ROZDZIAŁ 10: Cząstki – orzech nie do zgryzienia dla ewolucjonistów‎

W poprzednich rozdziałach pokazaliśmy, w jaki sposób dowody kopalniane obalają teorię ewolucji. W zasadzie nie musieliśmy tego robić, ponieważ teoria ta obalona została zanim jeszcze pojawiły się pierwsze hipotezy dotyczące pochodzenia gatunków, wymagające dowodów w postaci kopalin. Pytaniem, które już na samym początku pozbawia sensu cały ewolucjonizm, jest pytanie o początek życia na Ziemi.

Według teorii ewolucji, życie powstało z jednej komórki, która z kolei była wynikiem działania wielu przypadków. Zgodnie z tym scenariuszem, pierwsza komórka powstała cztery biliony lat temu w wyniku połączenia wielu martwych substancji. Miały one wejść ze sobą w reakcję spowodowaną drganiami i wyładowaniami atmosferycznymi.

Po pierwsze, należy zauważyć, że założenie takie jest w 100% nienaukowe; nie zostało ono bowiem udowodnione. Pomimo przeprowadzenia wielu eksperymentów, nie udało się ożywić martwej materii. Wręcz przeciwnie, stwierdzono, iż żywa komórka może powstać tylko z innej żywej komórki. Nikomu nie udało się do tej pory stworzyć komórki w wyniku połączenia nieożywionych substancji; nie można było tego dokonać nawet w najlepiej wyposażonych współczesnych laboratoriach.

Według teorii ewolucji natomiast, żywa komórka, której nie udało się stworzyć dzięki wspólnym działaniom ludzkiego intelektu i najnowszych osiągnięć techniki oraz nauki, powstała przypadkowo w panującym biliony lat temu chaosie. W dalszej części opracowania zajmiemy się dowodami świadczącymi przeciwko tej ewolucjonistycznej hipotezie.

Komórka dziełem przypadku

Człowiek, który jest w stanie uwierzyć w przypadkowe powstanie komórki, powinien także zaufać poniższemu opowiadaniu o pewnym mieście:

Pewnego dnia po obfitych deszczach garść gliny znajdująca się pomiędzy skałami na niewydajnej ziemi zamieniła się w błoto. Kiedy znów wyszło słońce, błoto wyschło i przyjęło twardą formę. Po pewnym czasie skały, w których tkwiła ta forma i które służyły jej jako szalunek, rozpadły się i światu ukazała się pierwsza, wspaniała i foremna cegła. Cegła owa całe lata czekała na pojawienie się wokół podobnych cegieł, które miały powstać w ten sam sposób, co i ona. Oczekiwanie trwało bardzo długo, całe tysiące i miliony lat, ale cegła nie doznała w tym czasie żadnych uszkodzeń. Ta jedna cegła – a potem także inne – czekały miliony lat, ale nie zostały uszkodzone ani nie zmieniły miejsca w wyniku przechodzących burz, silnych wiatrów, mrozów, palącego słońca. Miały za zadanie czekać na wytworzenie się ich odpowiedniej ilości.

Komórka jest najdoskonalszym i najlepiej zaprojektowanym systemem. Profesor biologii, Michael Denton, pisze w swoim dziele pt. Evolution, A Theory in Crisis:

„Aby móc pojąć istotę życia, która ujawniła się dzięki biologii molekularnej, należałoby powiększyć komórkę miliardy razy, aby uzyskała przekrój 20 km, czyli wielkości miasta takiego jak Londyn czy Nowy Jork. Uda nam się wtedy dostrzec obiekt o z niczym nieporównywalnej złożoności i harmonii. Na zewnętrznej powłoce komórki będziemy mogli zobaczyć miliony otworów przypominających drzwi statku kosmicznego. Służą one do przyjmowania i oddawania niektórych substancji. Gdyby udało się nam wejść przez taki otwór do wnętrza komórki, znaleźlibyśmy się w świecie techniki i kompleksowości, który wprawiłby nas w wielki zachwyt, ale którego nie jesteśmy w stanie objąć rozumem.

Kiedy ten warunek został spełniony, cegły zaczęły układać się jedna na drugiej w wyniku poddawania się siłom natury, działaniu tajfunów, sztormów, orkanów. Równocześnie, dzięki procesom zachodzącym w naturze, powstał cement i dostał się pomiędzy cegły, sprawiając, iż połączyły się one silnie ze sobą. W tym samym czasie występujące pod ziemią żelazo w wyniku analogicznych procesów przyjęło odpowiedni kształt i stworzyło fundamenty budowli. W końcu powstał budynek: ze wszystkim, czego potrzeba, aby mógł spełniać swoją funkcję.

Oczywiście, budynek składa się nie tylko z cegieł, cementu i fundamentów. Jak w takim razie znalazły się tam inne potrzebne surowce? Odpowiedź jest prosta: wszystkie materiały niezbędne do budowy domu znajdują się w ziemi, na której dom ma powstać. Kwarc potrzebny do utworzenia się szyb, miedź do kabli, żelazo do gwoździ, rur i kolumn; wszystkie te surowce występują w wielkich ilościach pod ziemią i trzeba było tylko odpowiednich umiejętności natury, aby je wszystkie zebrać i umieścić w domu. Wszelkie instalacje, prace ciesielskie i wykończeniowe wykonały: wiatr, deszcz i słońce. Procesy naturalne wiedziały dokładnie, że kiedyś doprowadzą do powstania szkła, dlatego w fasadzie domu pozostawiły dziury, w których kiedyś umieszczone będą okna. Nie zapomniały też o zostawieniu odpowiedniej ilości miejsca dla instalacji kanalizacyjnej, elektrycznej i gazowej, które, być może, powstaną w odległej przyszłości w wyniku naturalnych procesów. W taki sposób dzięki naturze i przypadkowi utworzył się doskonały budynek.

Ci, którzy nie utracili jeszcze wiary w tę historię, niech pomyślą, że w taki sam sposób powstały inne domy, fabryki, drogi, chodniki, media, systemy transportu i komunikacji. Jeżeli posiadasz choć trochę wiedzy technicznej, sam możesz napisać kilkutomowe, naukowe dzieło o utworzeniu się systemu kanalizacyjnego drogą ewolucji. Może nawet zostaniesz uhonorowany jakimś tytułem naukowym i będziesz uważany za geniusza, który pokazał drogę przyszłym pokoleniom.

Teoria ewolucji zbudowana jest na twierdzeniu, że wszystkie żywe organizmy powstały w wyniku przypadku. Jest to stwierdzenie tak samo absurdalne, jak przytoczona przez nas historia.

Cud komórki i koniec teorii ewolucji

W czasach Darwina nie była znana kompleksowa budowa komórki i z tego powodu ewolucjonistom wystarczyło stwierdzenie, że życie powstało w wyniku „przypadku i działania sił natury”.

Technologia XX wieku umożliwiła wejrzenie wgłąb najmniejszej żyjącej cząstki i dowiodła w ten sposób, jak bogaty jest wewnętrzny świat jednej, jedynej komórki. Dzisiaj wiemy, że w jej wnętrzu znajdują się elektrownie, które wytwarzają potrzebną komórce energię; fabryki, produkujące niezbędne do życia hormony i enzymy; bank danych, gdzie znajdują się informacje o potrzebnych produktach; złożony system transportu, rurociągi, dzięki którym surowce dostarczane są z jednego miejsca w inne; najnowocześniejsze laboratoria i rafinerie, których zadaniem jest przerobienie tworzyw w produkt końcowy; wreszcie specjalne proteiny w błonie komórkowej, których zadanie to kontrolowanie wchodzących i wychodzących z komórki materiałów - a to jest tylko mała część całego złożonego systemu.

Ewolucjonistyczny naukowiec, W.H. Thorpe, stwierdza: „(...) nawet mechanizm najprostszej żywej komórki jest o wiele bardziej złożony niż jakakolwiek maszyna, którą mógłby wymyślić i stworzyć człowiek.”106

Wyznania ewolucjonistów

Teoria ewolucji przeżywa głęboki kryzys, kiedy przychodzi do wyjaśnienia, skąd wzięło się życie. Powodem tego jest fakt, że wszystkie żywe cząsteczki są tak doskonałe i kompleksowe. Nie da się tego wyjaśnić za pomocą przypadku.

Ewolucjoniści w drugim kwartale XX wieku stanęli wobec pytania o początek życia. Jeden z autorytetów w dziedzinie teorii ewolucji molekularnej, rosyjski uczony Alexander I. Oparin, przyznaje w swojej książce Początek życia (The orgin of life): „Niestety, pytanie o powstanie pierwszej żywej komórki, które jest najciemniejszym punktem teorii ewolucji, pozostaje nadal bez odpowiedzi.”1

Od czasów Oparina ewolucjoniści przeprowadzili tysiące doświadczeń i badań mających na celu znalezienie dowodu na to, że komórka powstała samoistnie i przypadkowo. Wyniki owych analiz, zamiast doprowadzić uczonych do oczekiwanych wniosków, doprowadziły do pogłębienia się kryzysu tej teorii. Profesor Klaus Dose, kierownik Instytutu Biochemii na uniwersytecie Johannesa Gutenberga, mówi:

„Eksperymenty i badania dotyczące początków życia, prowadzone przez 30 lat na polu chemii i ewolucji molekularnej, doprowadziły wprawdzie do zrozumienia ważkości problemu, ale nie do jego rozwiązania. Jak na razie, wszystkie dyskusje i doświadczenia kończą się w dwojaki sposób: albo znajdujemy się na drodze bez wyjścia, albo przyznajemy się do niewiedzy.”2

Stwierdzenie geochemika z Scripps Institute uniwersytetu w San Diego, Jeffrey’a Bada, dowodzi niemocy ewolucjonistów w tej kwestii: „Pozostawiając za sobą całe 20 wieków nauki, wkraczamy w nowe stulecie, nadal nie znając odpowiedzi na pytanie: jak rozpoczęło się życie na Ziemi?”3

Nicolas Wade z „New York Timesa” w jednym ze swoich artykułów pisze: „Początki życia na Ziemi pozostają zagadką, a kiedy dowiadujemy się czegoś nowego, co mogłoby być pomocne w jej rozwiązaniu, okazuje się, że to tylko utrudnia łamigłówkę.”4

1 Alexander I. Oparin, Origin of Life, (1936) NewYork: Dover Publications, 1953 (Reprint), p.196.

2 Klaus Dose, "The Origin of Life: More Questions Than Answers", Interdisciplinary Science Reviews, Vol 13, No. 4, 1988, p. 348

3 Jeffrey Bada, Earth, February 1998, p. 40.

Komórka jest tak skomplikowana, że, nawet stosując najbardziej zaawansowane technologie, człowiek nie jest w stanie skonstruować czegoś podobnego. Wysiłki podejmowane przez ludzi i mające na celu utworzenie żywej komórki nie dały nigdy oczekiwanych rezultatów. W końcu próby przerwano.

Według teorii ewolucji, komórka, której nie udało się stworzyć człowiekowi przy zastosowaniu zaawansowanych technologii i całej dostępnej wiedzy, powstała w wyniku przypadku i w warunkach panujących pierwotnie. Prawdopodobieństwo tego zdarzenia jest takie samo jak to, że w wyniku eksplozji w drukarni wydrukuje się książka.

Angielski matematyk i astronom, Fred Hoyle, podał podobny przykład w wywiadzie, jakiego udzielił czasopismu Nature w wydaniu z 12 listopada 1981 roku. Pomimo że sam jest ewolucjonistą, przyznał, iż „prawdopodobieństwo samoistnego powstania komórki jest równe prawdopodobieństwu ułożenia Boeinga 747 przez orkan, który przechodził przez złomowisko i do zbudowania samolotu użył leżących na nim części.”107 Oznacza to, że życie nie mogło powstać przypadkowo – zostało stworzone.

Jednym z elementarnych powodów, dla których ewolucjoniści nie potrafią wytłumaczyć powstania komórki, jest jej „nieredukowalna złożoność”. Komórka żyje dzięki harmonijnemu funkcjonowaniu jej części składowych. Jeżeli choć jedna z tych części odmówi posłuszeństwa, komórka nie będzie w stanie działać i w ogóle istnieć. Nie ma ona czasu, aby czekać na zadziałanie takich mechanizmów jak selekcja naturalna czy mutacje, które wpłyną na jej rozwój. Dlatego należy przyjąć, że pierwsza żywa komórka pojawiła się na Ziemi w całej swojej złożonej i ostatecznej formie. Znaczy to, że musiała zostać stworzona.

Proteiny kontra teoria ewolucji

Zostawmy na chwilę nasze rozważania nad kompleksową budową komórki i zajmijmy się tylko elementami wchodzącymi w jej skład. Teoria ewolucji jest również i w tej kwestii bezsilna. Niemożliwe byłoby bowiem powstanie nawet jednego prostego białka w naturalnych warunkach i przypadkowo.

Proteiny to cząsteczki, które powstały z mniejszych cząstek, aminokwasów, tworzących strukturę białka. Cząsteczki te są głównym elementem żywej komórki. Najprostsze proteiny zbudowane są z 50 aminokwasów, ale istnieją i takie, które składają się z ich tysięcy.

Najważniejszym dla nas punktem jest to, że dodanie lub odjęcie ze struktury białka jednego tylko aminokwasu może je przemienić w bezwartościową masę molekularną. Każdy aminokwas musi znajdować się w odpowiednim miejscu i w odpowiedniej kolejności. Teoria ewolucji, według której życie powstało przypadkowo, ma poważne problemy z wytłumaczeniem, jak doszło do utworzenia się tak doskonałych form.

Wszystkie składniki cytochromu C (z lewej) są tak skomplikowane, że ich powstania nie da się wyjaśnić jako dzieła przypadku. Profesor biologii, Ali Damirsoy, wyjaśnia, że prawdopodobieństwo przypadkowego powstania tego cytochromu jest takie samo jak tego, że „stukającej w klawisze maszyny do pisania małpie uda się bezbłędnie napisać historię świata.”

Fakt, że do powstania struktury funkcjonalnej białek nie mogło dojść przypadkowo, może być poświadczony przy zastosowaniu prostego i zrozumiałego dla wszystkich rachunku prawdopodobieństwa.

Na przykład: cząsteczka białka składa się średnio z 288 aminokwasów, których istnieje 12 rodzajów. Mogą być one ułożone na 10³⁰⁰ sposobów. (Oznacza to astronomiczną liczbę z trzystoma zerami po jedynce.) Tylko jeden ze wszystkich tych sposobów tworzy wspomniane białko. Inne układy utworzą łańcuchy aminokwasów, które są albo zupełnie nieużyteczne, albo wręcz szkodliwe dla organizmów.

Innymi słowy, prawdopodobieństwo pojawienia się jednej takiej cząstki białka równa się 1 do 10³⁰⁰. Wystąpienia tej „1” jest niemożliwe. (Jeżeli w matematyce szansa jest mniejsza niż 1 do 1050, określa się ją mianem „prawdopodobieństwa zerowego”.)

Kiedy posuniemy się o krok dalej w schemacie rozwoju, zaobserwujemy, że nawet najmniejsza odkryta do tej pory bakteria, Mycoplasma hominis H39, składa się z 600 typów białek. W tym przypadku powyższy rachunek musielibyśmy przeprowadzić po jednym razie dla każdego typu białka, czyli 600 razy. Wynik przekracza nawet samo pojęcie „niemożliwości”.

Ktoś, kto czyta ten tekst, a był do tej pory przekonany do naukowości teorii ewolucji, może pomyśleć, że powyższe liczby są przesadzone i sfałszowane, ale tak nie jest. Są to fakty, których żaden ewolucjonista nie może podważyć. Akceptują oni to, że prawdopodobieństwo przypadkowego powstania białka jest takie samo, jak prawdopodobieństwo tego, że „stukającej w klawisze maszyny do pisania małpie uda się bezbłędnie napisać historię świata.”108 Nie potrafią oni jednak zaakceptować faktu, że świat został stworzony.

Niektórzy z ewolucjonistów, jak np. Harold Blum, przyznają, iż „przypadkowe powstanie choćby jednego polipeptydu wielkości najmniejszego ze znanych białek wydaje się nieprawdopodobne.”109

Ewolucjoniści twierdzą, że ewolucja cząsteczkowa odbywała się długo oraz że to właśnie czas sprawił, iż niemożliwe stało się możliwym. Jednak nieważne, jak długi byłby ten czas, nierealne jest przypadkowe powstanie białek z aminokwasów. William Stocers, amerykański geolog, przyznaje rację temu stwierdzeniu w opracowaniu Essential of Earth History, pisząc, że szanse na powstanie protein są tak małe, iż „nie powstałyby przez biliony lat, nawet na powierzchni planet, które pokryte byłyby roztworem wodnym wszystkich koniecznych aminokwasów”.110

Co więc to wszystko oznacza? Na pytanie owo odpowiada profesor chemii, Perry Reeves:

„Jeżeli porównamy wielką ilość możliwych struktur, które powstaną w wyniku przypadkowych kombinacji aminokwasów, zobaczymy, jak nieprawdopodobne jest, by życie utworzyło się w ten właśnie sposób. Znacznie bardziej możliwe, iż zadanie to wykonał zaopatrzony w plan Wielki Budowniczy.”111

Jeżeli powstanie tylko jednego białka jest niemożliwe, to o wiele bardziej nierealne byłoby połączenie się tych białek i utworzenie pierwszej żywej komórki. Należy przy tym zaznaczyć, że komórka składa się jeszcze z wielu innych części poza białkami. Znajdują się w niej kwasy nukleinowe, węglowodany, lipidy, witaminy i spora ilość innych substancji chemicznych, jak np. elektrolity – uporządkowane oraz występujące w odpowiednich proporcjach i w harmonii zarówno strukturalnej, jak i funkcyjnej. Wszystkie one występują jako elementy główne lub pomocnicze.

Robert Shapiro, profesor chemii na uniwersytecie w Nowym Jorku i specjalista w dziedzinie DNA, obliczył prawdopodobieństwo przypadkowego powstania 2000 typów białek, występujących w jednej tylko bakterii (w komórkach człowieka występuje 200 tysięcy różnych typów białek). Wynik: 1:10⁴⁰⁰⁰⁰⁰.112 Oznacza to niewyobrażalną liczbę z 40 tysiącami zer po jedynce.

Chandra Wickramasinghe, profesor matematyki stosowanej na uniwersytecie Cardiff w Wales, stwierdza:

„Prawdopodobieństwo, że życie powstało w wyniku działania przypadku, to jak jeden do liczby z czterdziestoma tysiącami zer. Ta liczba jest wystarczająco duża, aby pogrzebać całą teorię Darwina. Jako że życie nie utworzyło się przypadkowo, należy przyjąć, iż powstało ono jako produkt nastawionego na ten cel (stworzenia) rozumu.”113

W obliczu owych liczb Fred Hoyle mówi:

„Teoria głosząca, że życie powstało dzięki stworzeniu, jest tak jasna, że trzeba zapytać, dlaczego nie rozpowszechnia się jej i nie akceptuje jako jedynej prawdy. Powody są raczej psychologiczne niż naukowe.”114

Hoyle użył przymiotnika „psychologiczne” dla podkreślenia faktu, że ewolucjoniści są pod wpływem własnej teorii i nie chcą przyjąć do wiadomości, iż życie powstało w akcie stworzenia. Głównym celem ewolucjonistów jest negowanie egzystencji Boga. Z tego tylko powodu akceptują oni nierealne scenariusze i bronią ich. Z absurdalności tych scenariuszy zdają sobie doskonale sprawę.

Lewoskrętne proteiny

W tym miejscu chcielibyśmy zbadać, dlaczego niemożliwy jest ewolucjonistyczny scenariusz przypadkowego powstania białek.

Do utworzenia cząsteczki białka nie wystarczy tylko odpowiednie ustawienie aminokwasów w kolejności. Każdy z 20 różnych ich typów, które zawarte są w kompozycji białkowej, musi być lewoskrętny. Istnieją bowiem dwa rodzaje aminokwasów, określane jako prawoskrętne i lewoskrętne. Różnica między nimi wynika z symetrii lustrzanej ich trójwymiarowej struktury, podobnie jak różnica między lewą i prawą ręką.

Aminokwasy każdego z tych dwóch typów łatwo łączą się ze sobą. Jednak w wyniku obserwacji zauważono, że białka wszystkich organizmów, od tych najprostszych do najbardziej skomplikowanych, zbudowane są z aminokwasów lewoskrętnych. Jeżeli wystąpi choć jeden aminokwas prawoskrętny w strukturze białka, to całe białko staje się bezużyteczne.

In nature, there are two different types of amino acids, called "left-handed" and "right-handed". The difference between them is the mirror-symmetry between their three dimensional structures, which is similar to that of a person's right and left hands.

Interesujące było obserwowanie, jak podczas doświadczeń polegających na dostarczaniu bakteriom prawoskrętnych aminokwasów, one aminokwasy te niszczyły. Z powstałych w wyniku zniszczenia części próbowały tworzyć aminokwasy lewoskrętne, które mogłyby wykorzystać.

Przyjmijmy na chwilę ewolucjonistyczny punkt widzenia i uwierzmy, że życie powstało przypadkowo. Powstałe w wyniku działania przypadku prawo- i lewoskrętne aminokwasy występują więc w naturze w takich samych ilościach. W każdym żywym organizmie będzie w takim razie taka sama ilość prawo-, jak i lewoskrętnych aminokwasów, ponieważ z chemicznego punktu widzenia powyższa kombinacja jest możliwa. Tak naprawdę jednak w organizmach żywych występują tylko aminokwasy lewoskrętne.

Na pytanie: jakim cudem białka wybierają ze wszystkich aminokwasów tylko te lewoskrętne, dlaczego tak się dzieje i czemu tylko one występują w organizmach żywych? – ewolucjoniści nigdy nie będą w stanie znaleźć odpowiedzi. Ta cecha charakterystyczna białka jeszcze bardziej zmniejsza szansę przypadkowego powstania życia. Do stworzenia użytecznego białka nie wystarczy, że aminokwasy wystąpią w odpowiedniej ilości i kolejności. Wszystkie one muszą być lewoskrętne – nie może się między nimi znaleźć ani jeden aminokwas prawoskrętny! Jednak nie istnieje przecież żaden naturalny mechanizm, który rozpoznawałby, że do łańcucha aminokwasów dostał się aminokwas prawoskrętny, że jest to błędem i należy go usunąć. To także wyklucza możliwość przypadku.

Encyklopedia Britannica, która broni ewolucjonistycznych poglądów, wyjaśnia ten problem w następujący sposób: aminokwasy wszystkich żyjących na świecie organizmów i części składowe kompletnych polimerów, takie jak białka, posiadają jednakową lewostronną asymetrię. To jakby rzucona milion razy moneta spadała zawsze tą samą stroną do góry. W owej encyklopedii można także przeczytać, że niezrozumiałe jest istnienie aminokwasów lewo- i prawoskrętnych oraz że ten wybór łączy się nierozerwalnie ze źródłem życia na Ziemi.115

Czy w wypadku, kiedy rzucona milion razy moneta spada zawsze reszką do góry, logicznie jest myśleć, iż jest to przypadek, czy może lepiej stwierdzić, że zostało to zaplanowane? Odpowiedź powinna być jednoznaczna. Jednak pomimo tego ewolucjoniści uważają ów fakt za przypadek – tylko dlatego, że nie chcą uwierzyć w „świadome działanie”.

Z podobną sytuacją jak lewostronność aminokwasów mamy do czynienia w przypadku nukleotydów, podstawowych składników DNA i RNA. W przeciwieństwie do aminokwasów, w nukleotydach występują jedynie formy prawoskrętne. Tego chyba nie da się wyjaśnić przypadkiem.

Życie nie mogło powstać losowo – wyjaśniliśmy to chyba w zrozumiały dla każdego sposób. Jeżeli obliczymy prawdopodobieństwo przypadkowego powstania białka średnich rozmiarów, które składa się z 400 lewoskrętnych aminokwasów, to zobaczymy, że równe jest ono 1:2⁴⁰⁰ lub 1: 10¹²⁰. Tylko dla lepszego zrozumienia tej wielkości podajmy, że ilość elektronów we Wszechświecie szacuje się na 10⁷⁹, co jest znacznie mniejszą liczbą niż te podane przez nas powyżej. Obliczenie prawdopodobieństwa ustawienia owych aminokwasów w odpowiedniej kolejności zaprowadzi nas do jeszcze bardziej rozbudowanych liczb, a jeżeli rachunek zastosujemy w kwestii budowy większej ilości bardziej skomplikowanych białek, to wyniki dalece przekroczą możliwości naszego pojmowania.

Konieczność odpowiedniego połączenia

Tworzące białka aminokwasy, które mają więcej niż jedno ramię, muszą być ze sobą połączone odpowiednimi ramionami. Takie połączenie nazywa się wiązaniem peptydowym. W innym przypadku powstanie bezużyteczny łańcuch aminokwasów.

Problemy teorii ewolucji nie kończą się na wyliczonych przez nas do tej pory faktach. Do utworzenia jednego tylko białka nie wystarczy wystąpienie lewoskrętnych aminokwasów w odpowiedniej ilości i kolejności. Ponadto aminokwasy, które mają więcej niż jedno ramię, muszą być ze sobą połączone odpowiednimi ramionami. Takie połączenie nazywa się wiązaniem peptydowym. Aminokwasy mogą łączyć się na różne sposoby, ale w białkach występują tylko wiązania peptydowe.

Wyjaśnić to można na podstawie porównania: przyjmijmy, że wszystkie części składowe samochodu działają i są fachowo zamontowane; wszystkie oprócz koła, którego nie przytwierdzono odpowiednimi śrubami, ale kawałkiem drutu i to w taki sposób, że koło znajduje się równorzędnie do ziemi. Nieważne, jaką siłę ma motor pojazdu i jak nowoczesne technologie zastosowano przy jego produkcji – taki samochód nie przejedzie ani metra. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się w porządku, ale niepoprawne zamontowanie jednego koła sprawia, że pojazd nie pełni swojej funkcji. W podobny sposób jedno tylko wiązanie, nie będące wiązaniem peptydowym, może sprawić, że cała cząsteczka białka stanie się bezużyteczna.

W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że wśród aminokwasów łączących się samoistnie występuje około 50% wiązań peptydowych. Pozostałe to wiązania nie występujące w białkach. Białko jest użyteczne tylko wtedy, jeżeli występują w nim aminokwasy lewoskrętne; na tej samej zasadzie aminokwasy są funkcjonalne jedynie wówczas, gdy wszystkie występujące w nim wiązania są wiązaniami peptydowymi.

Prawdopodobieństwo tego jest równe obliczonej już wcześniej szansie występowania lewoskrętnych aminokwasów. Czyli, dla białka składającego się z 400 aminokwasów, szansa, że wszystkie one połączą się wiązaniami peptydowymi, wynosi 2³⁹⁹.

Prawdopodobieństwo zerowe

Jak widać, prawdopodobieństwo powstania cząsteczki białka składającej się z 500 aminokwasów równe jest 1 do liczby, która utworzona zostanie dzięki dodaniu do niej 950 zer po jedynce – czyli liczby niewyobrażalnie wielkiej. Takie prawdopodobieństwo określa się w matematyce mianem zerowego, bo jest mniejsze niż 1:10⁵⁰.

Szansa równa 1:10⁹⁵⁰ jest daleko mniejsza od matematycznego prawdopodobieństwa zerowego. Przy czym trzeba oczywiście dodać, że to prawdopodobieństwo obliczono dla białka o 500 aminokwasach. Jedna tylko cząsteczka hemoglobiny, których to cząsteczek występują biliony w organizmie człowieka, zawiera 574 aminokwasy, a w każdym czerwonym ciałku krwi występuje 280 000 000 (280 milionów) cząsteczek hemoglobiny.

Przyjęty wiek Ziemi nie wystarczy nawet, aby powstało w tym czasie metodą doświadczalną choć jedno białko, nie wspominając już o czerwonych ciałkach krwi. Aby utworzyło się takie białko, aminokwasy musiałyby od początku świata stale łączyć się i oddzielać, a i tak nie zdołałyby wypróbować wszystkich z 10⁹⁵⁰ możliwości.

Z rozważań tych wynika, że teoria ewolucji obalona zostaje już na samym początku – czyli przy próbie wyjaśnienia powstania jednego tylko białka.

Czy w naturze istnieje mechanizm prób i błędów?

Teraz należy zająć się inną kwestią, bazującą na logice rachunku prawdopodobieństwa, którego przykłady podaliśmy powyżej. Prawdopodobieństwo, jakie obliczyliśmy, osiągnęło iście astronomiczne proporcje. Zobaczyliśmy w ten sposób, jak nierealne jest utworzenie białek w wyniku działania przypadku. Jednak dla ewolucjonistów istnieje jeszcze jeden ważniejszy i bardziej chaotyczny aspekt tej sprawy. W naturalnych warunkach nie ma mechanizmu prób i błędów (mechanizmu doświadczalnego), dzięki któremu mogłyby powstać białka.

Przeprowadzone powyżej obliczenia prawdopodobieństwa powstania cząsteczki białka składającej się z 500 aminokwasów są możliwe tylko i wyłącznie dla idealnej, nieistniejącej w rzeczywistości „sytuacji empirycznej”. Oznacza to, że nasz rachunek jest ważny tylko wtedy, kiedy przyjmiemy, że w naturze istnieje mechanizm, który łączy 500 aminokwasów, a gdy połączenie okazuje się błędne – rozdziela je i tworzy nowe połączenia. Oczywiście, przy każdej próbie aminokwasy układane będą jeden po drugim w innej kolejności; po pięćsetnym aminokwasie synteza zostanie przerwana. Naturalnie, cały czas przeprowadzane będą kontrole mające na celu niedopuszczenie do pojawienia się jakiegoś innego, dodatkowego aminokwasu lub jakiejkolwiek obcej materii. Po utworzeniu łańcucha doświadczenie powinno być przerwane, by sprawdzić, czy powstało białko. Jeżeli do jego utworzenia nie doszło, należy cały proces powtórzyć. Oznacza to, że doświadczenia takie powinny być przeprowadzane w kontrolowanym otoczeniu i przez mechanizm świadomy tego, że ma za zadanie nadzór nad całym procesem; przy czym wybór i kolejność ułożenia aminokwasów pozostawione będą przypadkowi. Jak widać, nawet nie zajmując się aspektem szansy, przeprowadzenie takiego eksperymentu byłoby niemożliwe z logicznego i technicznego punktu widzenia. Dlatego też już samo obliczanie prawdopodobieństwa jest w tym przypadku nienaukowe.

Niektórzy ewolucjoniści jednak nie potrafią tego pojąć. Uważają, iż stworzenie białka jest prostą reakcją chemiczną i tłumaczą, że „aminokwasy łączą się w wyniku reakcji i budują białka”. Jednak spontaniczne reakcje chemiczne zachodzące w martwych strukturach spowodują jedynie powstanie pewnej określonej ilości prostych i prymitywnych związków. Związki bardziej złożone tworzą się w wielkich fabrykach, ośrodkach i laboratoriach. Do tej grupy należą leki i środki chemiczne, które stosujemy na co dzień. Proteiny są zaś o wiele bardziej skomplikowane, dlatego nieprawdziwe jest stwierdzenie, że mogły one powstać w wyniku samoistnych reakcji chemicznych.

Jeżeli zignorujemy wszystkie przytoczone przez nas do tej pory dowody na niemożność powstania choćby jednego białka w wyniku prostych reakcji chemicznych czy przypadku; jeśli mimo wszystko będziemy się upierać przy ewolucjonistycznej idei – to musimy zadać sobie pytanie, w jaki sposób było to białko chronione i izolowane przed wpływami środowiska naturalnego. W nim doszłoby niezwłocznie do rozpadu białka lub połączenia z kwasami, aminokwasami czy innymi substancjami chemicznymi, przez co białko utraciłoby swoje pierwotne właściwości i zamieniło się w bezużyteczną substancję.

Usiłowania udzielenia odpowiedzi na pytanie o początek istnienia

Ewolucjoniści wolą unikać pytań o to, w jaki sposób na świecie pojawiły się pierwsze żywe istoty. Próbują wywinąć się stwierdzeniem, że pierwsze żywe organizmy pojawiły się w wodzie w wyniku przypadkowych procesów. Ewolucjoniści natrafili na twardy orzech do zgryzienia. W kwestii ewolucji istot żywych podpierali się nikłymi i wątpliwymi dowodami kopalnianymi; w tym przypadku fosylia, które mogłyby być pomocne, nie istnieją.

Dlatego też można uznać, że teoria ewolucji jest bezpodstawna.Należy także pamiętać, że aby obalić cały ewolucjonizm, wystarczy pokazać nieprawidłowość choć jednej z jego części składowych. Kiedy np. dowiedzie się, że niemożliwe jest przypadkowe powstanie białek, to nie ma sensu zajmować się innymi problemami teorii ewolucji. Nie ma celu wykopywanie czaszek ludzkich i małpich, a także spekulowanie na temat ich wieku oraz kategorii, do której należą.

Na pytanie, jak doszło do ożywienia materii i powstania życia, przez długi czas ewolucjoniści nie starali się nawet szukać odpowiedzi. W końcu urosło ono do rangi poważnego problemu. W drugim kwartale XX wieku, przyciśnięci do muru, ewolucjoniści zaczęli przeprowadzać doświadczenia mające na celu znalezienie odpowiedzi na to pytanie.

Zasadnicza kwestia brzmiała: jak doszło do powstania pierwszej żywej komórki w warunkach panujących w pierwotnym świecie? W jaki sposób mogli ewolucjoniści wytłumaczyć ten problem?

Odpowiedzi zwolennicy teorii ewolucji szukali, przeprowadzając szereg eksperymentów naukowych. Ewolucjonistyczni badacze i naukowcy wykonali w swoich laboratoriach mnóstwo doświadczeń, które jednak nie spotkały się z zainteresowaniem ogółu. Jeden tylko eksperyment, przeprowadzony w 1953 roku przez amerykańskiego naukowca, Stanleya Millera, nazwany później doświadczeniem Millera lub eksperymentem Ureya-Millera (Urey był popierającym idee Millera i wspierającym jego dokonania nauczycielem na uniwersytecie chicagowskim) przeszedł do historii nauki.

Eksperyment ten jest jedynym dowodem na to, że teza ewolucji cząsteczek sprawdza się aż do pierwszego stopnia okresu ewolucji. Mimo iż od czasu eksperymentu minęło 50 lat, podczas których nauka i technika rozwinęły się w bardzo znacznym stopniu, nikt nie przeprowadził innych doświadczeń dotyczących wyższych stopni ewolucji. W podręcznikach próba Millera jest nadal definiowana jako ewolucjonistyczne wytłumaczenie powstania pierwszej generacji istot żywych. Dzieje się tak pomimo że ewolucjoniści zdają sobie sprawę, iż argumenty i wnioski Millera nic nie wyjaśniają.

Nieudana próba: doświadczenie Millera

Celem Stanleya Millera było znalezienie doświadczalnego dowodu na to, że aminokwasy, stanowiące podstawowy budulec białek, powstały przypadkowo miliony lat temu.

W doświadczeniu swym Miller wykorzystał mieszaninę amoniaku, metanu, wodoru i pary wodnej, ponieważ uważał, że te pierwiastki występowały na Ziemi przed milionami lat (potem to założenie okaże się nieprawdziwe). Jako że gazy owe nie wchodziły ze sobą samoczynnie w reakcje, Miller posłużył się energią w celu doprowadzenia do reakcji między gazami. W przekonaniu, że w pierwotnym świecie energia pochodziła m.in. z wyładowań elektrycznych, użył sztucznego ich źródła.

Przez tydzień mieszanina była bez przerwy trzymana w temperaturze 1000 C przy stałym dopływie prądu. Po tygodniu Miller zanalizował powstały na dnie próbówki osad i okazało się, że trzy z 20 aminokwasów zsyntezowały się.

Eksperyment wzbudził euforię wśród ewolucjonistów. Uważano go za jeden z największych sukcesów w historii nauki. Nagłówki niektórych gazet głosiły o tym, że „Miller stworzył życie”. Jednak substancje, które udało się Millerowi zsyntezować, były tylko nieożywioną materią.

Odurzeni szczęściem ewolucjoniści zaczęli od razu formułować nowe scenariusze. Tworzono hipotezy mówiące o tym, jakie stopnie ewolucji występowały po aminokwasach. Według tych hipotez, aminokwasy ułożyły się następnie w odpowiedniej kolejności i tak powstały białka. Niektóre z utworzonych w ten sposób białek znalazły się w strukturach np. błony komórkowej, która „jakoś” powstała i doprowadziły do zaistnienia pierwszej żywej komórki. Eksperyment Millera był jednak, jak się okazało po pewnym czasie, nieudany.

Najnowsze badania poddają w wątpliwość eksperyment Millera

W dzisiejszych czasach eksperyment Millera nie cieszy się popularnością nawet wśród ewolucjonistów. W słynnym ewolucjonistycznym magazynie Earth z lutego 1998 roku czytamy:

„Geolodzy są zdania, że w pierwotnej atmosferze ziemskiej występowały przede wszystkim dwutlenek węgla i azotany. Gazy te są o wiele mniej aktywne niż gazy użyte w 1953 roku do przeprowadzenia doświadczenia (doświadczenia Millera).Jeżeli nawet millerowska atmosfera istniała w rzeczywistości, to w jaki sposób cząsteczki tak proste jak aminokwasy mogły przeprowadzić konieczne reakcje w celu utworzenia związków o wiele bardziej skomplikowanych, jakimi są białka? Sam Miller stwierdzał: „To jest rzeczywiście problem ( ...) Jak stworzymy polimery? To nie jest takie proste.”1

Jak widać, sam Miller zaakceptował fakt, że jego eksperyment nie tłumaczy, w jaki sposób powstało życie na Ziemi. Euforyczne przyjęcie eksperymentu przez ewolucjonistów wynikało wyłącznie z ich desperacji.

W „National Geographic” z marca 1998 roku ukazał się artykuł zatytułowany: Jak powstało życie na Ziemi? (The Emergence of life on Earth), w którym napisano:

„Wielu naukowców uważa dziś, że atmosfera panująca na naszej planecie w czasie, kiedy powstawało życie, jest inna niż ta, którą przedstawił Miller w swym eksperymencie. Twierdzą oni, że składały się na tę atmosferę nie wodór, metan i amoniak, ale dwutlenek węgla i azotany. Wiadomości te nie cieszą chemików. Kiedy próbują oni doprowadzić do reakcji azot i dwutlenek węgla, otrzymują taką ilość cząstek organicznych, jak po wpuszczeniu jednej kropli środka barwiącego do pełnego basenu. Wyobrażenie sobie, że życie powstało z tak rozcieńczonej cieczy, stanowi nie lada problem dla naukowców.”2

Krótko mówiąc, ewolucjoniści nie są w stanie znaleźć odpowiedzi na pytanie o początek życia ani w doświadczeniu Millera, ani w innych podejmowanych próbach. Wszystkie te usiłowania dowodzą, że życie absolutnie nie mogło powstać przypadkowo.

1. Earth, "Life's Crucible", February 1998, p.34

2. National Geographic, "The Rise of Life on Earth", March 1998, p.68

Bezpodstawne wnioski z doświadczenia Millera

Eksperyment Millera miał pokazać, w jaki sposób aminokwasy samoistnie tworzyły się w prymitywnych warunkach, panujących w pierwotnym świecie. W założeniach eksperymentu występowały jednak następujące nieścisłości:

1. Używając metody wymrażania białek (cold trap), Miller odizolował aminokwasy z otoczenia, kiedy tylko powstały.

Gdyby tego nie zrobił, zostałyby one natychmiast zniszczone. Oczywiste jest, że w pierwotnych warunkach takie oddzielenie nie mogło nastąpić.

Gdyby nawet przypadkowo powstała choć jedna cząsteczka aminokwasu, to uległaby ona natychmiastowemu zniszczeniu. W naturze nie istnieje bowiem mechanizm, który odizolowałby ją od otoczenia. Chemik, Richard Bliss, objaśnia to w następujący sposób: „Bez zastosowania metody wymrażania białek związki chemiczne rozpadłyby się pod wpływem napięcia elektrycznego.”116

I rzeczywiście, w poprzednich doświadczeniach przeprowadzanych przez Millera bez zastosowania tego mechanizmu nie udało mu się stworzyć ani jednego aminokwasu.

2. „Pierwotne warunki” skonstruowane przez Millera dla przeprowadzenia doświadczenia były nierealne.

W latach 80-tych naukowcy zgodzili się co do tego, że w pierwotnym świecie zamiast amoniaku i metanu istniały raczej dwutlenek węgla i azot. Sam Miller przyznał po czasie, iż rzeczywiście stworzona przez niego atmosfera nie była realistyczna. 117

Ale dlaczego w takim razie użył właśnie tych gazów? Odpowiedź jest bardzo prosta: bez amoniaku nie byłaby możliwa synteza aminokwasów. Kevin Mc Kean pisze o tym w artykule, który ukazał się w czasopiśmie Discovery:

„Miller i Urey chcieli stworzyć imitację warunków panujących w pierwotnym świecie, używając amoniaku i metanu. Według ich poglądów, Ziemia była homogenną mieszanką metalu, kamienia i lodu. Jednak jak wynika z najnowszych badań, kula ziemska w pierwotnych czasach była zimna i składała się z mieszaniny niklu oraz żelaza. Dlatego atmosfera chemiczna tamtego okresu musiała składać się głównie z azotu, dwutlenku węgla i pary wodnej. Te jednak nie są tak odpowiednie do tworzenia organicznych cząstek, jak metan i amoniak.”119

3-Kolejnym punktem obalającym wyniki doświadczenia Millera jest to, że w czasie, w którym rzekomo doszło do powstania aminokwasów, występowała już taka ilość tlenu atmosferycznego, która mogła zniszczyć powstałe aminokwasy.

Fakt ten, którego Miller nie wziął pod uwagę, widać wyraźnie na podstawie skamielin sprzed 3.5 biliona lat; znajdują się na nich ślady utlenionego żelaza i uranu. 120

Istnieją jeszcze inne dowody na to, że ilość tlenu w pierwszych fazach istnienia Ziemi była znacznie większa niż to zakładali ewolucjoniści. Z niektórych opracowań wynika, iż promieniowanie ultrafioletowe, jakie działało wówczas na Ziemi, było 10 tysięcy razy większe niż przypuszczali ewolucjoniści. Takie promieniowanie UV doprowadziłoby niewątpliwie do uwolnienia się tlenu do atmosfery.

To sprawia, że eksperyment Millera, który nie uwzględniał istnienia w pierwotnej atmosferze tlenu, jest nieważny. Gdyby w doświadczeniu zastosować tlen, metan rozpadłby się na dwutlenek węgla i wodę, a amoniak na wodę i azot. A gdyby wówczas nie było tlenu, nie mogłaby powstać warstwa ozonowa i nie istniałaby ochrona przed promieniami UV. Dlatego też aminokwasy zostałyby natychmiast zniszczone przez intensywne promieniowanie. Innymi słowy, czy z tlenem czy bez niego, warunki panujące w pierwotnym świecie były dla aminokwasów mordercze.

4. W trakcie doświadczenia Millera powstało wiele kwasów organicznych, które miały negatywny wpływ na strukturę i funkcje organizmów. Gdyby aminokwasy nie zostały odizolowane z tego środowiska, to albo zostałyby zniszczone, albo zmieniłyby się w inne substancje w wyniku wejścia w reakcje z innymi pierwiastkami

Oprócz tego należy zaznaczyć, że w przebiegu eksperymentu utworzyła się spora ilość aminokwasów prawoskrętnych.121 Zaistnienie tych aminokwasów obala teorię ewolucji, zamiast udowadniać jej słuszność, ponieważ takie aminokwasy nie odgrywają żadnej roli w procesie budowy białek. Wnioskujemy z tego, że warunki, w których powstały aminokwasy Millera, nie były odpowiednie do stworzenia życia. W rzeczywistości atmosfera, w której Miller stworzył bezużyteczne aminokwasy, posiadała cechy palącej mieszanki kwasów.

Wszystkie przedstawione fakty prowadzą do jednej konkretnej prawdy: doświadczenie Millera nie jest dowodem na to, że życie powstało przypadkowo i w atmosferze panującej w pierwotnym świecie. Doświadczenie owo to nic więcej, jak tylko synteza aminokwasów w kontrolowanych, laboratoryjnych warunkach. Ilość i rodzaj użytych w eksperymencie gazów zostały tak dobrane, aby stworzyć jak najlepsze warunki do uzyskania aminokwasów. Ilość dostarczonej energii była także obliczona w celu uzyskania optymalnego wyniku. Całe doświadczenie przeprowadzono w sterylnych warunkach, aby zapobiec dostaniu się do mieszanki jakichkolwiek substancji, które mogłyby zaszkodzić tworzeniu się aminokwasów. A przecież istnieje duże prawdopodobieństwo, że w prymitywnych warunkach, panujących na świecie w okresie tworzenia się pierwszych aminokwasów, takie substancje istniały. W doświadczeniu nie brano pod uwagę istnienia żadnych innych elementów, minerałów czy związków, które z pewnością istniały w okresie tworzenia się pierwszych aminokwasów i mogły mieć wpływ na przebieg reakcji. Chodzi tu np. o tlen, który mógłby zapobiec tworzeniu się aminokwasów. Nawet w warunkach laboratoryjnych nie było możliwe odizolowanie utworzonych aminokwasów ze środowiska, w którym z pewnością doszłoby do ich rozpadu, bez zastosowania metody cold trap.

Tym eksperymentem ewolucjoniści sami obalili swą teorię. Wykazali bowiem, że powstanie aminokwasów poza kontrolowanym środowiskiem laboratoryjnym, gdzie wszystkie działania mają na celu doprowadzenie do ich utworzenia i usunięte są wszystkie przeszkody mogące mieć jakikolwiek negatywny wpływ – a więc w pierwotnych warunkach - nie jest możliwe. Oznacza to, że istnieje siła, która doprowadziła do powstania życia, ponieważ nie jest ono dziełem przypadku.

Powodem, dla którego ewolucjoniści nie chcą zaakceptować tej prawdy, są ich uprzedzenia, które nie mają naukowych podstaw. Ciekawe jest to, co powiedział Harold Urey, który wraz ze swoim studentem Millerem przeprowadzał eksperyment:

„Wszyscy, którzy badamy początki życia, stwierdzamy w pewnym momencie, że w rzeczywistości jest ono (życie) zbyt złożone, aby mogło powstać w wyniku procesów ewolucyjnych. Wszyscy przyjęliśmy prawie jak prawdę wiary, że życie na tej planecie powstało z martwej materii. Problem polega jednak na tym, że złożoność życia jest tak olbrzymia, iż trudno nam sobie to wyobrazić.”122

Pierwotna atmosfera i proteiny

Pomimo wszystkich opisanych powyżej nieścisłości, ewolucjoniści nadal podpierają się wynikami doświadczenia Millera. Chcą w ten sposób uniknąć prawdziwej odpowiedzi na pytanie o to, jak doszło do powstania aminokwasów – czyli kwestii początku życia na Ziemi. Nawet dziś starają się oni oszukiwać ludzkość, twierdząc, że problem został zlikwidowany przez ten jeden nieudany eksperyment.

Jedną z największych pomyłek ewolucjonistów jest przypisywanie powstania życia w pierwotnych, wyżej przedstawionych warunkach przypadkowi. Tezę tę próbowano udowodnić doświadczeniami takimi jak eksperyment Millera. W obliczu nowych odkryć naukowych próby te okazują się nieudane. W latach 70-tych okazało się, że atmosfera panująca na Ziemi w okresie określanym mianem „pierwotnego świata” nie była odpowiednia, by powstało w niej życie.

Druga faza powstawania życia, czyli tworzenie się białek, stanowi jednak znacznie poważniejszy problem niż początek aminokwasów. Białka powstały bowiem z setek różnych i ułożonych w odpowiedniej kolejności aminokwasów.

Twierdzenie, że białka utworzyły się przypadkowo, jest jeszcze bardziej niemądre niż osąd, iż dziełem zbiegu okoliczności jest powstanie aminokwasów. O matematycznym prawdopodobieństwie losowego powstania białek pisaliśmy na poprzednich stronach; ale także z chemicznego punktu widzenia przypisywanie pojawienia się protein przypadkowi jest błędne.

Synteza protein w wodzie jest niemożliwa

Kiedy aminokwasy łączą się, tworzą wiązania zwane peptydowymi. Podczas procesu formowania się wiązania peptydowego wydzielana jest cząsteczka wody.

Obala to ewolucjonistyczny pogląd, według którego życie miało swój początek w wodzie. Zgodnie bowiem z chemicznym prawem Le Chateliera, do reakcji skraplania (kondensacji) nie może w niej dojść. Prawdopodobieństwo wystąpienia kondensacji w wodzie jest niższe niż jakiejkolwiek innej reakcji chemicznej. Aminokwasy i proteiny nie mogły powstać, jak to się błędnie przyjmuje, w morzu ani w oceanie, ponieważ środowisko wodne nie jest odpowiednie dla tworzenia się cząstek. Z drugiej strony, równie irracjonalne byłoby przypuszczenie, że aminokwasy pojawiły się na powierzchni Ziemi. Jak to bowiem wcześniej zaznaczyliśmy, zostałyby tam zniszczone przez promienie UV.

Ewolucjoniści stanęli więc w obliczu dylematu nie do rozwiązania: aminokwasy nie mogły powstać na lądzie ze względu na występujące tam promieniowanie UV, nie mogły one także utworzyć się w morzu, bo ta teoria została przekreślona przez prawo Le Chateliera.

Inna nieudana próba: doświadczenie Foxa

Postawieni w obliczu tej prawdy, ewolucjoniści zaczęli podejmować kolejne próby obejścia niebezpiecznego tematu wody, który mocno szkodził ich teorii. Rozpoczęło się tworzenie nowych, coraz bardziej nierealnych scenariuszy. Sydney Fox był autorem jednego z nich. W celu rozwiązania problemu zaproponował on teorię, według której powstałe w oceanie aminokwasy dostały się w jakiś sposób na skały wulkaniczne. Woda z mieszanki, która przeniosła się na owe skały, wyparowała w wyniku panującej tam wysokiej temperatury. W ten sposób wysuszone aminokwasy mogły się połączyć i stworzyć proteiny.

Zarówno Sydney Fox, jak i inni badacze, potrafili jedynie przemienić aminokwasy w „proteinoidy”; a i to dzięki zastosowaniu skomplikowanych technik, które z pewnością nie istniały w pierwotnym świecie. To, co stworzyli, w żaden sposób nie przypomina protein znajdujących się w żywych organizmach. Powstały jedynie bezużyteczne łańcuchy. Zresztą, nawet gdyby udało się stworzyć prawdziwe cząsteczki, musiałyby one ulec rozkładowi.

Ten skomplikowany pomysł nie pozyskał jednak wielu zwolenników, ponieważ aminokwasy nie są odporne na wysokie temperatury. Badania wykazały, że w temperaturze takiej ulegają one rozpadowi.

Fox jednak nie zniechęcił się tym. „W bardzo specjalnych warunkach” w laboratorium uzyskał kombinacje czystych aminokwasów, podgrzewając je w suchym środowisku. Pomimo iż aminokwasy połączyły się, nie stworzyły ani jednego białka. Foxowi udało się skonstruować jedynie nieuporządkowane łańcuchy aminokwasów, które ani trochę nie przypominały białek. Co więcej, gdyby Fox trzymał owe łańcuchy w tej samej temperaturze przez dłuższy czas, doszłoby momentalnie do ich rozpadu.124

Inną kwestią przekreślającą wartość tego doświadczenia było użycie w nim czystych aminokwasów z żyjącego organizmu zamiast tych, które powstały w wyniku eksperymentu Millera. A przecież doświadczenie Foxa miało stanowić dalszy ciąg eksperymentu Millera i dlatego powinno opierać się na jego rezultatach. Ani Fox, ani żaden inny naukowiec, nigdy nie posłużyli się bezużytecznymi aminokwasami Millera.125

Eksperyment Foxa nie został dobrze przyjęty nawet wśród ewolucjonistów, ponieważ było jasne, że otrzymane przez niego bezużyteczne łańcuchy aminokwasów nie powstałyby w naturalnych warunkach. Co więcej, to, co udało mu się stworzyć, nie było proteinami, które mogłyby stanowić część składową żywego organizmu. Problem powstania protein pozostał nierozwiązany. W znanym czasopiśmie naukowym lat 70-tych, Chemical Engineering News, eksperyment Foxa skomentowano w następujący sposób:

„Zarówno Sydney Fox, jak i inni badacze, potrafili jedynie przemienić aminokwasy w „proteinoidy”; a i to dzięki zastosowaniu skomplikowanych technik, które z pewnością nie istniały w pierwotnym świecie. To, co stworzyli, w żaden sposób nie przypomina protein znajdujących się w żywych organizmach. Powstały jedynie bezużyteczne łańcuchy. Zresztą, nawet gdyby udało się stworzyć prawdziwe cząsteczki, musiałyby one ulec rozkładowi.”126

Powstałe w wyniku doświadczenia Foxa łańcuchy były w rzeczywistości bardzo odmienne od protein. Różniły się od nich zarówno strukturą, jak i funkcjami, a rozbieżności między nimi były takie, jak pomiędzy aparatem wysokiej jakości a nieprzerobionym surowcem. Co więcej, łańcuchy pochodzące z doświadczenia nie miałyby szans na przeżycie w atmosferze pierwotnego świata. Intensywne promieniowanie ultrafioletowe i niekontrolowane warunki przyrody doprowadziłyby do ich natychmiastowego rozpadu. Jak wynika z prawa Le Chateliera, połączenie aminokwasów w wodzie, gdzie nie występowało promieniowanie UV, też nie było możliwe. Hipoteza głosząca, że podstawą życia mogą być łańcuchy aminokwasów, zupełnie straciła więc poparcie naukowców.

DNA – cudowna cząsteczka

Nasze dotychczasowe rozważania ukazały, że ewolucjoniści nie potrafili wytłumaczyć ani jednej z hipotez dotyczących teorii ewolucji molekularnej. Budowa białek to zagadka sama w sobie, ale problem nie dotyczy przecież tylko jej i struktury aminokwasów – to dopiero początek. Najważniejszym i najtrudniejszym tematem jest konstrukcja komórki, która nie składa się jedynie z protein bazujących na aminokwasach. Występują w niej bowiem setki rozwiniętych systemów; jest ona tak kompleksowa, że człowiek nie potrafi rozwikłać jej zagadki. Ale, abstrahując od kompleksowych systemów, ewolucjoniści nie są w stanie rozwiązać problemu części składowych komórki.

Cząstka o nazwie DNA (kwas dezoksyrybonukleinowy) występuje w jądrze komórkowym każdej z wielu trylionów ludzkich komórek i zawiera informacje o całym organizmie. Specjalny kod mieści w sobie dane dotyczące wszystkich cech charakterystycznych danej osoby, od wyglądu zewnętrznego do struktury organów wewnętrznych.

Wraz z rozwojem genetyki i odkryciem kwasów nukleinowych (DNA i RNA) teoria ewolucji stanęła wobec kolejnych problemów. Nowa era w biologii zapoczątkowana została przez dwóch biologów, Jamesa Watsona i Francisa Cricka, w 1955 roku. Od tego czasu coraz więcej naukowców korzystało z osiągnięć genetyki; dziś struktura DNA jest już prawie poznana.

Cząstka o nazwie DNA (kwas dezoksyrybonukleinowy) występuje w jądrze komórkowym każdej z wielu trylionów ludzkich komórek i zawiera informacje o całym organizmie. Specjalny kod mieści w sobie dane dotyczące wszystkich cech charakterystycznych danej osoby, od wyglądu zewnętrznego do struktury organów wewnętrznych. Tak wielka rozmaitość możliwa jest dzięki kombinacjom nukleotydów, w skład których wchodzą zasady A, T, G, C, U (nici DNA powielają się).

Wszystkie strukturalne różnice w człowieku zależą od kolejności występowania tych liter, które stanowią podstawę bazy danych. Układ następujących po sobie liter w DNA określa całość cech człowieka, aż do najmniejszych szczegółów. DNA zawiera nie tylko informacje o naszej wysokości i wadze, kolorze oczu, włosów czy cerze, ale także projekty wszystkich 206 kości, 600 mięśni, sieci 10000 nerwów, 130 bilionów metrów kanalików krwionośnych i 130 trylionów komórek występujących w ludzkim organizmie. Gdybyśmy chcieli zapisać komplet informacji, które mieści w sobie DNA, musielibyśmy stworzyć bibliotekę składającą się z 900 tomów, z których każdy liczyłby 500 stron. Tyle danych zawartych jest bowiem w częściach DNA, zwanych genami.

Dlaczego DNA nie może być dziełem przypadku?

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na jeden szczegół: błąd w kolejności występowania nukleotydów w genach sprawia, że gen staje się bezużyteczny. Jeżeli weźmiemy pod uwagę także fakt, że w ludzkim organizmie występuje 200000 różnych genów, to z łatwością zauważymy, jak bardzo nierealne jest, aby nukleotydy, będące budulcem tych genów, ułożyły się przypadkowo w odpowiedniej kolejności. Frank Salisbury, biolog- ewolucjonista, komentuje powyższe w następujący sposób:

„Średnie białko zawiera około 300 aminokwasów. Jeden gen DNA mieści w sobie natomiast 1000 nukleotydów w jednym łańcuchu. Jako że w pojedynczym łańcuchu DNA występują cztery typy nukleotydów, można obliczyć, iż łańcuch z 1000 połączeniami ma szansę wystąpić w 41000 różnych form. A to z kolei równa się 10600 możliwych wariantów. Jeżeli pomnożymy dziesiątkę 600 razy przez nią samą, otrzymamy liczbę z 600 zerami. Taki wynik jest dla człowieka niewyobrażalny.”127

Prof. Francis Crick: Powstanie życia jest możliwe tylko w wyniku cudu

4¹⁰⁰⁰ to inaczej 10⁶⁰⁰. Liczbę tę otrzymamy, stawiając za jedynką 600 zer. Biorąc pod uwagę, że trylion ma dwanaście zer, dochodzimy do wniosku, iż liczby z 600 zerami nie można sobie wyobrazić. Nieprawdopodobieństwo przypadkowego powstania DNA zostało następująco opisane przez francuskiego naukowca, Paula Augera:

„W procesie losowego powstawania tak kompleksowych cząsteczek, jakimi są nukleotydy, w wyniku reakcji chemicznych, wyróżniamy dwa etapy: utworzenie się jednego nukleotydu, które jest możliwe – i ułożenie ich wszystkich w odpowiedniej kolejności. To z kolei absolutnie nierealne.”128

Nawet Francis Clarc, który długo wierzył w teorię ewolucji molekularnej, stwierdził po odkryciu DNA: „Dzisiaj człowiek, który chce być ze sobą szczery, musi przyznać, że życie powstało w wyniku cudu.”129

Turecki ewolucjonista, prof. Ali Demirsoy, stwierdził natomiast, że „szanse na powstanie białka czy kwasów nukleinowych (DNA i RNA) są tak małe, iż aby je w jakiś sposób określić, trzeba używać liczb iście astronomicznych.”130

W tym miejscu natykamy się na kolejny dylemat: podczas gdy DNA może rozmnażać się tylko przy pomocy enzymów, które są w rzeczywistości białkami, synteza enzymów jest możliwa jedynie dzięki specjalnym informacjom zawartym w kodzie genetycznym DNA. Jako że są one wzajemnie połączone, w celu rozmnożenia się muszą koegzystować albo też jeden musi zostać stworzony z drugiego. Amerykański mikrobiolog komentuje ten fakt w następujący sposób:

„Rozkazy dotyczące powielania planów, dostarczania ze środowiska energii i potrzebnych składników, kolejności wzrostu i mechanizmu, który zmienia dane w proces rośnięcia, musiały istnieć jednocześnie (na początku świata). Nie wydaje się możliwe, aby kombinacja ich była dziełem przypadku.”131

Powyższe komentarze pojawiły się dwa lata po odkryciu struktury DNA przez Jamesa Watsona i Francisa Cricka. Mimo ciągłego rozwoju nauki, dla ewolucjonistów problem pozostał nierozwiązany. Dwóch niemieckich naukowców, Junker i Scherer, twierdzi, że aby dokonać syntezy różnych koniecznych do życia cząstek, potrzebne są rozmaite warunki. Prawdopodobieństwo połączenia się owych powstałych w przeróżnych warunkach cząsteczek jest równe zeru.

„Do dziś nie znamy doświadczenia, w wyniku którego powstałyby wszystkie cząstki konieczne do ewolucji chemicznej. Dlatego też niezbędne jest tworzenie różnych cząsteczek w rozmaitych miejscach i w optymalnych warunkach, a następnie wprowadzanie ich w reakcje w jeszcze innym miejscu. Potem zaś potrzebna jest ich stała ochrona przed szkodliwymi wpływami hydrolizy i fotolizy.”132

Watson i Crick przy modelu DNA

Krótko mówiąc, teoria ewolucji nie tłumaczy żadnego z poszczególnych etapów ewolucji cząstek. Rozwój nauki nie przynosi odpowiedzi na pytania ewolucjonistów, wręcz przeciwnie, dodaje im nowe, bardziej złożone problemy i kwestie wymagające odpowiedzi.

Ciekawa jest postawa zwolenników teorii ewolucji, którzy trzymają się swoich nierealnych scenariuszy i nie potrafią zaakceptować prawdy o stworzeniu. Stanowisko takie opisane zostało przez sławnego australijskiego biologa, Michaela Dentona, w książce Evolution: A Theory in Crisis:

„Struktura programu genetycznego wysoko rozwiniętych organizmów zawiera tyle informacji, ile mieści się w stutomowej encyklopedii. Twierdzenie, że cały ten kompleks, którego zadaniem jest kierowanie trylionami komórek, wydawanie im rozkazów, kontrolowanie ich, jest jedynie wytworem przypadku, to obraza człowieka. A jednak darwiniści nie mają żadnych wątpliwości, że tak jest.”133

Inna próba sił: świat RNA

Odkrycie w latach 70-tych, że gazy istniejące w atmosferze pierwotnego świata uniemożliwiały syntezę aminokwasów, zadało poważny cios teorii ewolucji molekularnej. Okazało się, iż eksperymenty Foxa, Millera czy Ponnamperuma, wykonywane w „pierwotnych warunkach”, były nieważne. Ewolucjoniści podjęli więc w latach 80-tych kolejne próby. W ich wyniku powstał scenariusz „świata RNA”, według którego na początku utworzyły się cząsteczki RNA, które zawierały informacje o białkach.

Zgodnie z tym scenariuszem (z roku 1986), którego autorem był chemik, Walter Gilbert z Harvard University, biliony lat temu przypadkowo powstała pierwsza cząsteczka RNA i jęła się ona rozmnażać. Następnie RNA, pod wpływem czynników zewnętrznych, zaczęło produkować proteiny. Później zrodziła się potrzeba zapisania informacji w innej cząsteczce i tak doszło do powstania DNA.

Ten nierealny model, zamiast cokolwiek wyjaśniać, doprowadził jedynie do powstania wielu nowych trudnych pytań:

Dr. Leslie Orgel: “... life could never, in fact, have originated by chemical means.”

1. Jeżeli niemożliwe jest wytłumaczenie powstania nawet jednego nukleotydu spośród tych, z których składa się RNA, to w jaki sposób wyjaśnić fakt, że nukleotydy owe ustawiły się w odpowiedniej kolejności, aby je stworzyć? Biolog-ewolucjonista, John Horgan, przyznaje: /p>

„Podczas gdy naukowcy badają koncepcję świata RNA, pojawiają się wciąż kolejne problemy. Jak doszło do powstania RNA? Jego zsyntezowanie dostarcza poważnych problemów nawet w laboratoriach, więc jak mogło wyglądać w warunkach pierwotnych?”134

2. 2. Nawet jeżeli przyjmiemy, że RNA powstało przypadkowo, to w jaki sposób doszło do jego powielenia? Przecież to tylko łańcuch nukleotydów. Jaki mechanizm doprowadził do samopowielania się RNA? Skąd wzięły się nukleotydy, które wykorzystywane były podczas powielania? Nawet ewolucjoniści, np. mikrobiolodzy Gerald Joyce i Leslie Orgel, ujawniają bezradność, o czym przeczytać można w ich opracowaniu In the RNA World::

„Cała dyskusja koncentruje się wokół jednego: tajemnicy cząsteczki RNA, która powstała w roztworze wymieszanych ze sobą polinukleotydów. Z punktu widzenia prabiotycznej chemii takie założenie jest nie tylko nierealistyczne, ale wręcz powinno zweryfikować poglądy optymistów na temat potencjału katalitycznego RNA.”135

3. Nawet jeżeli przyjmiemy, że w zamierzchłych czasach doszło do samopowielenia się RNA i że istniały różne gotowe do użycia aminokwasy, to i tak na niewiele zda się to w kwestii budowy białek. RNA zawiera bowiem tylko informacje na temat ich struktury. Aminokwasy są, z drugiej strony, jedynie surowcem. Nie istnieje jednak żaden mechanizm, który umożliwiałby samoistną budowę białek. Przyjąć, że do tworzenia się protein wystarczy jedynie obecność RNA, to zupełnie jak założyć, iż kiedy położymy projekt na stercie części samochodowych, samochód zbuduje się sam. Także w wypadku białek nie obejdzie się bez siły roboczej i miejsc produkcji.

Białka produkowane są w fabryce o nazwie „rybosom”, z pomocą wielu enzymów i dzięki ekstremalnie skomplikowanym procesom odbywającym się wewnątrz komórki. Rybosomy to części komórki, składające się z białek. Cała sytuacja zaczyna się wymykać spod kontroli, ponieważ w takim razie i rybosomy musiały powstać przypadkowo i w tym samym czasie. Zagorzały ewolucjonista, noblista Jacques Monod, wyjaśnia:

„Nieprzetłumaczony kod (informacje zawarte w DNA i RNA) jest bezwartościowy. Mechanizm znajdujący się w komórce i służący do tłumaczenia kodu składa się z przynajmniej 50 części makromolekularnych. Kod może być złamany tylko dzięki mechanizmom tłumaczącym. Mamy tu do czynienia ze współczesnym omne vivum ex ovo. Kiedy doszło do zamknięcia tego koła? To przechodzi granice ludzkiego pojęcia.”136

Jak w pierwotnym świecie doszło do tego, że łańcuch RNA przejął funkcje 50 specjalistycznych komponentów? W jaki sposób tego dokonał i jakie metody mógł zastosować w celu stworzenia białek? Ewolucjoniści nie znają odpowiedzi na te pytania.

Znany zwolennik teorii ewolucji, Leslie Orgel, blisko współpracujący ze Stanleyem Millerem i Francisem Crickiem z Uniwersytetu San Diego w Kalifornii, dla określenia ewolucjonistycznej historii „powstania życia dzięki światu RNA” używa słowa „scenariusz”. W jednym ze swoich artykułów, pt. O początku życia, który opublikowany został w 1994 roku w American Scientist, opisuje, jakie właściwości powinno mieć RNA i jak bardzo jest to niemożliwe:

„Scenariusz ów byłby realny tylko wtedy, gdyby RNA miało dwie właściwości, których dziś nie posiada, tzn.: umiejętność mnożenia się bez pomocy protein i zdolność katalizowania każdego stopnia syntezy białek.”137

Oczywiście, wiara w to, iż owe dwie umiejętności mogły rzeczywiście występować jednocześnie w RNA, jest możliwa tylko dzięki wyobraźni i uporowi, jakie cechują ewolucjonistów. Konkretne odkrycia naukowe pokazują, że „świat RNA” jest daleki od prawdy.

Istnienie to nie tylko sprawa cząstek

Wyobraźmy sobie przez chwilę – pomimo nieprawdopodobieństwa tej sytuacji – że cząsteczka białka powstała w taki sposób, jak to przyjmują ewolucjoniści, w prymitywnych i niekontrolowanych warunkach. Utworzenie się jednej cząstki nie wystarczy jednak. Musiałaby ona w zupełnie nieodpowiednich warunkach czekać tysiące, a nawet miliony lat, bez poniesienia żadnej szkody, aż – również przypadkowo – powstanie obok niej w tej samej scenerii druga cząsteczka i trzecia; aż w końcu powstaną ich miliony. Te cząstki, które już powstały, musiałyby czekać na te, które dopiero pojawią się, nie ponosząc przy tym żadnego uszczerbku w wyniku promieniowania czy innych czynników zewnętrznych. Następnie wszystkie owe cząsteczki musiałyby połączyć się w odpowiedni sposób i utworzyć część komórki, nie dopuszczając przy tym żadnych szkodliwych wpływów z zewnątrz; żadnych mogących zaszkodzić cząsteczek i bezużytecznych łańcuchów proteinowych. Gdyby w ten sam sposób powstały także inne części i połączyły się harmonijnie, to brakowałoby już tylko enzymów, odpowiedniej błony, którą osłoniłyby się i specjalnej cieczy, którą wypełniłyby się, aby stworzyć kompletną całość. Jeżeli wszystkie te składniki powstały przypadkowo, pozostaje jeszcze jedno pytanie: czy taka mieszanka cząsteczek mogłaby ożyć?

Odpowiedź brzmi: nie. Wyniki badań pokazują, że kombinacja wszelkich potrzebnych do życia cząstek nie wystarczy, aby powstało życie. Nawet gdyby zebrać konieczne do utworzenia życia proteiny i włożyć je do próbówki, to wysiłki mające na celu ożywienie ich nie przyniosłyby żadnych rezultatów. Wszystkie przeprowadzone eksperymenty dowiodły, iż to niemożliwe. Badania i doświadczenia pokazują, że życie może powstać tylko z życia. Teza, iż może ono utworzyć się z nieożywionej materii (abiogeneza) to bajka, marzenie ewolucjonistów, przeczące wszystkim badaniom i eksperymentom naukowym.

Z tego powodu pierwsza żywa istota na Ziemi musiała mieć swój początek w innej żywej istocie. Pamiętajmy, że jedno z imion Allaha brzmi „Al Hayy” – „Absolutny Władca Życia”. Tylko z Jego woli istnienie może powstać, trwać i kończyć się. Ewolucja nie potrafi ani wyjaśnić, skąd wzięło się życie, ani wytłumaczyć, jak powstały materiały potrzebne do jego powstania.

Z tego powodu pierwsza żywa istota na Ziemi musiała mieć swój początek w innej żywej istocie. Pamiętajmy, że jedno z imion Allaha brzmi „Al Hayy” – „Absolutny Władca Życia”. Tylko z Jego woli istnienie może powstać, trwać i kończyć się. Ewolucja nie potrafi ani wyjaśnić, skąd wzięło się życie, ani wytłumaczyć, jak powstały materiały potrzebne do jego powstania.

Chandra Wickramsinghe, profesor astronomii i matematyki stosowanej z uniwersytetu w Cardiff, opisuje rzeczywistość akademicką napotykaną na początku kariery naukowej:

„Od początku mówiono mi, że życie nie jest wynikiem aktu stworzenia; że samo to pojęcie nie należy do naukowych. Należało zawsze występować przeciwko temu... Ale w tej chwili nie znajduję argumentów świadczących przeciw stworzeniu. Stworzenie jest wręcz jedyną logiczną odpowiedzią na pytanie o to, jak powstało życie.”138