ADNAN OKTAR BESCHRIJFT HOE
HIJ ZIJN DAGEN DOORBRENGT
|
Oda TV, 25 September 2008
Adnan Oktar: Mijn dagen zijn erg druk en vol activiteiten, en ik heb niet veel tijd om te slapen. Ik houd er niet van die tijd te verspillen, want ik zie slapen als tijd die wordt afgetrokken van het leven. Ik slaap zodoende niet meer dan 4 uren, daarna sta ik op voor het ochtendgebed. Daarna ben ik constant in een actieve toestand. Ik houd veel van kranten. Ik houd meer van kranten lezen dan Internet. Ik lees de krant eerst vluchtig door en onderstreep de interessante dingen. Dan geef ik ze aan collega’s die ze grondiger bestuderen. Maar u wilt misschien ook graag weten waar ik mijn vrije tijd aan besteed. Ik houd veel van dieren, bloemen en planten. Ik heb een aantal hele lieve grappige katten. Een paar dagen geleden bijvoorbeeld, was een katje door de moeder verstoten. Het was best al een grote kat, maar in zijn binnenste nog een jong poesje. Deze kat wil altijd worden aangehaald en gaat nooit verder dan voor het huis. De meeste katten gaan buiten wel op zoek om de wereld om zich heen te ontdekken, maar deze zit altijd voor het raam. Ik ben gek op ze. Ze wekken sterke gevoelens van genegenheid in me op. Deze kat heeft ook altijd honger, dus hebben we altijd lever op voorraad. Verder heb ik fruitbomen, waar ik veel belangstelling voor heb. Het fruit van sommige soorten is net rijp, en ik kijk met veel bewondering naar hun bevruchting, snoei hun takken en zo. Een paar dagen geleden kocht ik een bloem, die helemaal geopend was, er kwamen een hoop kleine zaadjes uit. Ik keek er ‘s avonds van dichtbij naar, het was echt iets magnifieks, wonderlijks. Het had een verbazingwekkend lange, dunne stengel. De bloem was prachtig, vol met kleuren. Dit zijn allemaal mooie zegeningen die ons door Allah zijn gegeven. Er is zoveel moois en wonderbaarlijks. Onze tijd en levensjaren zijn niet genoeg. |
| IHA, 6 April 2008 IHA: Tot slot, wat doet Adnan Oktar in zijn privé leven? Is er iets wat u ons zou willen vertellen? Hoe ziet uw huiselijk leven er uit? Wilt u dat met ons delen? Adnan Oktar: Hetgeen waar ik het meest van houd in mijn privéleven zijn mijn katten. Ik heb een heel leger katten die me bezig houden. Ik houd verder van schilderen, modern schilderen. Ik houd van tuinieren. Ik snoei de bomen en bloemschik soms rozen en andere bloemen. Soms ga ik uit. Dat deed ik eerder niet, maar de laatste tijd ga ik vaker uit. |
|
Tempo TV, 24 December 2008
Adnan Oktar: In mijn middelbare school jaren bracht ik mijn tijd door met onderzoek, ik was altijd bezig met lezen, informatie inwinnen, en onderzoeken instellen. Ik was niet iemand die veel tijd buitenshuis en op de straat doorbracht. Ik had thuis een scheikundelaboratorium waar ik tijd doorbracht. Ik deed thuis aan pottenbakken, en maakte beeldjes van klei, of ik schilderde. En nog steeds. Ik ben bezig met een olieverfschilderij van 3 bij 3 meter. Ik maak moderne surrealistische afbeeldingen en heb vele aan vrienden weggegeven, die ze thuis hebben opgehangen. Ik heb een tijd graag met houtskool gewerkt. Ik maakte modellen, kleine modellen van verschillende voorwerpen, thuis. Dat was hoe ik mijn dagen doorbracht. Ik lees boeken. Lezen is wat mij het meeste boeit. |
|
Kuşadası TV, 14 Juli 2008
Adnan Oktar: De dieren waar ik het meest van houd zijn katten. Duman was bij de deur, heb je hem gezien? Ik kan er niet genoeg van krijgen om voor hen te zorgen. Vooral als ze kleintjes hebben, die zijn zo schattig. Ik heb ook konijnen, die zijn ook fantastisch. Allah manifesteert Zichzelf op voortreffelijke wijze in dieren. Een paar dagen geleden heb ik twee lammetjes genomen. Ze zijn zo lief en grappig. Ze helpen iemand te ontspannen en tot rust te komen. Ze versterken iemands affectie. Ze ontspannen de geest. Het zijn ware zegeningen van Allah. Ik besteed tijd aan hen. Daarnaast hou ik als de zomer aankomt, van wandelen, als ik er tijd voor heb. |
| Gaziantep Kanal 5, 20 September 2008 Adnan Oktar: Niet alle dagen zijn hetzelfde. Op sommige dagen geef ik interviews en heb ik het dus drukker. Maar ik houd van vroeg opstaan. Ik ben altijd een vroege vogel geweest. Te veel slaap geeft me een ongemakkelijk gevoel. Ik slaap 3 tot 4 uren en dat vind ik zelfs te veel. Ik sta meteen op en neem een douche en voel me meteen veel beter, versterkt. Ik neem meestal een licht ontbijt als ik opsta. Ik houd veel van olijven, en dadels. Ik probeer zwaar eten te vermijden. Ik houd van groenten, en over het algemeen maak ik het zelf klaar. |
ADNAN OKTAR BESCHRIJFT ZIJN JAREN
OP DE MIMAR SINAN UNIVERSITEIT
| Kırşehir Ahi TV, 15 Juli 2008 Adnan Oktar: Masha’Allah. Natuurlijk is het Allah Die leiding geeft. Ik verrichtte de namaz (vaste gebeden) niet tot mijn middelbare school jaren. De laatste jaren van de hogeschool, bestond er wijdverspreide anarchie en terreur in Turkije. Ik dacht na over de kwestie van de eenheid en het bestaan van Allah. Ik onderzocht Marxisme en fascisme. Ik bevond me in een omgeving die bruiste van activiteit. Ankara’s Faculteit van Politieke Wetenschappen, Ankara’s Kurtuluş Hogeschool, De Faculteit van Recht en de Hacettepe Universiteit waren mijn geliefde verblijfplaatsen. Er waren geregeld wapengevechten, bombardementen e.d. gaande. Ik heb voor mijn ogen mensen in elkaar zien slaan. Er waren schietpartijen. Allah beschermde mij. Ik zag alles van dichtbij. Er waren marsen op de straten. Mensen van allerlei achtergronden deden mee. Er stonden grote gebeurtenissen aan te komen. Allah liet me in zo’n omgeving opgroeien. Ik ging bij mezelf te rade in dat klimaat en koos dit pad. Alle Lof zij aan Allah. Ik bewandelde het pad van de Islam, het pad van de Koran. Ik herinner me nog goed, toen het tijd voor het gebed kwam ging ik naar Ulus, in Ankara. Het was een Zondag, zo goed ik me kan herinneren. Boeken en kleine boekjes waren op de grond uitgestald te koop aangeboden. Een boek heette de Namaz leraar. Een klein boek. Ik kocht een exemplaar. Ik kon niemand vinden die me het bidden kon leren. Ik kon niemand vinden die ik kon vragen. Dus probeerde ik zo goed ik kon wat het boekje zei in praktijk te brengen. Ik las en leerde en bracht het in praktijk. Toen kreeg ik een exemplaar van de Ömer Nasuhi Bilmen’s Catechismus. Dat was heel begrijpelijke taal. Ik las er destijds dag en nacht in. Ik kocht Imam al-Ghazali’s Religieuze Oefeningen. En de Brieven van Imam Rabbani. Uiteindelijk kocht ik Said Nursi’s, the Teacher Bediüzzaman’s, Risale-i Nur Collectie. Dat had werkelijk een grondig effect op mij. Het was erg nuttig, dank zij Allah. Nu mijn kennis een stuk groter was geworden, zocht ik naar mensen wie ik hier over kon vertellen. Wat zou ik gaan doen? De Academie van Beeldende Kunst, Fındıklı. Dat leek me wel wat. En het was erg goed. Het was zo ongeveer vol met Marxisten, onder hun duimen, in andere woorden. Maar het was tegelijkertijd een kunstbolwerk. De geleerde Said Nursi zegt dat we een eendrachtig gevecht tegen het atheïsme moeten leveren d.m.v. kunst en studeren. Ik was precies naar de juiste plek gegaan, vond ik. Ik deed examens. Dank zij Allah, haalde ik de derde plaats. Ik legde een examen in schilderen af. Ze vonden ze erg mooi. Ik maakte mooie houtskooltekeningen die indruk maakten op hen. Ik kwam op de derde plaats. De school was erg goed voor me. Er was atelierwerk. Aanwezigheid was verplicht maar er werd niet zo streng toezicht op gehouden. School was van ‘s ochtends tot ‘s avonds. Dan was het atelier ook open. Dank zij Allah, was ik onvoorstelbaar actief daar. Ik deelde boeken uit over Darwinisme. Ik predikte het woord. Toen ik die school had doorlopen, besloot ik naar de Filosofie afdeling van de Istanbul University te gaan. Ik deed toelatingsexamens. Die afdeling was mijn eerste keuze, en ik werd aangenomen. Ook daar begon ik met mijn activiteiten. Maar ik zag dat het meer effect had om d.m.v. boeken te communiceren, beter dan man tot man gesprekken, zo kon ik een breder publiek bereiken. Toen besloot ik met boeken schrijven te beginnen. Toen begonnen, zoals je weet, de werken te verschijnen. Ik had de gewoonte dingen te beschrijven met individuele documentatie. Ik had een hele collectie van documenten over Darwin bij elkaar, een heel dossier vol, een zwart dossier. Ik opende het en discussieerde over de onderwerpen. Toen vond ik dat het beter zou zijn er een boek van te maken en dat uit te delen, beter dan mijn dossier mee te slepen. Vervolgens, dank zij Allah, vloeiden hier succesvolle activiteiten uit voort. Maar het is natuurlijk Allah Die mij tot alles brengt. Het is Allah Die het allemaal doet. Het is Allah Die de mensen om mij heen verzamelt en bij hen affectie voor mij doet voelen. Het was een wonder. Mensen die universiteitstudenten waren, jong, met een knap uiterlijk en rijk, erg intelligent, afgestudeerden en leden van goede families, en konden de zegeningen van deze wereld verwachten. Maar ze hoorden mijn naam van deze en gene en kwamen met me praten. Ze werden sterk beïnvloed door mijn woorden, dank zij Allah. Allah zal hiervoor mijn eerlijkheid gedienstig hebben gemaakt. Ik ben nog steeds verbaasd over hoeveel mensen mij mogen, om mij heen zijn, getrouw zijn, toegewijd en oprecht, ondanks alle druk waar we onder staan zoals een ieder kan zien. |
|
Al Baghdadi, 5 Augustus 2008
Adnan Oktar: Mijn familie is een klassieke, seculiere familie. Middenklasse. Een familie in Ankara. Ik woonde met mijn moeder, vader en een oudere broer. Ook waren mijn oma en opa van moederskant daar, we waren allen samen, maar het was een vrijzinnige familie. Slechts mijn wijlen grootvader plachte het gebed te verrichten (namaz). Mijn vader ging soms naar het Vrijdaggebed. Mijn moeder bidde helemaal niet, noch mijn broer. In mijn middelbare schooljaren, ik denk tijdens het laatste jaar, begon ik zelf het gebed te onderzoeken, en besloot dat ik duidelijk het bestaan van Allah zag. En ik kocht boeken. Ik schafte verschillende catechismussen aan. Ik kocht toen ook de Ömer Nasuhi Bilmen’s Catachismus, zowel als de boeken van Said Nursi en vele daarop lijkende boeken. Ik kocht zelfs de Hüseyin Hilmi Işık’s Complete Catechismus, een boek met zeer gedetailleerde informatie. Verder kocht ik Imam al-Ghazali’s Godsdienstige oefeningen, Imam Rabbani’s Brieven en Abu Laithi Samarkandi’s werken. Ik kocht verder verscheidene andere werken, boekjes van geleerden of schrijvers van deze eeuw. Ik deed al lezende steeds meer kennis op. Toen werd ik toegelaten tot de Fındıklı Academie van Beeldende Kunst in Istanbul. Ik haalde de derde plaats bij de toelatingsexamens. Ik vond het geweldig dat ik daar toe was gelaten. Het was iets dat ik altijd had gewild omdat de school geheel onder controle was van Marxisten, die runden de school. Ik dacht dat ik daar gemakkelijk zou kunnen prediken, en daar begon ik mee op een intensieve manier. Ik predikte gewoonlijk in de gangen tussen de lessen door, of zelfs in de klas. Soms kwamen leerkrachten om de menigten te verdrijven. De leerkrachten wilden vooral tijdens de studiolessen geen toestemming geven, en zo ging ik door met mijn activiteiten. Er waren toen een aantal zeer bekende leraren, professoren. Er waren kleine pamfletten over de evolutietheorie, boekjes die uitweidden over de ongeldigheid van de evolutietheorie, die ik uitdeelde. Ik vroeg naar kritiek, o.a. aan de leerkrachten. Ik vroeg ze om ze te lezen en hun opmerkingen erover te geven. Maar mijn werkelijke doel was natuurlijk om hen zo ver te krijgen dat ze het zouden lezen. Ik wist dat ik eerder resultaten dan kritiek zou krijgen, als ze het maar lazen. En dat was precies wat er gebeurde. Ik was behoorlijk werkzaam op school, en had een vriendenkring. Daarna werd ik overgeplaatst naar de Universiteit van Istanbul, naar de vakgroep Filosofie, die ook weer in handen was van Marxisten. Ik begon ook hier met dezelfde activiteiten. Op dat moment begon ik aan boeken te werken. Waar ik nog steeds mee door ga. |
|
Çay TV, 23 Juli 2008
Adnan Oktar: In 1979 had ik de vierde plaats gehaald bij het toelatingsexamen voor de Faculteit van Beeldende Kunst, Binnenhuisarchitectuur. Om eerlijk te zijn, was binnenhuisarchitectuur studeren was niet mijn enige doel om te worden toegelaten, ik zag de Faculteit van Beeldende Kunst tevens als een ideale plek om de boodschap te verkondigen. Het was toen behoorlijk onder controle van Marxisten, en verschillende groeperingen en linkse fracties. Bijna niemand verrichtte het gebed, en als het al gebeurde, dan was het heimelijk. Nergens was zo iets open en bloot te zien. De Molla Moskee was vlak bij de school, en ik ging daar naar toe om mijn gebeden te verrichten. Ik verrichtte het Vrijdaggebed, en door de week het voormiddag- en middaggebed daar, en soms ook het avondgebed. De omgeving die ik daar aantrof was ideaal om te prediken; we hielden groepslessen in ons gebouw, en ik werd dan vaak omringd door een grote menigte studenten, in sommige gevallen gaven leraren mij een waarschuwing, zeiden me te stoppen met mijn activiteiten, of om te stoppen op die manier te praten. Maar ik ging ondanks dat gewoon door. Na 2 of 3 jaar de boodschap daar te hebben verkondigd had zich een groep van 3 à 4 mensen om me heen gevormd. Dit vertegenwoordigde de eerste kern. Vanaf toen begon het te groeien. |
|
Mersin TV, 5 September 2008
Adnan Oktar: Ik schreef me in ’79 op de academie van Beeldende Kunst in, de Fındıklı Academie. De academie had een bibliotheek. Daar vond ik de eerste afbeeldingen van fossielen. Ik deed anti-Darwinist werk, maar de boeken waren pro-Darwin. Maar toch zetten ze er nog steeds foto’s van fossielen in. Ik merkte op dat deze fossielen totaal niet waren veranderd. Ik bekeek vele pagina’s, er stonden niet veel in maar niet één ervan was veranderd. De schoolbibliotheek had een kopieerapparaat. Ik maakte er kopieën van en maakte er een dossier van voor mezelf, een dik dossier. We hadden een leerkracht die Hilmi Yavuz heette, hij was een filosoof, en een Marxist met linkse ideeëen. Hij was, met andere woorden, tegen religie. Daar geloofde hij niet in. Maar ik gaf hem zo’n kleine pamflet over evolutie en we hadden er een discussie over. Dank zij Allah was hij een paar jaar later ontzettend veranderd. Tegenwoordig is onze leraar Hilmi Yavuz iemand die in Allah gelooft en een religieus persoon. Hij is ook tegen Darwinisme. We hadden een andere leraar die Ercüment Tarcan heette. Ik weet niet of hij nog in leven is. Mocht hij nog leven dan hoop ik dat Allah hem een lang leven geeft. Hij had destijds ook een materialistische, Darwinistische kijk. Hij zei: “Ik spring uit het raam als ze ook maar één enkele cel maken.” Het schoolraam was zo’n 3 meter hoog, maar ik wilde natuurlijk niet dat hij het raam uit zou springen.. Maar ik zag dat hij behoorlijk was beïnvloed. Ik verzamelde toen afbeeldingen overal vandaan. Ik vond bewijs dat de Schepping staafde, bijvoorbeeld in het tijdschrift Bilim Teknik. Ik vond best veel en registreerde alles. Ik deed goed werk op die manier. Maar de manier hoe Allah ons van zulk bewijs heeft voorzien in de moderne tijd, dat is een waar wonder natuurlijk. Ik bedoel we hebben de wereld echt verbluft doen staan en hebben flinke resultaten behaald, bijvoorbeeld ook in Rusland. |
| Sivas Sipas TV, 2 September 2008 Verslaggever: Tijdens de drie jaren op de Mimar Sinan Universiteit bad u helemaal alleen in de moskee. Stootte u toen op problemen? Waren er bepaalde gebeurtenissen die u werkelijk hebben beïnvloed in die periode? Ik bedoel, ik kan me voorstellen dat het niet gemakkelijk is voor iemand om alleen te zijn, alleen te strijden. Vertelt u hier iets over alstublieft. U was helemaal alleen, worstelend in uw strijd. Adnan Oktar: Het was de eerste keren moeilijk om met de mensen te praten; er kwamen enkelen en dan gingen ze weer weg. Dat was zo in ’79, ’80, ’81 en tot in ’82. Er waren vier of vijf mensen die kwamen en gingen, terwijl één of twee bleven. Dat is het lot natuurlijk. In andere woorden, Allah’s beschikking. Maar ik vermoedde dat we zouden groeien en het zou geweldig worden. Ik wist het. Ik geloofde ook dat ik erg geduldig zou moeten zijn. Toen ik mijn werk deed, was de hele school onder controle van de Marxisten, daar bedoel ik mee dat een flink aantal linkse terreurgroepen en fracties het voor het zeggen hadden. Ik plachte naar de schoolkantine te gaan en het woord te preken onder de menigte daar. Daarna was er een open debat, en de linksen kwamen dan in groepen rondkijken. Maar ze zagen dat ik een flinke inwerking begon te hebben, dat ik in feite het Darwinisme beschreef en het materialisme bekritiseerde, en ze zagen dat als een dreiging. Linkse studenten in de schoolstudio verschenen met messen, ze deden alsof ze iets in plakken sneden, alsof ze de boodschap over wilden brengen dat ze gevaarlijk waren en konden doen wat ze wilden. Ze zeiden dat ze niet wilden dat ik daar zulke activiteiten uitvoerde. Maar ik zei dat wat ik zei de waarheid was, en dat als zij de zaak niet met me konden discussiëren, dan moesten ze hun leiders maar sturen om met me te discussiëren. Maar dat wezen ze ook af. Maar desalniettemin… Verslaggever: Waren dat de eerste universiteitsjaren? Adnan Oktar: Ja, de eerste jaren, van ’79 tot ’82. Ik werkte heimelijk, heimelijk maar eigenlijk openlijk. De Molla Moskee was de plaats waar ik mijn boeken opsloeg. Ik verstopte ze in de moskee. Ik had een plekje achter de preekstoel waar ik mijn boeken verstopte. Ik verstopte ze omdat het de aandacht zou trekken als ik grote hoeveelheden boeken zou brengen. Ik zette meestal 10 boeken in mijn archiefkast, bijvoorbeeld. Ik had een zwarte, plastic archiefkast. Ik zette ze daar tussen de periodes van vakantie. Ik zei rustig tegen de studenten om het een en ander te lezen en hun kritiek erop te geven. Wat wil zeggen is dat ik hun niet rechtstreeks zei dat ik hen een boek gaf om hun kennis te verhogen. Ik vroeg hen alleen om hun kritiek. Ik had een prachtkans om de boodschap over te brengen. |
Ordu Kanal 52, 29 Augustus 2008
Adnan Oktar: Ja, in de periode van ‘79-’80 was ik op de Fındıklı Academie van Beeldende Kunst. Ik bemachtigde een plaats in binnenhuisarchitectuur. Ik haalde de derde plaats bij de toelatingsexamens. Destijds was er een leraar met de naam Hilmi Yavuz, een bekende filosoof en dichter en lid van het academische personeel. In deze lessen vertelde onze leraar ons over Darwinisme, materialistische filosofie en Marxisme op een aanmoedigende manier. Ik nam gewoonlijk deel aan deze klassen. Op een dag gaf ik hem een boekje over Darwinisme. “Zou u uw kritiek op dit boek willen geven, alstublieft?” vroeg ik hem. “Met plezier,” zei hij. Ik wachtte 2 tot 3 weken om te zien of hij het had gelezen, en dan ging ik naar zijn kamer en vroeg: “Heeft u het gelezen meneer?” “Ja,” ze hij. “Wat vindt u er van?” vroeg ik. Ik zag dat het invloed op hem had gehad. Dat zag ik aan zijn manier van doen. Op een andere dag versperden we met een groep vrienden de weg bij het hek, om met hem te praten. “Ik hoorde dat er een nieuwe schedel is ontdekt,” zei ik. “Het is het bewijs dat een einde maakt aan het idee van de menselijke evolutie. Wat denkt u ervan?” zei ik. Hij wierp een blik op de kopie die ik toen bij me had. “Laten we aannemen dat het Darwinisme weerlegd is,” zei hij, alhoewel ik kon zien dat hij eigenlijk tot een overtuigde conclusie was gekomen over het onderwerp, “Wat zou dan gebeuren?” vroeg hij. “Iedereen zegt dat mensen terug zouden keren naar een geloof in Allah,” zei ik. “Er is niemand die er een andere mening op na houdt,” voegde ik toe. Daarna bekoelde de relatie tussen Hilmi Yavuz en mij. Als hij me zag ontweek hij me. Maar nu, masha’Allah, schijnt hij tegen het Darwinisme te zijn én propageert religie en spirituele zaken. Hij is heel erg veranderd, masha’Allah. Dat betekent dat de informatie van toen een krachtige uitwerking op hem had op lange termijn.