shkencor të jetës, mund të dyshojë duke menduar se këto numra janë të ekzagjeruar dhe nuk pasqyrojnë faktet reale. Kjo nuk është e vërtetë; këto llogaritje dhe rezultate janë reale dhe logjike. Asnjë evolucionist nuk mund t'i kundështojë ato. Ata pranojnë se probabiliteti i formimit të rastësishëm të një proteine të vetme është po aq i pamundur sa edhe mundësia që një majmun të shkruajë historinë e njerëzimit në një makinë shkrimi pa bërë asnjë gabim. 108Megjithatë, çmendurisht, në vend që të pranojnë krijimin, ata vazhdojnë të mbrojnë atë që është krejtësisht e pamundur.

Ky fakt është pranuar nga shumë evolucionistë. P.sh. Harold F. Blum, një shkencëtar i famshëm evolucionist, thotë se: Formimi spontan i një polipeptidi të madhësisë së proteinës më të vogël të njohur deri më sot është përtej të gjitha probabiliteteve 109

Evolucionistët thonë se evolucioni molekular ndodhi gjatë një periudhe shumë të gjatë kohore dhe se kjo periudhë e gjatë e bëri të pamundurën të mundur. S'ka rëndësi sesa e gjatë mund të jetë kjo periudhë, nuk është e mundur për aminoacidet të formojnë proteina rastësisht. William Stokes, një gjeolog amerikan, e pranon këtë fakt në librin e tij "Essentials of Earth History", duke shkruar se ky shans është kaq i vogël "saqë proteina nuk do të formohej për miliarda vjet në miliarda planete, të gjitha të mbuluara nga një solucion i lëngshëm i koncentruar me aminoacidet e nevojshme".

Çfarë do të thotë e gjithë kjo? Perry Reeves, profesor kimie, i përgji- gjet pyetjes:

Kur ekzaminohet numri i pamatë i strukturave të mundshme që rezultojnë nga një kombinim i rastësishëm i aminoacideve në një pellg fillestar, është budallallëk të besosh se jeta ka filluar në këtë mënyrë. Ka më tepër mundësi që një Ndërtues i Madh me një plan mjeshtëror të jetë i nevojshëm për këtë. 111

N.q.s. formimi i rastësishëm i vetëm një prej këtyre proteinave është i pamundur, është biliona herë e pamundur për rreth një milion proteina për t’u bashkuar rastësisht për të ndërtuar një qelizë të plotë njerëzore. Aq më tepër, që një qelizë nuk është e përbërë vetëm nga proteinat. Përveç proteinave, qeliza gjithashtu ka acide nukleike, karbohidrate, lyra, vitamina dhe shumë kimikate të tjera si elektrolitë të rregulluar me harmoni me një sasi, strukturë dhe funksion të caktuar. Secila prej tyre funksionon si një njësi ndërtuese në organele të ndryshme.

Robert Shapiro, një profesor kimie i universitetit të Nju Jorkut dhe ekspert ADN-je, ka llogaritur probabilitetin e formimit të rastësishëm të 2 mijë lloje proteinash të gjendura në një bakterie të vetme. (Në qelizën njerëzore ka 200 mijë lloje të ndryshme proteinash). Numri i nxjerrë nga llogaritja ishte 1 në 1040000. (Një numër i paimagjinueshëm, 1-shi me 40,000 zero nga prapa) 112

Profesorja e matematikës së aplikuar dhe astronomisë nga universiteti Kollixh, Uells, Chandra Uickramasinghe, bën këtë koment:

Mundësia e formimit të jetës nga materia e pajetë është 1 herë në 1040000 raste... Ky numër është i mjaftueshëm për të varrosur Darvinin dhe të gjithë teorinë e evolucionit. Nuk ka ekzistuar kurrë një "supë" fillestare, as në këtë planet e as në ndonjë planet tjetër. N.q.s. fillimi i jetës nuk ka qenë rastësi, atëherë ajo është prodhuar nga një inteligjencë. 113

Fred Hoyle ka thënë për këtë numër të pamundur kështu:

Me të vërtetë një teori e tillë (që jeta është krijuar nga një inteligjencë) është kaq e qartë, saqë çdokush çuditet pse ajo nuk pranohet gjerësisht si diçka e vetëprovuar. Arsyet janë më shumë psikologjike sesa shkencore. 114

Arsyeja pse Hoyle përdor termin "psikologjike" është vetëkufizimi i evolucionistëve për të mos pranuar krijimin e jetës. Këta njerëz e kanë përcaktuar mohimin e ekzistencës së Allahut si qëllimin e tyre kryesor. Vetëm për këtë arsye ata vazhdojnë të mbrojnë skenare, të cilat edhe ata vetë e dinë se janë gjepura.

Proteinat e majta

In nature, there are two different types of amino acids, called "left-handed" and "right-handed". The difference between them is the mirror-symmetry between their three dimensional structures, which is similar to that of a person's right and left hands.

Le të ekzaminojmë në detaje pse skenari evolucionist lidhur me formimin e proteinës është i pamundur.

Sekuenca e saktë e aminoacideve të duhura për formimin e një molekule proteine nuk është aq e thjeshtë. Përveç kësaj, secili prej 20 llojeve të aminoacideve prezente në kompozimin e proteinës (nga më të thjeshtat) duhet të jetë i majtë. Ka dy lloje aminoacidesh: "të majta" dhe "të djathta". Diferenca midis tyre është simetria e përmbysur midis tre dimensioneve të strukturave të tyre, e cila është njësoj me simetrinë e dorës së majtë me atë të dorës së djathtë.

Aminoacidet e kujtdo prej këtyre tipeve mund të lidhen lehtësisht me njëra-tjetrën. Një fakt habitës është zbuluar nga kërkimet: të gjitha proteinat te bimët dhe kafshët, nga organizmi më i thjeshtë tek ai më i ndërlikuar, janë ndërtuar nga aminoacide të majta. N.q.s. sikur vetëm një aminoacid i djathtë të ngjitet me strukturën e një proteine, proteina bëhet e padobishme. Në disa eksperimente, bakteriet, të cilave iu dhanë aminoacide të djathta, i shkatërruan menjëherë ato aminoacide dhe në disa raste të tjera formuan nga komponentet e copëzuara aminoacide të majta, që të mund t’i përdornin.

Le të supozojmë për një moment se jeta erdhi në ekzistencë rastësisht, ashtu siç thonë evolucionistët. Në këtë rast, aminoacidet e majta dhe të djathta që u gjeneruan rastësisht duhet të jenë prezente në natyrë në sasi afërsisht të barabarta. Prandaj, të gjitha gjallesat duhet të kishin aminoacide të majta e të djathta në organizmat e tyre, sepse kimikisht është e mundur për aminoacidet e të dy llojeve të kombinohen me njëra-tjetrën. Në fakt, proteinat që ekzistojnë te të gjithë organizmat e gjallë janë ndërtuar vetëm nga aminoacide të majta.

Pyetja se si proteinat zgjedhin vetëm aminoacidet e majta dhe se si asnjë aminoacid i djathtë nuk përzihet në procesin e jetës është diçka që akoma qëndron përballë evolucionistëve. S’ka asnjë mënyrë për të shpjeguar një zgjedhje kaq preçize dhe të ndërgjegjshme.

Për më tepër, kjo karakteristikë e proteinave e shton më tepër konfuzionin e "rastësisë" së evolucionit. Që një proteinë të gjenerohet, nuk është e mjaftueshme që aminoacidet të jenë në një numër të caktuar dhe të kombinohen me njëra-tjetrën. Të gjitha aminoacidet që zgjidhen duhet të jenë të majta dhe nuk duhet të ekzistojë asnjë aminoacid i djathtë midis tyre. Asnjë mekanizëm i seleksionimit natyror nuk mund të identifikojë aminoacidet e djathta që mund të kenë depërtuar në një sekuencë aminoacidesh dhe të njohë se ky është një gabim që duhet ndrequr, duke larguar aminoacidin e padëshiruar. Kjo situatë e hedh poshtë plotësisht mundësinë e rastësisë.

Në Enciklopedinë Britanike të Shkencës, një mbrojtëse e hapur e evolucionit, është treguar se aminoacidet e të gjithë organizmave në tokë dhe elementet bazë të polimereve komplekse, si proteinat, kanë të njëjtën simetri të majtë. Kjo është e njëvlershme me hedhjen e monedhës 1 milion herë dhe rënien e saj gjithmonë në të njëjtën anë. Në të njëjtën enciklopedi thuhet se nuk është e mundur të kuptohet pse molekulat bëhen të majta apo të djathta dhe se kjo zgjedhje është e lidhur në mënyrë të habitshme me burimin e jetës në tokë.115

N.q.s. një monedhë e hedhur bie gjithmonë në të njëjtën anë 1 milion herë rresht, si është më e logjikshme të pranosh se është rastësi apo ka ndërhyrje inteligjente? Përgjigja është e qartë. Megjithatë, në kundërshtim me këtë gjë kaq të qartë, evolucionistët përsëri këmbëngulin në rastësi, thjesht sepse ata nuk duan të pranojnë ekzistencën e ndërhyrjes inteligjente.

Një situatë e ngjashme me majtësinë e aminoacideve ekziston gjitha- shtu me nukleotidet, njësitë më të vogla të ADN-së dhe ARN-së. Në rastin e nukleotideve, në ndryshim nga aminoacidet, zgjidhen vetëm ato të djathtat. Kjo është një situatë tjetër që nuk mund të shpjegohet me rastësinë.

Si përfundim, është krejtësisht e provuar nga probabiliteti që ne ekzaminuam kaq gjatë, se origjina e jetës nuk mund të shpjegohet me "rastë- sinë". N.q.s. përpiqemi të llogarisim probabilitetin e formimit të një proteine me madhësi mesatare e përbërë prej 400 aminoacidesh të majta, nxjerrim një probabilitet 1 në 2400, d.m.th. 1 në 10120. Sa për krahasim, le të kujtojmë se numri i elektroneve në univers është vlerësuar 1079, pra, shumë më i vogël se ai i nxjerrë nga ne. Probabiliteti i këtyre aminoacideve për të formuar sekuencën e duhur dhe formën funksionale mund të formojë numra gjigandë. N.q.s. këto llogaritje probabilitetesh i shtrijmë në formimin e proteinave në numër më të lartë dhe tipe të tjera, llogaritjet bëhen të pakonceptueshme.

Lidhja e duhur është vitale

The amino acid molecules that make up proteins must be linked to each other in a so-called “peptide bond”, which is only one of the many possible types of bonds found in nature. Otherwise, the resulting amino acid chains would be useless, and no proteins would be formed.

Lista e gjatë e probabiliteteve që u përmendën më sipër për teorinë e evolucionit nuk merr fund këtu. Nuk është e mjaftueshme për aminoacidet të rregullohen në numrin dhe strukturën e duhur tre-dimensionale. Formimi i proteinës kërkon gjithashtu që aminoacidet me më shumë se një krah të lidhen me njëra-tjetrën vetëm nëpërmjet krahëve të caktuar. Një lidhje e tillë quhet "lidhje peptide". Aminoacidet mund të realizojnë lidhje të ndryshme, por proteinat ndërtohen vetëm prej atyre me lidhje peptide.

Le të japim një krahasim për ta qartësuar këtë pikë. Supozojmë se të gjitha pjesët e makinës janë vendosur në mënyrën e duhur, me të vetmin përjashtim se një prej rrotave është shtrënguar në vendin e saj, jo me vidat që duhen, por me tela, në mënyrë të tillë që aksi të bjerë në tokë sapo të fi- llojë lëvizja. Eshtë e pamundur për një makinë të tillë të lëvizë qoftë edhe një metër, sado që ajo mund të ketë një teknologji tepër të përparuar dhe një motor tepër të fuqishëm. Në shikim të parë çdo gjë duket se është në rregull, por funksionimi i keq qoftë edhe vetëm i një rrote e bën të gjithë makinën të papërdorshme. Në të njëjtën mënyrë, në një molekulë proteine bashkimi i aminoacideve me njëra-tjetrën me një lidhje tjetër nga lidhja peptide e bën molekulën të padobishme. Kërkimet kanë treguar se aminoacidet e kombinuara rastësisht ndodh të kombinohen me një lidhje peptide vetëm në një raport 50% dhe pjesa tjetër kombinohet me lidhje të ndryshme që nuk janë prezente në proteinë. Që të funksionojë ashtu siç duhet, secili aminoacid që përbën proteinën duhet të jetë i lidhur vetëm me lidhje peptide, ashtu siç duhet që aminoacidet të jenë vetëm të majta.

A Protein cannot form Even if All the Necessary Conditions were Present

Since some people are unable to take a broad view of matters, but approach them from a superficial viewpoint and assume protein formation to be a simple chemical reaction, they may make unrealistic deductions such as "amino acids combine by way of reaction and then form proteins". However, accidental chemical reactions taking place in an inanimate structure can only lead to simple and primitive changes. The number of these is predetermined and limited. For a somewhat more complex chemical material, huge factories, chemical plants, and laboratories have to be involved. Medicines and many other chemical materials that we use in our daily life are made in just this way. Proteins have much more complex structures than these chemicals produced by industry. Therefore, it is impossible for proteins, each of which is a wonder of creation, in which every part takes its place in a fixed order, to originate as a result of haphazard chemical reactions.

Darwin was ignorant of DNA

In advancing his theory, Charles Darwin could not account for the variety of species. In any case, he would have not been unable to, being ignorant of DNA. Darwin knew neither genetics, nor biomathematics nor microbiology–branches of science that emerged only after Darwin's death. He made illusory deductions based on the limited means at his disposal and on visible similarities among living things. Since the above branches of science had not yet emerged, he had no opportunity to investigate the cell. The period in which the claims of the theory of evolution were put forward is therefore important in terms of our seeing the dimensions of the ignorance concerned.

To summarize the subject of proteins;

• Around 100 special proteins are needed for a single protein to form.

• Protein cannot form if even one of these enzymes (proteins) required for protein synthesis is missing.

• It is not enough for these 100 enzymes to be present at the same time; they must all also be present in a special region inside the cell (a specific region inside the nucleus).

• DNA manufactures the enzymes necessary for protein to form. Proteins are also needed for DNA replication. There is no possibility of one appearing before the other. Both have to be present at the same time.

• A ribosome that serves as a factory for protein formation must also exist. But the ribosome is itself made up of proteins. Therefore, proteins are needed for ribosomes to exist, and ribosomes are needed for proteins.

• It is impossible for one to form before the other. Proteins, DNA, the ribosome, the cell nucleus, mitochondria that produce energy and all the other organelles in the cell must all exist at one and the same time.

• The enzymes essential for protein to form have to be sent to the region where manufacture will be carried out by the cell. Even if enzymes are present, so long as they are not given tasks to perform by the cell they will do nothing for that protein.

• There have to be a specific temperature and pH value in order for enzymes to be able to carry out reactions. Enzymes do not initiate reactions if they are not at the right temperature and pH level.

• Therefore, it is impossible for a protein to emerge so long as all the organelles of the cell do not co-exist together.

• Even if we place all the components necessary for protein in some muddy water, these components can never combine together to constitute proteins. The existence of the cell is a prerequisite for that to happen.

• Amino acids do not normally react with one another. Helper enzymes to carry out a reaction have to be ready and present inside the cell. But they do naturally enter into reactions with various substances, such as sugar. Therefore, even if all the requisite amino acids are placed into muddy water they can still never combine spontaneously with other amino acids. The cell is again essential for that to happen.

• Under natural conditions, even if a protein is left inside muddy water, that protein will immediately be broken down, under the effect of various environmental factors, or else will combine with other acids, amino acids or chemical substances and lose all its properties and turn into another substance that serves no purpose.

• In addition to all this, it will be useful to reiterate the essential conditions for a protein:

• a. There must be peptide bonds between amino acids
• b. All amino acids must be left-handed
• c. Only 20 amino acids must be used
• d. Amino acids have to be in a specific sequence
• e. The protein that forms has to have a specific 3-D shape.

Let us for a minute put aside all the impossibilities we have described so far, and suppose that a useful protein molecule still evolved spontaneously "by accident". Even so, evolution again has no answers, because in order for this protein to survive, it would need to be isolated from its natural habitat and be protected under very special conditions. Otherwise, it would either disintegrate from exposure to natural conditions on earth, or else join with other acids, amino acids, or chemical compounds, thereby losing its particular properties and turning into a totally different and useless substance.

One Single Protein Refutes Evolution

Evolution already collapses at the very initial stage of life. What really obliterates Darwinism, before fossils, paleontology, microbiology, genetics and the complexity in living things, is a single protein. That is because the probability of a single protein forming by chance is simply "zero." The main reason for this is the need for other proteins to be present if one protein is to form, and this completely eradicates the possibility of chance formation. This fact by itself is sufficient to eliminate the evolutionist claim of chance right from the outset. To summarize, Protein cannot be synthesized without enzymes, and enzymes are all proteins. Around 100 proteins need to be present in order for a single protein to be synthesized. There therefore need to be proteins for proteins to exist. DNA manufactures the protein-synthesizing enzymes. Protein cannot be synthesized without DNA. DNA is therefore also needed in order for proteins to form. All the organelles in the cell have important tasks in protein synthesis. In other words, in order for proteins to form a perfect and fully functioning cell needs to exist together with all its organelles. The fact that Darwinists are unable to account for a single protein completely eliminates the theory of evolution. After that, all false accounts manufactured about evolution are invalid right from the outset. One important feature of Darwinist demagoguery is that Darwinists always tended to reduce the question of the origin of life to the very simple despite all the complexity of life, by portraying everything within it as very simple. They ignorantly say, “the cell emerged from muddy water” and “DNA spontaneously began replicating itself.” Not only do people now know that a single protein is far too complex ever to come into being spontaneously, they are also aware that neither a protein, DNA, RNA or any other minute component of the cell will serve any purpose in the absence of the cell as a whole. While they cannot explain just a single protein, a complete cell with its extreme complexity is really a great nightmare for Darwinists. The complexity of the cell, which is far greater and dazzling than that of great metropolises, cannot be explained as the work of mere coincidences. Neither a single cell nor a single protein can form by chance.

Pështjellimi evolucionist për origjinën e jetës

Pyetja se si u shfaqën gjallesat për herë të parë është kaq problematike për evolucionistët, saqë ata zakonisht përpiqen të mos e prekin këtë çësh- tje. Ata përpiqen ta kapërcejnë këtë duke thënë "krijesat e para erdhën në ekzistencë si rezultat i ngjarjeve të rastësishme në ujë". Ata ndodhen këtu përballë një pengese të pakalueshme. Për këtë çështje ata nuk kanë të dhëna fosile që të mund t’i keqinterpretojnë siç u pëlqen, për të mbështetur pohimet e tyre. Prandaj teoria e evolucionit është përfundimisht e dështuar që në hapin e parë.

Ekziston një pikë tepër e rëndësishme që duhet marrë në konsideratë: N.q.s. cilido hap i procesit evolutiv provohet se është i pamundur, kjo mjafton për të provuar se e gjithë teoria është e pavlerë. P.sh. me anë të vërtetimit se formimi i rastësishëm i proteinës është i pamundur hidhen poshtë të gjitha hapat e tjerë të evolucionit. Pas kësaj, është pa kuptim të marrësh disa kafka njeriu dhe disa kafka majmuni e të bësh spekullime me to.

Si është e mundur që gjallesat të kenë ardhur në ekzistencë nga lëndë inorganike? Këtë pyetje evolucionistët s’kanë dashur ta përmendin për një kohë të gjatë. Megjithatë, me kalimin e kohës ajo u bë një problem i pa- evitueshëm, ndaj dhe u bënë disa përpjekje për t’i dhënë përgjigje asaj, aty nga çereku i fundit të shekullit XX.

Pyetja bazë është: Si mund të jetë shfaqur qeliza e parë në atmosferën primitive të tokës? Me fjalë të tjera, çfarë shpjegimi i japin këtij problemi evolucionistët?

Përgjigja për këto pyetje u dha nëpërmjet eksperimenteve. Kërkuesit dhe shkencëtarët evolucionistë kanë zhvilluar shumë eksperimente laboratorike për t’iu përgjigjur këtyre pyetjeve, por ato nuk zgjuan interes. Eksperimenti më i njohur rreth origjinës së jetës është eksperimenti i Milerit, i realizuar nga kërkuesi amerikan Stenli Miler në vitin 1953. (Eksperimenti njihet ndryshe edhe si " eksperimenti Urej-Miler", për shkak të kontributit të instruktorit të Milerit në universitetin e Çikagos, Harold Urej). Ky eksperiment është e vetmja "evidencë" që përdoret për të mbrojtur tezën e evolucionit molekular në fazën e tij të parë. Megjithëse ka kaluar gati gjysmë shekulli dhe janë shënuar shumë arritje teknologjike, askush nuk ka marrë më përsipër një hap tjetër të tillë. Megjithatë, eksperimenti i Milerit akoma mësohet në tekstet shkollore si shpjegimi evolucionist për shfaqjen e gjallesave të para. Duke e ditur se studime të tilla nuk mbë- shtesin, por, përkundrazi, kundërshtojnë tezat e tyre, evolucionistët me qëllim nuk marrin më përsipër eksperimente të tilla.

This experiment is the only "evidence" evolutionists have with which to allegedly prove the "molecular evolution thesis"; they advance it as the first stage of the supposed evolutionary process leading to life. Although nearly half a century has passed, and great technological advances have been made, nobody has made any further progress. In spite of this, Miller's experiment is still taught in textbooks as the evolutionary explanation of the earliest generation of living things. Aware of the fact that such studies do not support, but rather actually refute, their thesis, evolutionist researchers deliberately avoid embarking on such experiments.

Eksperimenti i Milerit

Qëllimi i Stenli Milerit ishte të paraqiste një eksperiment që provonte se aminoacidet kishin ardhur në ekzistencë rastësisht në tokën pa jetë të biliona vjetëve më parë. Në eksperimentin e tij, Mileri përdori një përzierje gazi që supozohej se kishte ekzistuar në tokën fillestare (por që më vonë u pranua që ishte e pasaktë), e përbërë nga amoniaku, metani, hidrogjeni dhe avuj uji. Për shkak se këto elemente nuk mund të hyjnë në reaksion me njëri-tjetrin në kushte normale, ai futi një stimulues energjie për t’i futur në reaksion. Duke supozuar se kjo energji mund të kishte ardhur nga rrufetë në atmosferën primitive, ai përdori një shkarkues elektrik.

Mileri e mbajti këtë përzierje gazrash në temperaturën 100oC për një javë dhe shtoi edhe rrymë elektrike. Në fund të javës, Mileri analizoi lëndët e formuara në fund të enës së eksperimentit dhe vuri re se 3 prej 20 aminoacideve, që përbëjnë elementet bazë të proteinës, ishin formuar.

Ky eksperiment i eksitoi shumë evolucionistët dhe u vlerësua si sukses i jashtëzakonshëm. Për më tepër, në një eufori të tillë disa publikime mbanin tituj sensacionalë, si "Mileri krijoi jetën". Megjithatë, molekulat që Mileri kishte arritur të sintetizonte ishin vetëm molekula inorganike.

Të inkurajuar nga ky eksperiment evolucionistët menjëherë formuan një skenar të ri. Fazat që pasonin aminoacidet u hipotezuan shumë shpejt. U supozua se aminoacidet ishin bashkuar më vonë rastësisht në sekuencat e duhura, për të formuar proteinat. Disa prej këtyre proteinave të formuara u vendosën rastësisht në një strukturë të ngjashme me membranën e qelizës, e cila në një farë mënyrë erdhi në ekzistencë dhe formoi një qelizë primitive. Me kohë, qelizat u bashkuan me njëra-tjetrën dhe formuan organizmat e gjallë. Në të vërtetë, eksperimenti i Milerit nuk ishte asgjë tjetër veçse një besim i pabazë, pasaktësia i të cilit është provuar në shumë aspekte.

Burimet E Fundit Evolucioniste Hedhin Poshtë Eksperimentin E Milerit

Sot eksperimenti i Milerit injorohet edhe midis vetë evolucionistëve. Në shkurt të vitit 1998, në revistën e shquar evolucioniste "Earth" u botuan deklaratat e mëposhtme në artikullin me titull "Life’s Crucible": "Gjeologët tani mendojnë se atmosfera primitive përbëhej kryesisht nga dioksidi i karbonit dhe azoti, gaze që janë më pak aktive se gazet e përdorura në eksperimentin e 1953- shit. Edhe n.q.s. atmosfera e Milerit do të kishte ekzistuar, si është e mundur që molekula të thjeshta si aminoacidet të shkonin drejt ndryshimeve të nevojshme kimike, që do t’i kthenin në komponente më të komplikuara apo polimere të tilla si proteinat? Mileri e mori vetë përsipër këtë pjesë të problemit. "Eshtë problem." psherëtin ai. "Si t’i bësh polimeret? Kjo nuk është kaq e lehtë."1 Ashtu siç duket sot, edhe Mileri vetë e ka pranuar se eksperimenti i tij nuk çonte në ndonjë konkluzion që do t’i jepte përgjigje çështjes së origjinës së jetës. Fakti që evolucionistët tanë e përkrahin me forcë këtë eksperiment tregon krizën e madhe në të cilën ka rënë evolucioni dhe për- pjekjet e dëshpëruara të avokatëve të tij. Në mars të vitit 1998 për këtë çështje, në revistën National Geographic, në artikullin "Shfaqja e jetës në tokë", shkruhet: "Sot shumë shkencëtarë me- ndojnë se atmosfera primitive ishte e ndryshme nga ajo e supozuar nga Mileri. Ata mendojnë se ajo përbëhej më shumë nga dioksidi i karbonit dhe azoti sesa nga hidrogjeni, metani dhe amoniaku. Ky është një lajm i keq për kimistët. …Shkencëtarët e kanë të vështirë të mendojnë se jeta doli nga kjo "supë" e holluar." 2 Shkurt, as eksperimenti i Milerit e as përpjekjet e tjera të evolucionistëve nuk mund t’i përgjigjen pyetjes se si jeta u shfaq në tokë. Të gjitha kërkimet që janë bërë tregojnë se është e pamundur që jeta të jetë shfaqur rastësisht; në këtë mënyrë ato konfirmojnë se ajo është krijuar.

1. Earth, "Life's Crucible", February 1998, p.34 2. National Geographic, "The Rise of Life on Earth", March 1998, p.68

Eksperimenti i Milerit nuk ishte gjë tjetër veçse "Bëj dhe beso"

Eksperimenti i Milerit kërkoi të provonte që aminoacidet u formuan vetë nën veprimin e kushteve fillestare të tokës, por ai ishte i paqëndrueshëm në një numër pikash.

1- Duke përdorur një mekanizëm të quajtur "kurthi i ftohtë", Mileri i izoloi aminoacidet nga ambienti menjëherë pas formimit të tyre. N.q.s. ai nuk do të bënte kështu, kushtet e mjedisit nën të cilin aminoacidet u formuan, do t’i kishin shkatërruar menjëherë këto molekula.

Pa dyshim, ky lloj mekanizmi i ndërgjegjshëm izolimi nuk ekzistonte në kushtet fillestare të tokës. Pa një mekanizëm të tillë, edhe sikur të ishte përftuar një aminoacid, ai do të shkatërrohej menjëherë. Kimisti Richard Bliss thotë kështu për këtë kontradiktë: "Me të vërtetë pa këtë (mekanizëm) "kurth të ftohtë", produktet kimike do të shkatërroheshin nga burimi elektrik".116

And, sure enough, in his previous experiments, Miller had been unable to make even one single amino acid using the same materials without the cold trap mechanism.

2- Atmosfera fillestare që Mileri u përpoq të stimulonte në eksperimentin e tij nuk ishte reale. Në vitet ‘80, shkencëtarët ranë dakord se azoti dhe dioksidi i karbonit duhet të kishin ekzistuar në atmosferën primitive, në vend të metanit dhe amoniakut. Pas një periudhe të gjatë heshtjeje, vetë Mileri pohoi se atmosfera që përdori në eksperimentin e tij nuk ishte reale.

Lind pyetja: Pse Mileri insistoi në këto gaze?

Arsyeja është e thjeshtë. Pa amoniak është e pamundur të sintetizohet një aminoacid. Kevin McKean tregon për këtë në një artikull të publikuar të revistën "Discover":

Mileri dhe Urej imituan atmosferën e lashtë të tokës me një përzierje metani dhe amoniaku. Sipas tyre, toka ishte një përzierje e vërtetë homogjene metalesh, shkëmbinjsh dhe akujsh. Në studimet e fundit është kuptuar se toka ishte shumë e nxehtë dhe se ajo ishte e përbërë prej hekur-nikeli të shkrirë. Prandaj, përmbajtja kimike e atmosferës në atë kohë duhet të kishte më shumë azot (N2), dioksid karboni (CO2) dhe avuj uji (H2O). Këto nuk janë aq të përshtatshme sa metani dhe amoniaku për prodhimin e molekulave organike.118

Shkencëtarët amerikanë J. P. Ferris dhe C. T. Chen e përsëritën eksperimentin e Milerit në një atmosferë që përmbante dioksid karboni, hidrogjen, azot dhe avuj uji dhe nuk qenë në gjendje të përftonin as edhe një aminoacid të vetëm.119

3- Një tjetër pikë e rëndësishme që zhvlerëson eksperimentin e Milerit është se në atmosferë kishte oksigjen të mjaftueshëm për të shkatërruar të gjitha aminoacidet në kohën e formimit. Ky fakt i anashkaluar nga Mileri tregohet nga gjurmët e oksidit të hekurit dhe uraniumit të gjetura në shkë- mbinj që datohen 3.5 bilionë vjeçarë.

Ekzistojnë zbulime të tjera që tregojnë se sasia e oksigjenit në atë fazë ishte shumë më e lartë se ajo që është deklaruar nga evolucionistët. Studimet gjithashtu tregojnë se në atë kohë, sasia e rrezatimit ultraviolet që binte në tokë ishte 10 mijë herë më e madhe sesa vlerësimet e evolucionistëve. Ky rrezatim intensiv ultraviolet do të ketë çliruar në mënyrë të pashmangshme oksigjen si pasojë e shpërbërjes së avujve të ujit dhe dioksidit të karbonit në atmosferë. Kjo situatë e hedh poshtë krejtësisht eksperimentin e Milerit, në të cilin oksigjeni mungonte. N.q.s. oksigjeni do të përdorej në eksperimentin e tij, metani do të shpërbëhej në dioksid karboni dhe ujë, ndërsa amoniaku do të shpërbëhej në azot dhe ujë. Nga ana tjetër, në një ambient ku oksigjeni nuk ekziston, nuk do të kishte as shtresë ozoni, kështu aminoacidet do të shkatërroheshin menjëherë nga ekspozimi ndaj rrezeve ultraviolet (për shkak të mungesës së ozonit). Me fjalë të tjera, me ose pa oksigjen, në botën fillestare rezultati do ishte një ambient shkatërrues për aminoacidet.

4- Në fund të eksperimentit të Milerit u formuan shumë acide organike me karakteristika të dëmshme për strukturën dhe funksionin e gjallesave. N.q.s. aminoacidet nuk do të ishin izoluar, por do të ishin lënë në të njëjtin ambient me këto kimikate, shkatërrimi apo transformimi i tyre në komponente të tjera, nëpërmjet reaksioneve kimike, do të kishte qenë i pamë- njanueshëm.

Për më tepër, një numër i madh aminoacidesh të djathta u formuan në fund të eksperimentit.121Ekzistenca e këtyre aminoacideve hedh poshtë evolucionin, bile edhe brenda arsyetimit të saj, sepse aminoacidet e djathta janë aminoacide të paafta për të marrë pjesë në formimin e organizmave të gjallë. Për të përfunduar, rrethanat në të cilat aminoacidet u arritën të përftoheshin në eksperimentin e Milerit nuk ishin të përshtatshme për jetën. Në të vërtetë, ky ambient mori formën e një përzierjeje acidesh që shkatërronin dhe oksidonin molekulat e dobishme të fituara.

Të gjitha këto fakte tregojnë se eksperimenti i Milerit nuk ka provuar se organizmat e gjallë u formuan nga rastësia në kushtet fillestare të tokës. I gjithë eksperimenti nuk është gjë tjetër veçse një eksperiment laboratorik i qëllimshëm dhe i kontrolluar për të sintetizuar aminoacidet. Sasia dhe tipet e gazeve të përdorura në eksperiment ishin përcaktuar idealisht për t’i lejuar aminoacidet të formoheshin. Sasia e energjisë që i jepej sistemit ishte e llogaritur saktësisht që të mundësonte ndodhjen e reaksioneve. Pajisjet eksperimentale u izoluan që të mos lejonin depërtimin e ndonjë elementi të dëmshëm shkatërrues apo të çdo lloj elementi tjetër që mund të pengonte formimin e aminoacideve që mendoheshin se ishin prezente në kushtet fillestare tokësore. Asnjë nga elementet, mineralet apo përbërjet e tjera që ishin prezente në kushtet fillestare tokësore dhe që mund të kthenin kursin e reaksioneve, nuk u përfshi në eksperiment. Oksigjeni, i cili do të kishte penguar formimin e aminoacideve në sajë të vetive të tij oksiduese, është vetëm një prej këtyre elementeve shkatërruese. Bile edhe në kushtet laboratorike ideale ishte e pamundur për aminoacidet e prodhuara të vazhdonin të ekzistonin dhe të mënjanonin shkatërrimin pa mekanizmin "kurthi i ftohtë".

Në fakt, me këtë eksperiment vetë evolucionistët hodhën poshtë evolucionin, sepse n.q.s. eksperimenti vërteton diçka, ajo është se aminoacidet mund të prodhohen vetëm në një ambient të kontrolluar laboratorik, ku të gjitha kushtet janë të rregulluara ashtu siç duhet nga një ndërhyrje e ndërgjegjshme. Pra, fuqia që sjell jetë nuk mund të jetë rastësi e pandërgjegjshme, por krijim i ndërgjegjshëm.

Arsyeja që evolucionistët nuk e pranojnë këtë të vërtetë të dukshme është ndjekja e verbër e paragjykimeve që janë krejtësisht joshkencore. Mjaft interesant është fakti se Harold Urej që organizoi eksperimentin së bashku me studentin e tij, Stenli Miler, është shprehur kështu për këtë çështje:

Të gjithë ne që studiojmë origjinën e jetës zbulojmë se, sa më shumë thellohemi në të, aq më shumë ndjejmë se është tepër komplekse, për të qenë e evoluar. Ne të gjithë besojmë se jeta ka evoluar nga materia e vdekur në këtë planet. Mirëpo ky kompleksitet është kaq i madh, saqë e bën të vështirë për ne të imagjinojmë se ka ndodhur me të vërtetë kështu.122

Atmosfera fillestare dhe proteinat

Megjithë problemet e cituara më sipër, përsëri evolucionistët i referohen eksperimentit të Milerit, duke e përdorur atë për të treguar se aminoacidet u formuan vetë në atmosferën primitive të tokës. Madje edhe sot ata vazhdojnë të mashtrojnë njerëzit, duke pretenduar se problemi është zgjidhur nga ky eksperiment.

Për të shpjeguar fazën e dytë të origjinës së jetës, evolucionistët përba- llohen me një problem akoma edhe më të madh që nuk mund të krahasohet me atë të formimit të aminoacideve. Ky problem është "proteina", njësia bazë e jetës, e cila përbëhet prej qindra aminoacidesh të ndryshme, të bashkuara me njëra-tjetrën në një rregull të caktuar.

Thënia se proteinat u formuan nga rastësia nën ndikimin e kushteve natyrore është shumë më e pasaktë dhe e paarsyeshme sesa thënia se aminoacidet u formuan rastësisht. Në faqet paraprirëse ne kemi treguar me llogaritje pamundësinë matematikore për bashkimin e rastësishëm të aminoacideve në sekuencën e duhur për të formuar proteinat. Tani do të analizojmë pamundësinë e prodhimit kimik të proteinave nën kushtet fillestare tokësore.

One of the evolutionists’ gravest deceptions is the way they imagine that life could have emerged spontaneously on what they refer to as the primitive Earth, represented in the picture above. They tried to prove these claims with such studies as the Miller experiment. Yet they again suffered defeat in the face of the scientific facts: The results obtained in the 1970s proved that the atmosphere on what they describe as the primitive Earth was totally unsuited to life.

Sinteza e proteinave nuk është e mundur në ujë

Kur kombinohen për të formuar proteinat, aminoacidet formojnë një lidhje të veçantë midis tyre të quajtur "lidhja peptide". Gjatë formimit të kësaj lidhjeje peptide çlirohet një molekulë uji.

Ky fakt hedh poshtë me forcë shpjegimin e evolucionistëve se jeta fillestare filloi në ujë, sepse në përputhje me "Le Châtelier Principle", në kimi, nuk është e mundur që një reaksion që çliron ujë (reaksion kondensimi), të zhvillohet në një ambient hidrik. Realizimi i këtij reaksioni në një ambient hidrik ka probabilitet më të vogël për të ndodhur në krahasim me të gjitha reaksionet e tjera.

Kështu oqeanet, për të cilat thuhet se ishin vendi ku filloi jeta dhe dolën aminoacidet, janë vende të papërshtatshme që aminoacidet të formojnë proteinën. Nga ana tjetër, është iracionale për evolucionistët që të ndryshojnë mendje dhe të thonë se jeta filloi në tokë, sepse i vetmi ambient ku aminoacidet do të ishin të mbrojtura nga rrezatimi ultraviolet ishte uji. Në tokë ato do të shkatërroheshin nga ky rrezatim. "Le Châtelier Principle" hedh poshtë thënien e formimit të jetës në det. Kjo është një dilemë tjetër që del përpara evolucionit.

Një tjetër përpjekje e dështuar: Eksperimenti i Foksit

Në eksperimentin e tij, Foksi arriti të prodhonte një substancë të quajtur "proteinoid". Proteinoidet janë kombinime të rastësishme aminoacidesh. Në ndryshim nga proteinat e qenieve të gjalla, ato janë kimikate të pavlera dhe pa asnjë funksion. Në figurë mund të shihet një pamje e pjesëve të proteinoidit, e parë në një mikroskop elektronik.

Të vënë në vështirësi nga dilema e mësipërme, evolucionistët filluan të shpiknin skenare jo të vërteta për "problemin e ujit" që rrëzonte plotësisht teorinë e tyre.

Sidnej Foks ishte një prej më të njohurve midis këtyre kërkuesve. Për të zgjidhur këtë problem, Foksi zhvilloi teorinë e mëposhtme:

Aminoacidet e para duhet të jenë tërhequr në ndonjë humnerë pranë ndonjë vullkani, menjëherë pas formimit të tyre. Uji që përmbante këto aminoacide dhe që ndodhej në këto humnera duhet të kishte avulluar kur temperatura kishte arritur pikën e vlimit. Kështu. aminoacidet që "thaheshin", duhet të ishin kombinuar për të formuar proteinën.

Megjithatë, kjo rrugëzgjidhje e komplikuar nuk u besua nga shumë njerëz, sepse aminoacidet nuk mund të durojnë temperatura të larta. Kërkimet kanë vërtetuar se aminoacidet shkatërrohen menjëherë në temperatura të larta.

Por Foksi nuk u dorëzua. Ai i kombinoi dhe i pastroi aminoacidet në laborator në kushte shumë speciale, duke i ngrohur në një ambient të thatë. Aminoacidet u kombinuan, por pa formuar ndonjë proteinë. Ajo që arriti të marrë ishin thjesht zinxhirë të çrregullt aminoacidesh të kombi- nuara arbitrarisht me njëra-tjetrën. Këta zinxhirë nuk kishin asnjë lidhje me proteinën. Për më tepër, n.q.s. Foksi do t'i mbante aminoacidet në temperaturë të qëndrueshme, edhe ato zinxhirë të padobishëm që u formuan do të shpërbëheshin. Një tjetër fakt që rrëzon eksperimentin e Foksit, është se ai nuk përdori produktet e padobishme që u përfituan nga eksperimenti i Milerit, por përdori aminoacide të pastra nga organizma të gjallë. Ky eksperiment që mendohej të ishte vazhdimi i eksperimentit të Milerit, duhet të realizohej me rezultatet e marra nga Mileri, mirëpo as Foksi dhe as kërkuesit e tjerë nuk i përdorën aminoacidet e pavlefshme të prodhuara nga Mileri.124

Eksperimenti i Foksit nuk u pranua si pozitiv as nga qarqet evolucioniste, sepse ishte e qartë se zinxhirët e pavlerë të aminoacideve (proteinoidët) që ai përfitoi nuk mund të formoheshin në kushte natyrore. Për më tepër, proteina, njësia bazë e jetës, nuk u prodhua ende. Problemi i origjinës së proteinave akoma nuk u zgjidh. Në një artikull në revistën e njohur shkencore Chemical Engineering News të vitit 1970, eksperimenti i Foksit përmendej si më poshtë:

Foksi dhe kërkues të tjerë u përpoqën të bashkonin aminoacidet në formën e "proteinoidëve", duke përdorur kimikate speciale, si dhe ngrohje në kushte të atilla që nuk ekzistonin në fazat fillestare. Gjithashtu, ato nuk janë aspak të ngjashme me proteinat e rregullta që ndeshen te gjallesat. Ato nuk janë gjë tjetër veçse zinxhirë të padobishëm dhe të parregullt. Gjithashtu, është shprehur se edhe nëse molekula të tilla do të ishin formuar në fazat e hershme, ato pa dyshim do të shkatërroheshin.126

Materia E Pajetë Nuk Mund Të Sjellë Jetë

Shumë eksperimente evolucionistësh, si ai i Milerit dhe Foksit, janë përpjekur të provojnë se jeta mund të gjenerohet nga materia inorganike dhe më vonë të organizojë vetveten duke formuar gjallesa komplekse. Kjo është tërësisht diçka antishkencore. Çdo eksperiment i kryer dhe çdo observim i ndërmarrë ka vërtetuar se materia inorganike nuk e ka këtë aftësi. Astronomi dhe matematikani i famshëm anglez Fred Hoyle vë në dukje se materia nuk mund të gjenerojë jetë nga vetvetja pa një ndërhyrje të vullnetshme: "N.q.s. do të kishte një princip që në një farë mënyre e çoi materien drejt jetës ai do të ishte demonstruar lehtësisht në laborator. P.sh. dikush mund të marrë një vaskë për të paraqitur supën fillestare, ta mbushë atë me çfarëdo kimikati të natyrës jobiologjike, të pompojë në të në çfarëdo mënyre çdo lloj gazi që të dëshirojë. Pastaj le ta ekspozojë përzierjen në çdo lloj rrezatimi që mund t’i shkojë në mendje. Le ta zgjasë eksperimentin për një vit dhe le të shikojë pastaj se sa prej 2000 enzimave (proteina të prodhuara nga qelizat e gjalla) janë shfaqur në vaskë. Përgjigjen po ia jap unë që t’i kursej kohën, shpenzimet dhe preokupimet për realizimin e eksperimentit. Nuk ka për të gjetur gjë prej gjëje, përveç, ndoshta, një llumi aminoacidesh dhe ndonjë kimikati tjetër të thjeshtë organik."1

1 Fred Hoyle, The Inteligent Universe, New York, Holt, Rinehard & Wisdom, 1983, fq. 256.

Në të vërtetë proteinat që Foksi përftoi ishin krejt të ndryshme nga proteinat reale si në strukturë ashtu dhe në funksion. Diferenca midis proteinave dhe "proteinoidëve" është aq e madhe, sa ç’mund të jetë diferenca midis një pajisjeje të teknologjisë së lartë dhe një grumbulli materialesh të papërpunuara.

Për më tepër, nuk kishte asnjë shans për këto aminoacide të parregullta të mbijetonin në atmosferën fillestare. Efektet kimike dhe fizike të dëmshme dhe shkatërruese, të shkaktuara nga ekspozimi i madh ndaj rrezeve ultraviolet, si dhe kushtet natyrore të paqëndrueshme do të bënin që këto proteinoide të shpërbëheshin.

Për shkak të "Le Châtelier Principle", ishte e pamundur për aminoacidet të kombinoheshin nën ujë, ku rrezet ultraviolet nuk mund t'i arrinin. Për shkak të kësaj, ideja që proteinoidet ishin baza e jetës humbi mbështetjen e shkencëtarëve.

Molekula e mrekullueshme: ADN-ja

Të gjitha informacionet për qenien e gjallë ruhen në molekulën e ADN-se. Vetëm kjo metodë kaq efikase e ruajtjes së informacionit është një provë e mjaftueshme për faktin që jeta nuk erdhi në ekzistencë rastësisht, por është krijuar në një mënyrë të mrekullueshme.

Ekzaminimet molekulare kanë treguar qartë se çështja e formimit të aminoacideve nuk është ndriçuar aspak nga evolucionistët. Formimi i proteinave është një mister më vete, por problemi nuk është i kufizuar vetëm tek aminoacidet dhe proteinat. Ato janë vetëm fillimi. Pas tyre, struktura perfekte e qelizës i fut evolucionistët në një qorrsokak tjetër. Arsyeja është se qeliza nuk është vetëm një grumbull aminoacidesh të strukturuara, por është një mekanizën i gjallë që ka qindra sisteme të zhvilluara dhe është kaq komplekse, saqë e ka bërë njeriun të paaftë të zbulojë misterin e saj. Duke hequr mënjanë sistemet komplekse, evolucionistët janë të paaftë të shpjegojnë formimin qoftë edhe të njësive bazë të qelizës.

Ndërsa teoria e evolucionit ka qenë e paaftë të sigurojë një shpjegim të përshtatshëm për ekzistencën e molekulave që janë bazat e strukturës qelizore, zhvillimet në shkencën e gjenetikës dhe zbulimi i acideve nukleikë (ADN dhe ARN) shkaktuan probleme të reja për teorinë e evolucionit. Në vitin 1955, puna e dy shkencëtarëve, James Watson dhe Francis Crick, mbi ADN-në hapi një faqe të re në biologji. Shumë shkencëtarë përqëndruan vëmendjen e tyre në drejtim të shkencës së re të gjenetikës. Sot, pas shumë vite kërkimesh, struktura e ADN-së po njihet gjithnjë e më shumë.

Molekula e quajtur ADN, që gjendet në bërthamën e çdo 100 trilionë qelizave të trupit tonë, përmban të gjithë informacionin strukturor të trupit të njeriut. Informacioni që ka të bëjë me të gjitha karakteristikat e një personi, që nga pamja e jashtme deri në strukturën e organeve të brendshme, është i regjistruar në ADN me anë të një sistemi të veçantë kodimi. Informacioni në ADN është i koduar brenda sekuencës së katër bazave speciale që e ndërtojnë molekulën. Këto katër baza janë specifikuar si A, T, G dhe C, sipas gërmës me të cilën fillon emri i tyre. Të gjitha ndryshimet strukturore midis njerëzve varen nga ndryshimi në sekuencën e këtyre gërmave. Kjo është pak a shumë si një kasafortë të dhënash e përbërë prej 4 shkronjash. Rregulli sekuencor i gërmave të ADN-së përcakton strukturën njerëzore deri në detajet e saj më të vogla. Përveç karakteristikave si gjatësia, sytë, flokët dhe ngjyra e lëkurës, ADN-ja e një qelize gjithashtu përmban dize- njimin e 206 kockave, 600 muskujve, një rrjeti me 10.000 muskuj dëgjimi, një rrjeti tjetër me 2 milionë nerva optikë, 100 bilionë qeliza nervore, 130 bilionë metra enësh gjaku dhe me 100 trilionë qeliza. N.q.s. ne do të shkruanim informacionin e koduar në ADN, atëherë do të na duhej të përpilonim një bibliotekë gjigande me 900 volume enciklopedike me 500 faqe secili. Ky volum i jashtëzakonshëm informacioni është i koduar në komponentët e ADN-së të quajtur "gjene".

A mundet që ADN-ja të vijë në ekzistencë rastësisht?

Prof. Francis Crick: "Origjina e jetës duket gati si një mrekulli."

Në këtë pikë, jemi para një detaji të rëndësishëm që meriton t’i kushtohet vëmendje. Një gabim në sekuencën e nukleotideve që ndërtojnë gjenin, e bën gjenin plotësisht të padobishëm. Kur merret në konsideratë se ka 200.000 gjene në trupin e njeriut, bëhet akoma më shumë e qartë se sa e pamundur është për miliona nukleotide që përbëjnë gjenet të formohen rastësisht në sekuencat e duhura. Një biolog evolucionist, Frank Salisburi, komenton këtë pamundësi duke thënë:

Një proteinë mesatare mund të përfshijë 300 aminoacide. Gjeni i ADN-së që kontrollon këtë duhet të ketë 1000 nukleotide në zinxhirin e tij. Meqenëse ka 4 lloje nukleotidesh në një zinxhir ADN-je, atëherë formimi i rastësishëm i informacionit gjenetik për këtë proteinë ka probabilitet 1 në 41000. Duke përdorur pak algjebër nxjerrim se 41000 është e barabartë me 10600, d.m.th. numri 1 me 600 zero nga prapa, një numër që qëndron jashtë mundësive tona të perceptimit. 127

Eshtë e qartë se, kur 10-a me 11 zero nga prapa tregon 1 trilion, një numër me 600 zero pas është i pakapshëm për mendjen e njeriut. Pamundësia e formimit të ARN-së dhe ADN-së nga nukleotide të akumuluara rastësisht është shprehur nga shkencëtari francez Paul Auger si më poshtë:

Ne duhet të dallojmë ndryshimin midis dy fazave në formimin e rastësishëm nga reaksionet kimike të molekulave komplekse, si nukleotidet. Faza e parë: Prodhimi i nukleotideve një nga një, i cili është i mundur. Faza e dytë: Kombinimi i tyre në një sekuencë të veçantë, që është absolutisht i pamundur.128

Watson dhe Crick pranë një modeli të molekulës së ADN-se.

Edhe Francis Crick, që ka besuar në teorinë e evolucionit molekular për shumë vjet, pohoi pas zbulimit të ADN-së, se një molekulë e tillë kaq komplekse nuk mund të formohet rastësisht si rezultat i një procesi evolutiv:

Një njeri i ndershëm, i pajisur me të gjithë dijen që disponojmë sot, mund të thotë vetëm se, në një farë mënyre, origjina e jetës shfaqet sikur të ishte gati një mrekulli. 129

Evolucionisti turk, prof. Ali Demirsoj, u detyrua të bënte këtë koment për këtë problem:

In fact, the probability of the formation of a protein and a nucleic acid (DNA-RNA) is a probability way beyond estimating. Furthermore, the chance of the emergence of a certain protein chain is so slight as to be called astronomic.130

Në fakt, probabiliteti i formimit të një proteine dhe një acidi nukleik (ADN – ARN) është një probabilitet i pavlerësueshëm. Për më tepër, mundësia e shfaqjes së një zinxhiri të caktuar proteinik është kaq mospërfillëse sa mund të quhet astronomike.

Një dilemë shumë interesante del në këtë pikë: Ndërsa ADN-ja mund të riprodhohet vetëm me ndihmën e disa enzimave, që janë aktualisht proteina, sinteza e këtyre enzimave mund të arrihet vetëm nga informacioni i koduar në ADN. Për shkak se ato varen nga njëra-tjetra, ato duhet të ekzis- tojnë në të njëjtën kohë që të riprodhohen, ose njëra prej tyre duhet jetë krijuar para tjetrës. Mikrobiologu Jacobson e komenton këtë kështu:131

Një dilemë shumë interesante del në këtë pikë: Ndërsa ADN-ja mund të riprodhohet vetëm me ndihmën e disa enzimave, që janë aktualisht proteina, sinteza e këtyre enzimave mund të arrihet vetëm nga informacioni i koduar në ADN. Për shkak se ato varen nga njëra-tjetra, ato duhet të ekzis- tojnë në të njëjtën kohë që të riprodhohen, ose njëra prej tyre duhet jetë krijuar para tjetrës. Mikrobiologu Jacobson e komenton këtë kështu:

Kur ekzaminohet numri i pamatë i strukturave të mundshme që rezultojnë nga një kombinim i rastësishëm i aminoacideve në një pellg fillestar, është budallallëk të besosh se jeta ka filluar në këtë mënyrë. Ka më tepër mundësi që një Ndërtues i Madh me një plan mjeshtëror të jetë i nevojshëm për këtë. 132

N.q.s. formimi i rastësishëm i vetëm një prej këtyre proteinave është i pamundur, është biliona herë e pamundur për rreth një milion proteina për t’u bashkuar rastësisht për të ndërtuar një qelizë të plotë njerëzore. Aq më tepër, që një qelizë nuk është e përbërë vetëm nga proteinat. Përveç proteinave, qeliza gjithashtu ka acide nukleike, karbohidrate, lyra, vitamina dhe shumë kimikate të tjera si elektrolitë të rregulluar me harmoni me një sasi, strukturë dhe funksion të caktuar. Secila prej tyre funksionon si një njësi ndërtuese në organele të ndryshme.

Dëshmi Nga Evolucionistët

Llogaritjet e probabilitetit bëjnë të qartë se molekula komplekse të tilla si proteinat dhe acidet nukleike (ARN dhe ADN), kurrë nuk mund të jenë formuar nga rastësia në mënyrë të pavarur nga njëra-tjetra. Tani evolucionistët duhet të përballojnë një problem akoma edhe më të madh, bëhet fjalë për ekzistencën e të gjitha këtyre molekulave njëkohësisht. Kjo sepse pa ekzistencën e tyre njëkohësisht nuk mund të ketë jetë. Teoria e evolucionit nuk mund të qëndrojë përpara këtyre kërkesave. Kështu, disa udhëheqës të mendimit evolucionist janë detyruar të thonë të vërtetën. P. sh. Leslie Orgel, një nga shoqëruesit e afërt të Milerit dhe Francis Crick, i cili është dhe vetë njëë evolucionist me reputacion, thotë: "Eshtë krejtësisht e pamundur që proteinat dhe acidet nukleike, të cilat kanë të gjitha struktura komplekse, të lindin rastësisht në të njëjtin vend, në të njëjtën kohë. Por nga ana tjetër, duket e pamundur që të ekzistojë njëra prej tyre pa tjetrën. Kështu në shikim të parë mund të konkludosh se jeta nuk ka filluar kurrë me anë të reaksioneve kimike."1 I njëjti fakt pranohet gjithashtu edhe nga shkencëtarë të tjerë: "AND-ja nuk mund ta bëjë punën e saj, përfshi edhe formimin e AND-ve të tjera, pa ndihmën e proteinave katalitike, ose enzimave. Shkurt, proteina nuk mund të formohet pa AND-në, por as AND-ja nuk mund të formohet pa proteinën."2 "Si erdhi në ekzistencë kodi gjenetik bashkë me mekanizmin e deshifrimit të tij (ribozomet dhe molekulat ARN)? Për shkak të mungesës së përgjigjes së kënaqshme për momentin ne duhet ta kënaqim veten me ndjenjën e çudisë dhe habisë."3

1 Leslie Orgel, Origjina e jetës në tokë, Scientific American, v. 271, nëntor 1994, f. 78. 2 John Horgan, In the Beginning (Në Fillim), Scientific American, vol. 264, shkurt 1991, fq. 119. 3 Douglas Hofstadter, Godel, Escher, Bach: An Eternal Golden Braid, New York, Vintage Books, 1980, fq. 548.

Robert Shapiro, një profesor kimie i universitetit të Nju Jorkut dhe ekspert ADN-je, ka llogaritur probabilitetin e formimit të rastësishëm të 2 mijë lloje proteinash të gjendura në një bakterie të vetme. (Në qelizën njerëzore ka 200 mijë lloje të ndryshme proteinash). Numri i nxjerrë nga llogaritja ishte 1 në 1040000. (Një numër i paimagjinueshëm, 1-shi me 40,000 zero nga prapa)

Profesorja e matematikës së aplikuar dhe astronomisë nga universiteti Kollixh, Uells, Chandra Uickramasinghe, bën këtë koment: Mundësia e formimit të jetës nga materia e pajetë është 1 herë në 1040000 raste... Ky numër është i mjaftueshëm për të varrosur Darvinin dhe të gjithë teorinë e evolucionit. Nuk ka ekzistuar kurrë një "supë" fillestare, as në këtë planet e as në ndonjë planet tjetër. N.q.s. fillimi i jetës nuk ka qenë rastësi, atëherë ajo është prodhuar nga një inteligjencë 133

Fred Hoyle ka thënë për këtë numër të pamundur kështu:

Me të vërtetë një teori e tillë (që jeta është krijuar nga një inteligjencë) është kaq e qartë, saqë çdokush çuditet pse ajo nuk pranohet gjerësisht si diçka e vetëprovuar. Arsyet janë më shumë psikologjike sesa shkencore.

Arsyeja pse Hoyle përdor termin "psikologjike" është vetëkufizimi i evolucionistëve për të mos pranuar krijimin e jetës. Këta njerëz e kanë përcaktuar mohimin e ekzistencës së Allahut si qëllimin e tyre kryesor. Vetëm për këtë arsye ata vazhdojnë të mbrojnë skenare, të cilat edhe ata vetë e dinë se janë gjepura.

Një tjetër përpjekje e kotë e evolucionistëve: "Bota e ARN-së"

Dr. Leslie Orgel: “... life could never, in fact, have originated by chemical means.”

Zbulimi në vitet ‘70-të se gazet që ekzistonin në atmosferën primitive e bënin sintezën e aminoacideve të pamundur, ishte një bombë për teorinë e evolucionit molekular. Atëherë u kuptua se "eksperimentet e atmosferës primitive" të evolucionistëve si Mileri, Foksi dhe Ponnamperuma ishin gjëra të kota. Për këtë arsye, u zhvillua një skenar tjetër, skenari i botës së ARN-së. Ky skenar propozoi se nuk ishin proteinat që u formuan të parat, por ARN-ja molekulare që përmbante informacionin e proteinave.

Sipas këtij skenari të zhvilluar nga Walter Gilbert, kimist i Harvardit, në 1986, biliona vjet më parë një molekulë ARN-je, që në një farë mënyre ia doli të vetëriprodhohej, u formua rastësisht. Pastaj kjo molekulë ARN-je e aktivizuar nga efektet e jashtme filloi të prodhonte proteina. Më pas u bë e nevojshme që të ruhej informacioni në një molekulë të dytë dhe në një farë mënyre doli në skenë molekula e ADN-së.

Duke u ndërtuar nga një zinxhir të pamundurash në çdo fazë, ky skenar imagjinar, i vështirë për t’u pranuar, vetëm sa i hedh benzinë zjarrit dhe nxjerr shumë pyetje të pashpjegueshme në vend që të sigurojë një shpjegim për origjinën e jetës:

1- Kur është e pamundur të shpjegohet formimi i rastësishëm qoftë edhe i një nukleotidi që formon ARN-në, si është e mundur për këto nukleotide imagjinare të formojnë ARN-në, duke u bashkuar në një sekuencë të saktë? Biologu evolucionist, John Horgan, pranon pamundësinë e formimit të rastësishëm të ARN-së duke thënë:

Ndërsa kërkuesit vazhdojnë të ekzaminojnë botën e ARN-së nga afër, dalin gjithmonë e më shumë probleme. Si u shfaq ARN-ja fillimisht? ARN-ja dhe komponentët e saj janë të vështirë për t'u sintetizuar në laborator në kushtet më të mira të mundshme e jo më në kushte të vështira.134

2- Edhe n.q.s. supozojmë një formim të rastësishëm, si është e mundur që kjo ARN, e ndërtuar thjesht nga një zinxhir nukleotidesh, "vendosi" të vetëriprodhohej? Çfarë mekanizmi mund të realizojë një proces të tillë vetëriprodhimi? Ku i gjeti nukleotidet e përdorura gjatë vetëriprodhimit? Mikrobiologët Gerald Joyce dhe Leslie Orgel e shprehin këtë situatë të dëshpëruar në librin e tyre të titulluar "Në botën e ARN-së".

3- Edhe n.q.s. supozojmë se në botën fillestare ekzistonte një ARN vetëriprodhuese dhe se kishte shumë aminoacide të çdo lloji, gati për t’u përdorur nga ARN-ja, përsëri situata nuk të çon në formimin qoftë edhe të një proteine të vetme, sepse ARN-ja përfshin vetëm informacionin në li- dhje me strukturën e proteinave. Aminoacidet, nga ana tjetër, janë materiale të papërpunuara. Aq më pak që nuk ekziston asnjë mekanizëm për të prodhuar proteinat. Të konsiderosh ekzistencën e ARN-së të mjaftueshme për prodhimin e proteinës, është po aq pa kuptim sa të presësh që një makinë të vetëprodhohet dhe të vetëmontohet vetëm duke hedhur dizenjimin e saj në letër, mbi një grumbull pjesësh këmbimi. Prodhimi, në këtë rast, pa punëtorë dhe pa fabrikë është jashtë çdo arsyeje.

Proteina prodhohet në fabrikën e ribozomeve, me ndihmën e shumë enzimave, si një rezultat i një procesi tepër të komplikuar brenda qelizës. Ribozomi është një qelizë komplekse organele e ndërtuar prej proteinash. Ky fakt nxjerr në pah një tjetër supozim të paarsyeshëm se ribozomet gjithashtu duhet të kenë ardhur në ekzistencë rastësisht, në të njëjtën kohë me ARN-në. Bile edhe fituesi i çmimit Nobel, Jacque Monod, një prej mbrojtësve më fanatikë të evolucionit, shpjegon se sinteza e proteinës nuk mund të nënvleftësohet aq shumë sa të varet thjeshtë në formimin e acidit nukleik:

Kodi nuk ka kuptim veçse po të deshifrohet. Makineria moderne e deshifrimit që përdoret nga qeliza përbëhet nga të paktën 50 komponente makromolekulare, të cilat janë për vete të koduara në ADN. Kodi nuk mund të deshifrohet, pa u pro- dhuar deshifrimi. Kjo është si historia e pulës dhe vezës. Kur dhe si u mbyll ky qark? Eshtë jashtëzakonisht e vështirë të imagjinohet.136

Si është e mundur që një zinxhir ARN-je në botën fillestare merr kaq shumë "vendime" dhe çfarë metodash ka përdorur ai për të realizuar prodhimin e proteinës, duke marrë përsipër punën e 50 pjesëve të specia- lizuara, secila më vete? Evolucionistët nuk kanë asnjë përgjigje për të dhënë.

Dr. Leslie Orgel një nga asistentët e Stenli Milerit dhe Francis Crick nga universiteti i San Diegos, Kaliforni, përdor termin "skenar" për mundësinë e "fillimit të jetës nga bota e ARN-së". Në një artikull të saj të titulluar "Origjina e Jetës" revista "American Scientist" në shtator 1994, përshkruan se çfarë karakteristikash duhet të kishte kjo ARN dhe sa i pamundur ishte ky skenar:

Ne vërejmë se ky skenar mund të ndodhte n.q.s. ARN-ja do të kishte dy veti që nuk janë evidente sot: Një aftësi për t'u riprodhuar pa ndihmën e proteinave dhe një aftësi për të katalizuar çdo hap të sintezës së proteinës. 137

Siç shihet mjaft qartë, të presësh këto dy procese komplekse dhe shumë të nevojshme nga një molekulë si ARN-ja është e mundshme vetëm nga një fuqi imagjinare evolucioniste. Faktet shkencore konkrete, nga ana tjetër, bëjnë të qartë se tezat e botës së ARN-së, e cila është një model i ri i propozuar për formimin e rastësishëm, janë një fabul e pamundshme.

Jeta është shumë më tepër se "grumbull molekulash"

Le t’i harrojmë të gjitha pengesat për një moment dhe të supozojmë se një molekulë proteine u formua në ambientin më të papërshtatshëm dhe më të pakontrolluar që mund të ofronin kushtet fillestare të tokës. Formimi i një proteine nuk mund të ishte i mjaftueshëm; kjo proteinë duhet të priste me durim për mijëra, ndoshta miliona vjet në këtë ambient të pakontrolluar, pa pësuar ndonjë dëm, derisa një molekulë tjetër të formohej rastësisht në të njëjtat kushte. Ajo duhej të priste derisa miliona proteina të sakta dhe të domosdoshme të formoheshin krah për krah në të njëjtat kushte, të gjitha rastësisht. Ato që u formuan më parë, duhet të ishin mjaft të durueshme të prisnin formimin e të tjerave, pa u shkatërruar nga rrezet ultraviolet dhe efektet mekanike të dëmshme. Pastaj, këto proteina në numër të përshtatshëm, të gjitha të formuara në të njëjtin vend, duhet të bashkoheshin duke ndërtuar kombinime të dobishme dhe të formonin organelet e qelizës. Asnjë material i huaj, molekula të dëmshme, apo zin- xhirë proteinash të padobishme nuk duhet të ndërhynin në punën e tyre. Pastaj edhe n.q.s. këto organele do të bashkoheshin në një mënyrë mjaft harmonike, ato duhet të merrnin të gjitha enzimat e nevojshme dhe të mbuloheshin me një membranë, brendësia e së cilës duhet të mbushej me një lëng të veçantë për të përgatitur ambientin ideal për to. Edhe n.q.s. të gjitha këto ngjarje (që s’mund të ndodhin) të ndodhnin rastësisht, a mund që ky grumbull molekulash të formojë jetë?

Përgjigja është JO, sepse kërkimet kanë treguar se kombinimi thjeshtë i të gjitha materialeve të domosdoshme për jetën nuk është i mjaftueshëm që jeta të fillojë. Edhe n.q.s. do të mblidheshin të gjitha proteinat e domosdoshme për jetën dhe të vendoseshin në një provëz, nuk do të zhvillohej qeliza. Të gjitha eksperimentet e bëra për këtë qëllim tregojnë se jeta mund të nisë vetëm nga jeta. Pohimi se jeta evoluoi nga gjërat jo të gjalla është një pë- rrallë e parë në ëndrrat e evolucionistëve dhe është krejtësisht në kundër- shtim me rezultatet e çdo eksperimenti dhe observimi.

Kështu, jeta në tokë duhet të ketë nisur patjetër nga një jetë tjetër. Kjo thënie është pasqyrim i një nga emrave të Allahut "El-Hajj" (Ai që nuk vdes kurrë). Jeta mund të lindë, vazhdojë dhe mbarojë vetëm me vullnetin e Tij. Sa për evolucionin, ai jo vetëm që është i paaftë të shpjegojë fillimin e jetës, por është i paaftë të shpjegojë madje edhe formimin dhe bashkimin e mate- rialeve të domosdoshme për jetën.

Chandra Uickramasinghe përshkruan realitetin me të cilin ai, si një shkencëtar i edukuar gjatë gjithë jetës me mendimin se jeta është shfaqur rastësisht, ishte ballafaquar.

Që nga mësimet e mia të hershme si shkencëtar, isha shumë i bindur në idenë se shkenca nuk mund të pajtohet me ndonjë lloj krijimi të vetëdijshëm. Ky nocion tashmë është shembur brenda meje. Tani unë nuk mund të gjej ndonjë argument racional për të hedhur poshtë pikëpamjen, e cila thërret për rikthim te besimi në Zot. Tani kuptojmë se e vetmja përgjigje logjike për origjinën e jetës është krijimi dhe jo rastësia.138