Naukowe Cuda Koranu (2/4)

Warstwy Ziemi

14 centuries ago, when the sky was believed to be one unified body, the Qur'an miraculously stated that it consisted of layers, and what is more, "seven" layers. Modern science, on the other hand, discovered the fact that the atmosphere surrounding the Earth is made up of "seven" basic layers only very recently.

To jest Bóg, który stworzył siedem niebios i ziemi tyleż. Jego rozkaz dociera do nich, abyście wiedzieli, że Bóg jest nad każdą rzeczą wszechwładny i że obejmuje każdą rzecz Swoją wiedzą. (Sura Rozwód, werset 12)

Jak wynika ze współczesnych badań naukowych a także z zacytowanych słów Koranu, Ziemia, podobnie jak i niebo składa się z siedmiu warstw. Warstwy te to:

1. Litosfera (wodna)
2. Litosfera (Lądowa)
3. Astenosfera
4. Mezosfera- wyższy płaszcz ziemi
5. Mezosfera- niższy płaszcz ziemi
6. Zewnętrzne jądro ziemi
7. Wewnętrzne jądro ziemi

The Earth has all the attributes that are needed for life. One of them is the atmosphere, which serves as a shield protecting living things. Today, it is an established fact that the atmosphere is made up of different layers lying on top of one another. Just as it is described in the Qur'an, the atmosphere is made up of exactly seven layers. This is certainly one of the miracles of the Qur'an.

Nazwa litosfera pochodzi z greckiego „lithos” i używana jest dla określenia skalistej warstwy zwanej inaczej skorupą ziemską. Warstwa ta ma tylko kilkadziesiąt kilometrów głębokości, to jest o wiele mniej niż inne, występujące pod nią warstwy. Głębokość litosfery pod morzami, oceanami i miejscami wulkanicznie czynnymi jest najmniejsza i sięga tylko do osiemdziesięciu kilometrów, w innych miejscach nie przekracza stu pięćdziesięciu kilometrów. Ze względu na swoją wytrzymałość stanowi skorupę ziemi.

Pod litosferą znajduje się warstwa bardziej plastyczna i odznaczająca się mniejszą wytrzymałością, tzw „astenosfera”. W warstwie tej właściwości sprężyste materiału skalnego są osłabione przez wzrost temperatury. 13 Litosfera „pływa” więc po astenosferze, pod którą znajduje się „płaszcz ziemi”, zwany też „mezosferą”. Mezosfera dochodzi do zewnętrznego jądra ziemi na głębokości 2900m pod poziomem morza. Przypuszcza się, że w płaszczu ziemi występuje więcej żelaza, magnezu i wapnia niż to miało miejsce w skorupie ziemskiej i, że warstwa ta ma większą gęstość i temperaturę niż warstwy wyższe.

Centralną część kuli ziemskiej zajmuje jądro Ziemi, zwane też „barysferą”. Jądro zewnętrzne, o grubości około 2200km, ma charakter cieczy i jest odpowiedzialne za powstawanie pola magnetycznego ziemi. Jądro wewnętrzne, o promieniu około 1250km, ma charakter ciała stałego o bardzo dużej gęstości, która wzrasta wraz ze wzrostem głębokości.

Jak widać to, co wiemy dzięki obserwacjom i badaniom naukowym przeprowadzonym w XX wieku, ogłoszone było w Koranie już czternaście wieków temu. To kolejny cud Koranu.

Zadanie gór

Im Quran wird auf eine sehr bedeutende geologische Funktion der Berge aufmerksam gemacht:

I umieściliśmy na ziemi solidnie stojące, aby się ona nie kołysała razem z ludźmi... (Sura Prorocy, werset 31)

Werset ten ukazuje kolejną prawdę, tym razem z dziedziny geologii. Mowa w nim o roli, jaką pełnią góry w walce ze wstrząsami. Niewątpliwym cudem jest fakt, iż ogłoszono to w Koranie, ponieważ dopiero współczesna nauka zajęła się głębiej tą kwestią.

	Mountains have roots deep under the surface of the ground.(Earth, Press and Siever, p. 413)
	Schematic section. Mountains, like pegs, have deep roots embedded in the ground. (Anatomy of the Earth, Cailleux, p.220)
	Another illustration shows how mountains are peglike in shape, due to their deep roots. (Earth Science, Tarbuck and Lutgens, p.158)

Dawniej górom nie przypisywano żadnej szczególnej roli, były to po prostu mniejsze lub większe wzniesienia terenu. Teraz wiadomo, że korzenie gór osadzone są na głębokościach 10 – 15 razy przewyższających ich wysokość. Na przykład korzenie Mount Everestu sięgają 125 kilometrów poniżej poziomu morza. 14

Góry powstają w wyniku ruchów górotwórczych, orogenezy, która doprowadza do piętrzenia mas skalnych. Górne warstwy uzyskują swój ostateczny kształt wskutek działania procesów rzeźbotwórczych takich jak erozja czy wietrzenie, warstwy dolne osadzają się głęboko pod powierzchnią ziemi. O zjawisku tym czytamy w wielu opracowaniach naukowych.

W górzystych miejscach kontynentu skorupa ziemska jest tak głęboka, że sięga aż do płaszcza ziemi. 15

With extensions that mountains extend out towards under the ground as well as over the ground, they clench different plates of the earth together like a peg. The Earth's crust consists of plates that are in constant motion. This clenching property of mountains prevents shocks to a great extent, by fixing the earth's crust, which has a very movable structure.

And He has set up on the earth mountains standing firm, lest it should shake with you; and rivers and roads; that ye may guide yourselves; (Surat an-Nahl:15)

Światowa sława w dziedzinie geologii oceanicznej, prof. Siaveda, komentuje:

„Podstawowa różnica pomiędzy górami kontynentalnymi a oceanicznymi tkwi w ich budulcu. Obydwa rodzaje posiadają jednak korzenie, które, zgodnie z prawem Archimedesa, mają służyć do podtrzymywania gór.”16

W Koranie czytamy natomiast:

Czyż nie uczyniliśmy ziemi łożem dla wypoczynku, a gór jako podpory do namiotu? (Sura Wieść, werset 6-7)

W innym wersecie mowa jest o tym, jak Allah „utwierdził solidnie góry” (Sura Wyrywający, werset 32). Występujące w oryginale arabskie słowo „ersayha” oznacza „zakorzenić, przymocować, przyśrubować, przygwoździć”. Dzięki temu góry uznawane są za punkt styku warstw ziemi i mogą być porównane do przytrzymujących konstrukcję gwoździ.

Dziś, dzięki obserwacjom i badaniom, wiemy, że skalista skorupa ziemska pływa na mniej wytrzymałej warstwie astenosfery. Gdyby nie istniały góry, to podczas ruchu obrotowego ziemi, wokół swej osi, pływająca skorupa ziemska byłaby w ciągłym ruchu. W takim przypadku życie na ziemi nie byłoby możliwe. Dlatego też Allah wyznaczył górom za zadanie podtrzymywanie skorupy ziemi.

On stworzył niebiosa bez filarów, które moglibyście widzieć. On rzucił na ziemie solidnie stojące, żeby nie kołysała się z wami. On rozprzestrzenił na niej wszelkie zwierzęta... (Sura Lokman, werset 10)

O wy, którzy wierzycie! Chodźcie w pokoju wszyscy i nie chodźcie śladami szatana Zaprawdę, on jest dla was wrogiem jawnym. (Sura Krowa, werset 208)

Zaprawdę, ci, którzy uwierzyli i którzy wędrowali razem, i którzy walczyli na drodze Boga, spodziewają się miłosierdzia Boga. A Bóg jest przebaczający, litościwy. (Sura Krowa, werset 218)

Ruchy gór

W jednym z wersetów napisano, że góry w rzeczywistości nie są tak nieruchome, jak się to nam wydaje.

I zobaczysz góry, które uważałeś za nieruchome, jak będą przechodzić, podobnie jak przechodzą chmury. To jest działanie Boga, który uczynił doskonale każdą rzecz. Zaprawdę On jest w pełni świadomy tego, co wy czynicie. ( Sura Mrówki, werset 88)

Ruch gór spowodowany jest ruchem skorupy ziemskiej, na której się one znajdują. Skorupa ziemska „pływa” na głębszej warstwie geologicznej, tzw. płaszczu ziemi. Niemiecki naukowiec, Alfred Wegener, na początku XX wieku stwierdził, że miliony lat temu istniał tylko jeden kontynent, który rozpadł się, a poszczególne jego części zaczęły „płynąć” w różnych kierunkach. Słuszności tego twierdzenia dowiedli geolodzy dopiero 50 lat po śmierci wielkiego uczonego, to jest w latach osiemdziesiątych naszego wieku.

Tak jak to pisał Wegener, w artykule z 1915 roku, pięćset milionów lat temu istniał tylko jeden kontynent, Pangaea, który mieścił się na biegunie północnym. Około stu osiemdziesięciu milionów lat temu Pangaea podzieliła się na dwie części, z których jedną stanowiła dzisiejsza Afryka, Australia, Antarktyka i obejmująca Indie Gondwana a drugą Europa, Ameryka Północna i Laurazja (Azja z wyłączeniem Półwyspu Indyjskiego). W przeciągu ponad stu pięćdziesięciu milionów lat Gondwana i Laurazja podzieliły się na kilka mniejszych części.

Powstałe po rozpadzie Pangaei kontynenty znajdują się w ciągłym ruchu, przesuwając się z prędkością kilku centymetrów rocznie. Fakt ten opisano w wielu naukowych opracowaniach, między innymi tak:

„Skorupa ziemska i płaszcz ziemi tworzą razem warstwę mającą około stu kilometrów grubości. Można ją podzielić na sześć głównych i wiele mniejszych warstw. Według teorii „tektoniki warstw”, płaszczyzny noszące oceany i kontynenty, pozostają w ciągłym ruchu. Obliczono, że kontynenty przesuwają się od jednego do pięciu centymetrów rocznie, co niesie za sobą zmiany na mapie świata, na przykład powiększanie Atlantyku.”17

Należy zwrócić uwagę na fakt, że w Koranie użyte zostało określenie „przechodzące”, a we współczesnych opracowaniach naukowych mowa jest o zjawisku określonym mianem „continental drift”, czyli ruchu kontynentów.18 Oczywiście w czasach zesłania Koranu nie możliwa była obserwacja ruchu kontynentów a fakt, że napisano o tym w Koranie świadczy o jego cudowności.

Uwagi o wschodzie i zachodzie słońca

Lecz nie! Przysięgam na Pana wschodów i zachodów! My przecież posiadamy moc... (Sura Stopnie, werset 40)

Pan niebios i ziemi, i tego co jest między nimi, i Pan wschodów. (Sura Szeregi, werset 5)

On- Pan dwóch wschodów On- Pan dwóch zachodów (Sura Miłosierny, werset 17)

W zacytowanych powyżej wersetach użyto określeń „wschód” i „zachód” w liczbie mnogiej. W wersji oryginalnej „megarip” i „mesarik”, czyli wschody i zachody, lub „magribeyn” i „mesrikeyn” „dwa wschody” i „dwa zachody”. Mowa tu oczywiście o tym, iż wschody i zachody słońca są różnie postrzegane, zależnie od miejsca, w którym się znajdujemy.

Jak wiemy, kąt nachylenia osi obrotowej ziemi wynosi 23o 27. Dzięki temu oraz dzięki kształtowi ziemi, promienie słoneczne nigdy nie padają pod tym samym kątem. Osoba znajdująca się daleko od równika widzi wschód i zachód słońca inaczej niż widziałaby go znajdując się na równiku. Tylko osoba znajdująca się dokładnie na równiku widzi wschód i zachód słońca zawsze dokładnie w tym samym miejscu. Biorąc pod uwagę fakt, iż Półwysep Arabski znajduje się blisko równika, możemy przypuszczać, iż mieszkańcy półwyspu obserwują wschód i zachód zawsze w tym samym miejscu. Fakt, że w Koranie zawarta jest prawda o wielu wschodach i zachodach świadczy o jego nieskończonej mądrości.

Zmniejszanie się lądów

Czyż oni nie widzą, że My przychodzimy na ziemię zmniejszając ją po jej krańcach?(Sura Grzmot, Werset 41)

Pozwoliliśmy używać dóbr tego świata -im i ich ojcom-jak długo potrwa ich życie. Czy oni nie widzą, że My przychodzimy na ziemię, zmniejszając ją po krańcach? Mogą oni zatem być zwycięzcami? (Sura Prorocy, Werset 44)

Świat znajduje się pod stałym ostrzałem pochodzących ze słońca protonów, elektronów i cząsteczek alfa. Ten tak zwany wiatr słoneczny ma taką moc, że mógłby z łatwością oderwać atmosferę ziemską od Ziemi. Nie dzieje się tak dzięki temu, że planetę naszą chroni warstwa, zwana magnetosferą, a dokładniej, wytwarzane przez tę warstwę pole magnetyczne. Mimo iż warstwa ta, rozciągająca się ponad jonosferą, jest w porównaniu z innymi warstwami niezbyt szeroka, udaje się jej ochronić ziemie przed niszczycielskim działaniem słońca.19

Dzięki wynikom obserwacji i badań przeprowadzanych przez załogi statków kosmicznych wysyłanych w kosmos przez NASA wiadomo, że w wyniku wybuchów na słońcu z zewnętrznych warstw atmosfery uwalnia się i oddala w kosmos tlen i inne gazy. Po raz pierwszy zanikanie zewnętrznej warstwy Ziemi zaobserwowano 24 i 25 września 1998 roku.20

Zacytowane wersety można też interpretować w inny sposób:

W dzisiejszych czasach obserwuje się topnienie lodowców i podwyższanie poziomu mórz i oceanów. Woda zaczyna pokrywać coraz większą powierzchnie lądów, których powierzchnia zmniejsza się.21 Możliwe, że wersety i słowa przychodzimy na ziemię, zmniejszając ją po krańcach odnoszą się do tego właśnie problemu.

New York Times zamieszcza następującą wiadomość na ten temat:

„W ostatnim stuleciu temperatura na powierzchni Ziemi podniosła się o jeden stopień Fahrenheita, a procentowo największe ocieplenie odnotowano w ostatnim kwartale wieku. To poważny problem. Na zdjęciach satelitarnych bieguna północnego widać znaczne zmniejszenie lądu. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych naszego wieku, naukowcy z podlegającego pod NASA instytutu Goddard, mieszczącego się na Manhatanie, oszacowali, dzięki wynikom z badających oceany łodzi podwodnych, że grubość warstwy lodowej w okolicach bieguna północnego zmniejszyła się o 45%. Zdjęcia satelitarne potwierdzają to odkrycie.”22

Jak widać sura Grzmot i sura Prorocy zawierają prawdy, które udało się odkryć dopiero pod koniec XX wieku.

Ziemia posiadająca rozpadliny

Na niebo, które włada powrotem! Na ziemię posiadająca rozpadliny! (Sura Gwiazda Nocna,Werset 11-12)

Znajdujące się w wersecie arabskie wyrażenie „sad’a” oznacza rozpadlinę, wyrwę, szczelinę. Przysięga na ziemię, która posiada takie rozpadliny jest kolejnym koraniczym cudem.

W latach 1945-46 naukowcy badający skład mineralny ziemi zeszli na dno oceanów i mórz i odkryli, że w swoich najgłębszych miejscach posiada ona rozpadliny a pod wodami, na głębokościach 100-150 km pod poziomem morza, znajduje się stopniała magma.

Na skorupie ziemskiej występują rowy układające się w kierunkach północ-południe i wschód-zachód. Dzięki nim na powierzchnie ziemi wydobywa się magma co ma wpływ na obniżenie jej temperatury i tworzenie gór oceanicznych.

Jeżeli ciepło nie wydobywałoby się spod powierzchni ziemi w taki właśnie sposób, to życie na naszej planecie nie byłoby możliwe. Nie znajdujące ujścia ciepło miałoby wpływ na występowanie zjawisk nuklearnych. 23

Jak widać to, co wiemy dzięki obserwacjom i badaniom naukowym przeprowadzonym w XX wieku, ogłoszone było w Koranie już czternaście wieków temu. To kolejny cud Koranu.

Na powyższych rysunkach pokazano popękaną strukturę ziemi. Dzięki szczelinom występująca w skorupie ziemskiej magma może wydobywać się na powierzchnię ziemi, co ma wpływ na obniżenie jej temperatury.

Jeżeli ciepło nie wydobywałoby się spod powierzchni ziemi, to życie na naszej planecie nie istniałoby.

Tajemnica żelaza

żelaza

Wysłaliśmy już Naszych posłańców z jasnymi dowodami i zesłaliśmy z nimi Księgę i wagę, aby ludzie stali przy sprawiedliwości. I zesłaliśmy żelazo, w którym jest moc straszna i korzyści dla ludzi ażeby wiedział Bóg, kto pomaga Jemu i Jego posłańcom w tym, co skryte. Zaprawdę, Bóg jest mocny, potężny!(Sura Żelazo, werset 25)

Słowo „zesłanie” może w pierwszej chwili przywodzić na myśl, iż żelazo zostało symbolicznie zesłane, inaczej mówiąc, dane ludziom przez Allaha, jednak przy dokładnym studium wersji oryginalnej Koranu można zauważyć, iż słowo „enzelma” nie posiada takiego symbolicznego znaczenia i jest używane zawsze dla określenia stanu realnego. Arabowie posługują się nim mówiąc o padającym deszczu czy śniegu. W tym właśnie kryje się tajemnica wersetu: dzięki współczesnym odkryciom w dziedzinie astronomii wiadomo, że znajdujące się na Ziemi żelazo pochodzi od gwiazd olbrzymów.24 Zresztą nie tylko żelazo znajdujące się na Ziemi, ale żelazo całego Układu Słonecznego pochodzi z innych systemów, ponieważ wysokość temperatury słońca nie wystarcza aby pierwiastek ten mógł powstać. Żelazo może powstać tylko na gwiazdach olbrzymach, których temperatura dochodzi do kilkuset milionów stopni Celsjusza. Gwiazdy te, nazwane Nowa i Supernowa, rozpadają się, kiedy występująca na nich ilość żelaza przekracza pewien poziom. W wyniku ich rozpadu zawierające żelazo meteory przemieszczają się po wszechświecie.25 W astronomicznych źródłach znajdujemy takie opisy:

„Istnieją także dowody działań starszych gwiazd Supernowa: pojawiające się na dnie oceanu żelazo typu 60 powstało pięć milionów lat temu, po wybuchu Supernowej znajdującej się w odległości dziewięćdziesięciu lat świetlnych od Słońca. Żelazo typu 60 jest radioaktywnym izotopem, który po przejściu nukleosyntezy dostał się do atmosfery a następnie do warstw ziemi.”26

żelaza

Jak widać żelazo, które powstało na odległych gwiazdach zostało na Ziemię zesłane w postaci meteorów, dokładnie tak, jak to opisuje Koran. Wiadomości te nie mogły być wynikiem obserwacji astronomicznych, bo w VII wieku takowych nie było. Jedynym wytłumaczeniem znalezienia się tej wiadomości w Koranie jest to, iż jest on słowem bożym.

Oprócz tego warto wspomnieć o ciekawej formie matematycznej suey Żelazo: Żelazo jest pięćdziesiątą siódmą surą koraniczną, sura posiada 57 ebdżedów, a słowo „żelazo” pojawia się w nim 26 razy (26 to liczba atomowa żelaza).

Sura Żelazo zawiera bardzo ciekawą formę matematyczną: Żelazo jest pięćdziesiątą siódmą surą koraniczną, sura posiada 57 ebdżedów, a słowo „żelazo” pojawia się w nim 26 razy (26 to liczba atomowa żelaza).

Względność czasu

Względność czasu to pojęcie szeroko rozpowszechnione w XX wieku dzięki Albertowi Einsteinowi. Przed Einsteinem, który odkrył i udowodnił względność czasu, ludzie nie wiedzieli o tym, że czas jest uzależniony od prędkości i nie znali takiego pojęcia. Z jednym wyjątkiem: dane dotyczące tematu można znaleźć w Koranie w następujących wersetach:

Bóg nie zmieni nigdy Swojej obietnicy! I, zaprawdę jeden dzień u twego Pana jest jak tysiąc lat według naszego liczenia!(Sura Pielgrzymka, werset 47)

On kieruje z nieba na ziemie Swój rozkaz, który potem wznosi się do niego w ciągu dnia liczącego tysiące lat, według waszej rachuby. (Sura Pokłon, werset 5)

Pojawienie się takich słów w Koranie, który zesłany był około 610 roku naszej ery świadczy o jego naukowości i cudowności.

Time is a concept entirely contingent on the perceiver. While a certain time period seems long for one person, it may seem short for another. In order to understand which one is right, we need sources such as clocks and calendars. It is impossible to make correct judgments about time without them.

Stworzenie par

Chwała niech będzie Temu, który stworzył wszystkie pary, jakie wydaje ziemia i oni sami, i te, których oni nie znają . (Sura Ja Sin, werset 36)

Dzięki użyciu słów „i te, których oni nie znają” werset ma znaczenie o wiele szersze niż to, co w pierwszej chwili przychodzi na myśl, czyli istnienie w parze pierwiastka żeńskiego i męskiego.

Profesor fizyki, Paul Dirac, otrzymał w 1933 roku nagrodę Nobla za odkrycie istnienia w materii dwóch pierwiastków. Odkrycie noszące nazwę „Parite” pokazało, że materia występuje zawsze w parze z antymaterią, która zawiera cechy przeciwne do cech materii. Dla przykładu podczas gdy elektrony materii naładowane są ujemnie, elektrony antymaterii naładowane są dodatnio a protony ujemnie. Naukowe źródła podają, że każda cząstka posiada swoją antycząstkę.27

Inne przykłady na istnienie par znajdujemy w świecie roślin. Botanicy dopiero 100 lat temu odkryli, iż istnieją wśród nich pary. Jednak już 1400 lat temu, w Koranie, napisano:

On stworzył niebiosa bez filarów, które moglibyście widzieć. On rzucił na ziemie solidnie stojące, żeby nie kołysała się z wami. On rozprzestrzenił na niej wszelkie zwierzęta. Spuściliśmy z nieba wodę i sprawiliśmy, iż wyrosły na niej wszelkiego rodzaju szlachetne pary. (Sura Lokman, werset 10)

On jest Tym, który uczynił dla was ziemię kolebką i dla was wytyczył na niej drogi, i spuścił z nieba wodę. I wyprowadziliśmy dzięki niej Wszelkie pary różnych roślin. ( Sura TaHa, werset 53)

Wszystkie cząstki występujące we wszechświecie posiadają swoje antycząstki. Mają one takie same bieguny, ale są przeciwnie naładowane. Przy kontakcie materii z antymaterią uwalnia się energia.

Cząsteczki atomowe

1) Cząsteczki, które składają się na poszczególne przedmioty potrzebują istnienia pola magnetycznego odpowiadającego za powstanie więzi między atomami. Połączone cząsteczki mogą tworzyć ciała stałe, ciecze lub gazy 2) Każdy atom posiada jądro atomowe otoczone chmurą elektronów. Trzymają się one siebie dzięki istnieniu pola magnetycznego. 3) Jądro atomowe zbudowane jest z protonów i neutronów. 4) Każdy proton i neutron składa się z trzech kwarków powiązanych ze sobą dzięki sile jądrowej.

Po rozwinięciu teorii atomowej greckiego filozofa Demokryta, ludzie zaczęli wierzyć w to, że materia składa się z małych, niepodzielnych i niezniszczalnych cząsteczek zwanych atomami. W czasach nowożytnych natomiast dowiedziono, że atomy można podzielić na jeszcze mniejsze cząsteczki. Prawda ta udowodniona dopiero w ostatnim stuleciu naszej ery opisana jest w Koranie słowami:

Mówią ci, którzy nie uwierzyli: „Nie przyjdzie na nas godzina” Powiedz: „Tak! Ona z pewnością na was przyjdzie, na mojego Pana, znającego to, co skryte!” Nie skryje się przed nim nawet ciężar pyłku, ani w niebiosach, ani na ziemi; ani mniejsze od tego, ani większe, co by nie było w Księdze jasnej! (Sura Sabejczycy, werset 3)

I w jakiejkolwiek byłbyś sytuacji, i cokolwiek recytowałbyś z Koranu, i jakiekolwiek podejmujecie działanie, My jesteśmy przy was świadkami, kiedy się zagłębiacie. I nie ujdzie uwagi twego Pana nawet ciężar jednego pyłku-ani na ziemi, ani w niebiosach; ani też coś jeszcze mniejszego od tego, ani też większego-żeby to nie było w Księdze jasnej. (Sura Jonasz, werset 61)

Jak widać w wersecie mowa jest o „pyle”, „atomie” i mniejszych od niego cząstkach. W języku arabskim słowo „zerre” oznacza tyle co najmniejsza istniejąca cząstka.

Nawet dwadzieścia lat temu uważano, że najmniejsze części składowe atomu to neutrony i protony i dopiero w bardzo niedawnej przeszłości odkryto, że także te części dają się podzielić. Cząsteczkami tymi zajmuje się gałąź nauki zwana „fizyką cząstek” a jednym z jej odkryć jest to, że protony i neutrony składają się z mniejszych cząstek zwanych kwarkami. Są one tak małe, że człowiek nie jest w stanie ich sobie wyobrazić. Ich wielkość wynosi 10-18 (0,000000000000000001)metra.28

Ważny w tej kwestii jest fakt, że cytowane powyżej koraniczne wersety wskazują na istnienie takich cząstek. Użyte w wersecie arabskie słowo „miskal” oznacza wagę, ciężar. Znaczy to, że Koran zwraca uwagę na fakt, że cząsteczki takie jak protony, neutrony i elektrony są cząsteczkami, którym atom zawdzięcza swoją masę. Zapisanie tego przed wieloma stuleciami jest dowodem boskiego natchnienia Koranu.

Czarne dziury

Wiek dwudziesty obfitował w bardzo wiele ważnych odkryć na polu astronomii. Odkryto między innymi mało do dziś znane „Czarne Dziury”. Ciała te powstały po zapadnięciu się gwiazd i charakteryzują się ogromną gęstością i bardzo silnym polem magnetycznym. Nie jest możliwe zaobserwowanie ich nawet przy zastosowaniu najlepszych i najsilniejszych teleskopów, a ich rzeczywiste istnienie można udowodnić jedynie ich wpływem na wszechświat. W Surze Wydarzenie znajdujemy przysięgę:

Ależ nie! Przysięgam na miejsca zapadania gwiazd! A to zaprawdę jest wielka przysięga-żebyście tylko mogli wiedzieć!(Sura Wydarzenie, werset 75-76)

Wyrażenie „Czarne dziury” zostało po raz pierwszy użyte przez amerykańskiego fizyka, Johna Wheelera, w 1969 roku. W dawnych czasach wydawało się ludziom, że mogą zobaczyć wszystkie występujące we wszechświecie gwiazdy, potem jednak okazało się, że widzimy tylko te gwiazdy, które świecą, a te, które nie świecą, bo zużyły całą swoją energię, nie są dla nas widoczne. Poniższy werset odnoszący się do dnia Sądu Ostatecznego zawiera też ważną prawdę naukową:

Przeto kiedy gwiazdy utracą blask,(Sura Wysłannicy, werset 8)

Gwiazdy o dużej masie mogą być przyczyną powstawania we wszechświecie łuków i krzywizn, „Czarne dziury” mogą ponadto „przedziurawić” wszechświat, stąd zresztą sama ich nazwa. W Koranie znajduje się także werset, w którym mowa o tym zjawisku:

Na niebo i na gwiazdę nocną! A co ciebie pouczy, co to jest gwiazda nocna? To jest gwiazda przenikająca .(Sura Gwiazda Nocna, wersety 1-3)

To Him is due the primal origin of the heavens and the earth: When He decreeth a matter, He saith to it: "Be," and it is. (Surat al-Baqara: 117)

Ciemność i światło

Chwała niech będzie Bogu, który stworzył niebiosa i ziemię i uczynił ciemności i światło! Jednak ci, którzy nie wierzą, dają swojemu Panu równych.(Sura Trzody, werset 1)

Jak wiadomo, bez istnienia światła człowiek nie widziałby swojego otoczenia. Jednak postrzegane przez człowieka światło stanowi tylko małą wiązkę rozsiewanej we wszechświecie energii świetlnej. Istnieją promienie świetlne niewidzialne ludzkim okiem, należą do nich podczerwień, ultrafiolet, promienie X, fale radiowe. Człowiek nie jest w stanie ich zaobserwować.

W zacytowanym wersecie należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, iż nie występuje tu wyrażenie „ciemność” a jego liczba mnoga, „ciemności”. Słowo to, arabskie „zulumat”, pojawia się w dwudziestu trzech wersetach koranicznych zawsze w liczbie mnogiej, nigdy nie występuje liczba pojedyncza, „ciemność”. Jest to oczywiście dowodem na to, iż cytowane słowa pochodzą od kogoś, kto doskonale wie o istnieniu kilku rodzaji promieni świetlnych, niewidzialnych dla człowieka.

Dopiero niedawno naukowcy odkryli istnienie różnych długości fal promieniowania elektromagnetycznego. Promienie elektromagnetyczne poruszają się we wszechświecie w sposób przypominający falę powstającą po wrzuceniu kamienia do wód jeziora. I tak jak różne mogą być długości fali na jeziorze, tak samo różne są długości fal elektromagnetycznych.

Występujące we wszechświecie gwiazdy i inne źródła światła promieniują falami o różnych długościach, a ich spektrum jest bardzo szerokie. Promieniowanie gama charakteryzuje się najkrótszą długością fal, najdłuższe fale to fale radiowe a różnica pomiędzy nimi wynosi 1025. Aby wyobrazić sobie tę liczbę musielibyśmy liczyć w dzień i w nocy, a liczenie trwałoby sto milionów lat czyli dłużej niż istnieje świat. Różne fale świetlne rozłożone są na tak szerokim wachlarzu. 70% promieni słonecznych mieści się w wąskich granicach 0.3 do 1.50 mikronów. W tym przedziale istnieją trzy rodzaje światła: światło postrzegane przez człowieka, bliska podczerwień i ultrafiolet. Światło widziane przez człowieka stanowi 41% całego światła emitowanego przez słonce. Wszystkie inne promienie nie są widoczne gołym okiem, co oznacza, że człowiek jest na nie ślepy. 29

Jak widać na przedstawionym schemacie człowiek widzi tylko bardzo małą część promieni wysyłanych z wszechświata, inne promienie odbierane są jako ciemność.

Palenie bez ognia

Bóg jest światłem niebios i ziemi. Jego światło jest podobne do niszy, w której jest lampa; lampa jest we szkle, a szkło jest jak gwiazda świecąca. Zapala się ona od drzewa błogosławionego -drzewa oliwnego, ani ze Wschodu, ani z Zachodu, którego oliwa prawie by świeciła, nawet gdyby nie dotkną jej ogień. Światło na świetle! Bóg prowadzi drogą prostą ku światłu, kogo chce. Bóg przytacza przykłady dla ludzi. Bóg o każdej rzeczy jest wszechwiedzący! (Sura Światło, werset 35)

W surze Światło mowa jest o jednym ze źródeł światła. Jest ono podobne do gwiazdy a nie pochodzi ani ze wschodu ani z zachodu, co może być sygnałem braku jego właściwości fizycznych. Właściwości takich nie posiada energia elektryczna, która jest źródłem światła a słowa „lampa jest we szkle” mogą być opisem żarówki.

Żarówka jest szklana, świeci jak gwiazda, roztacza jasność i nie potrzeba oliwy aby można było ją zapalić bo w wyniku tarcia występujących w żarówce, na druciku wolframowym, atomów, powstaje temperatura 2000oC. Jest to temperatura tak wysoka, że inne metale doprowadziłaby do stopienia. Do zapalenia nie dochodzi dlatego, że w żarówce występuje próżnia, nie ma w niej tlenu. Paląca się żarówka przypomina gwiazdę.

Jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że odkrycie energii elektrycznej było jednym z najważniejszych współczesnych odkryć i to, że cały świat rozjaśniany jest przez jarzące się dzięki tej energii żarówkom, to pojmiemy, jak ważne są zacytowane koraniczne wersety przepowiadające te odkrycia.

Za inne wytłumaczenie koranicznych słów można uznać światło powstające w wyniku reakcji nuklearnych na niektórych gwiazdach. Gwiazdy są wydzielającymi światło gorącymi obiektami gazowymi. Nowotworzące się wielkie gwiazdy zapadają się w sobie, w szczególności przez własne siły przyciągania. W wyniku zapaści ich centra są gorące i gęste. Jeżeli rozgrzeją się do odpowiedniej temperatury (minimum 7.000.000 stopni Kelwina), rozpoczynają się reakcje nuklearne. Mająca miejsce reakcja to zamiana wodoru w hel pod wpływem ogromnej energii. Podczas tej reakcji z powierzchni gwiazdy uwalniana jest do wszechświata wielka ilość światła i ciepła.

W całej tej reakcji nie bierze udziału tlen, dlatego nie można jej porównać do zwykłej reakcji spalania.

Ciężar chmur

Ciężar chmur przekracza nasze wszelkie wyobrażenie. Burzowe cumulusy ważą nawet do trzystu tysięcy ton. Trudno jest też wyobrazić sobie jak takie ogromne obiekty wiszą na niebie. W Koranie znajdujemy kilka wersetów traktujących o chmurach i ich właściwościach:

On jest Tym, który posyła wiatry jako radosną wieść poprzedzającą jego miłosierdzie. A kiedy one niosą ciężkie chmury, my pędzimy je na ziemię martwą i spuszczamy przez nie wodę, dzięki której powodujemy wzrost wszelkich owoców. Podobnie My wyprowadzamy martwych. być może wy sobie przypominacie! (Sura Wzniesione Krawędzie, werset 57)

On jest Tym, który ukazuje wam błyskawicę dla strachu i nadziei; On powoduje, iż powstają ciężkie chmury. (Sura Grzmot, werset 12)

Oczywiście nie istniała możliwość uzyskania informacji o ciężarze chmur w czasach objawienia Koranu, to, że w jego wersetach mowa jest o „ciężkich chmurach” jest dowodem na to, że Koran to słowo Wszechwiedzącego.

Miara deszczu

Najwięcej informacji dotyczące deszczu i chmur znajduje się w surze zatytułowanej Ozdoby:

Ten, który zesłał z nieba wodę według pewnej miary i dzięki niej ożywiliśmy krainę umarłą. W ten sposób zostaniecie wyprowadzeni. (Sura Ozdoby, werset 11))

Istnienie miary deszczu zostało odkryte dopiero bardzo niedawno. Według obliczeń, w ciągu sekundy z powierzchni ziemi paruje 16 milionów ton wody, co w skali roku daje 505 trylionów ton, właśnie tyle deszczu spada rocznie na ziemie. Jak widać ilość wody jest zawsze w równowadze a życie na ziemi możliwe jest dzięki jej stałej wymianie. Człowiek nie byłby w stanie stworzyć takiej przemienności nawet przy zastosowaniu najnowocześniejszych technologii.

Jeżeli zaistniałaby jakakolwiek zmiana i doszłoby do złamania tej równowagi, to wynikiem tego byłaby wielka katastrofa ekologiczna. Taka zmiana nie jest możliwa, bo deszcz pada tak, jak to przepowiedziano w Koranie „według pewnej miary”.

Równowaga widoczna jest nie tylko w ilości spadającego deszczu ale także w szybkości spadania kropli. Deszczowe chmury znajdują się conajmniej na wysokości 1200 metrów. Jeżeli jakikolwiek obiekt o wielkości i masie jednej kropli deszczu spadałby na ziemię, to po drodze nabierałby prędkości i przy spadnięciu mógłby wyrządzić poważne szkody. Jeżeli krople deszczu spadałyby z wysokości 1200m z taką prędkością, to na szkody narażone byłyby nie tylko zasiewy ale też domy, samochody, ludzie i inne obiekty znajdujące się na ziemi, a oczywiście są też chmury znajdujące się na wysokości 10.000 m.

Jednak nigdy nie dojdzie do katastrofy, ponieważ deszcz spada na ziemie zawsze z szybkością nie większą niż 8-10 km/h. Powodem jest specyficzny kształt kropli deszczu.

Jak widać Koran już 1400 lat temu przepowiedział to, co dopiero w niedawnych czasach odkryli naukowcy.

Według obliczeń, w ciągu sekundy z powierzchni ziemi paruje 16 milionów ton wody, co w skali roku daje 505 trylionów ton, właśnie tyle deszczu spada rocznie na ziemie. Jak widać ilość wody jest zawsze w równowadze a życie na ziemi możliwe jest dzięki jej stałej wymianie.

Every year, the amount of water that evaporates and that falls back to the Earth in the form of rain is "constant": 513 trillion tons. This constant amount is declared in the Qur'an by the expression "sending down water in due measure from the sky". The constancy of this quantity is very important for the continuity of the ecological balance, and therefore, life.

Powstawanie deszczu

Kwestia powstawania deszczu stanowiła przez wieki tajemnicę. Dopiero po odkryciu radarów powietrznych można było odpowiedzieć na pytanie, kiedy i w jakich warunkach powstaje deszcz. Okazało się, że najpierw odpowiedni „surowiec” musi być nawiany przez wiatr a następnie tworzą się chmury, z których później pada deszcz. Te trzy etapy opisane zostały w Koranie słowami:

Bóg jest Tym, który posyła wiatry, a one wzburzają chmury; On rozciąga je po niebie, jak chce, i czyni je płatami; i widzisz wtedy, jak obfity deszcz wylewa się spomiędzy nich. I kiedy On dosięga nim kogo chce ze Swoich sług, wtedy oni się radują. ( Sura Bizantyjczycy, werset 48)

A teraz przeanalizujmy poszczególne etapy:

Etap pierwszy: „Bóg jest Tym, który posyła wiatry”
Ze spienionych fal morskich porywane przez wiatr cząsteczki słonej wody stale przedostają się do atmosfery. Cząsteczki te, zwane aerozolem, wraz z parą wodną unoszącą się nad morzami i oceanami, tworzą chmury deszczowe.

Etap drugi: „On rozciąga je po niebie, jak chce, i czyni je płatkami”.”

Poprzez parę wodną skupiającą się wokół kryształków soli i pyłków powstają chmury. Kropelki wody są jeszcze tak małe, że w postaci chmur rozciągają się na niebie. W ten sposób niebo pokrywa się chmurami.

Etap trzeci: „i widzisz wtedy, jak obfity deszcz wylewa się spomiędzy nich.”

Wokół kryształków soli i pyłków zbiera się coraz więcej pary wodnej, w wyniku czego krople stają się większe i tworzą krople deszczu. Krople te zaczynają odrywać się od chmury i spadać na ziemię w postaci deszczu.

Chmura rozciąga się w pionie i w ten sposób dosięga zimniejszych części atmosfery. Dzięki zimnu krople wodne zaczynają rosnąć. Pod koniec tego etapu krople robią się tak duże, że przeciwstawiają się sile przyciągania chmury i spadają na ziemię w postaci deszczu lub gradu

Ze spienionych fal morskich porywane przez wiatr cząsteczki słonej wody stale przedostają się do atmosfery. Cząsteczki te, zwane aerozolem, wraz z parą wodną unoszącą się nad morzami i oceanami, tworzą chmury deszczowe.

Jak widać każdy poszczególny etap powstawania deszczu został opisany w Koranie w odpowiedniej kolejności, bo tak jak i nad wszystkimi innymi zdarzeniami przyrody tak i nad powstaniem deszczu czuwa Allah. W innym wersecie koranicznym czytamy:

Czy ty nie widziałeś, że Bóg pędzi chmury, potem je łączy razem, potem układa je warstwami? Widzisz przecież, jak obfity deszcz wylewa się spomiędzy nich. On zsyła z nieba góry pełne gradu i dosięga nim, kogo chce, i oszczędza, kogo chce. Blask jego błyskawicy omal nie porywa spojrzenia. (Sura Światło, werset 43)

Badający rodzaje chmur deszczowych naukowcy doszli do zadziwiającego wniosku. Tworzenie i rodzaje chmur są uporządkowane według pewnego schematu. Tworzenie cumulusów przebiega w następujący sposób:

Etap pierwszy: Chmury nawiewane są przez wiatr.
2. Etap drugi: Chmury łącza się tworząc większe chmury. 30
Etap trzeci: Po połączeniu mniejszych chmurek, w większej chmurze a szczególnie w centralnej części można dostrzec zwiększenie sił przyciągania. Dzięki tej sile chmura rozciąga się w pionie i w ten sposób dosięga zimniejszych części atmosfery. Dzięki zimnu krople wodne zaczynają rosnąć. Pod koniec tego etapu krople robią się tak duże, że przeciwstawiają się sile przyciągania chmury i spadają na ziemię w postaci deszczu lub gradu. 31

Nie należy zapominać o tym, że dla zdobycia tych informacji meteorolodzy musieli stosować skomplikowane technologie i posługiwać się zdjęciami satelitarnymi a Koran opowiedział o całym zjawisku w prostych słowach już 1400 lat temu.

Wir müssen uns daran erinnern, dass die Meteorologen erst vor kurzem darauf gekommen sind, diese Details bezüglich der Wolkenentstehung, der Struktur und der Funktion der Wolken zu erlernen, indem sie hoch entwickelte Ausrüstungen wie Flugzeuge, Satelliten und Computer verwendeten. Wie aus diesen Erklärungen ersichtlich ist, hat Allah uns eine Information gegeben, die vor 1400 Jahren nicht bekannt sein konnte.

These updrafts cause the cloud body to grow vertically, so the cloud is stacked up. This vertical growth causes the cloud body to stretch into cooler regions of the atmosphere, where drops of water and hail formulate and begin to grow larger and larger. When these drops of water and hail become too heavy for the updrafts to support them, they begin to fall from the cloud as rain, hail, etc. This scientific fact was announced in verse 43 of Sura Nur fourteen centuries ago by God in this way: "...then (He) makes them into a stack, and then you see the rain come out of …"