PRONARI I VRESHTËS
Në suren Kehf, Allahu jep një shembull, të një pronari vreshte, i cili ishte mashtruar me arritjet dhe përparimin e tij. Ky njeri bëhet shembull e asaj arrogance që vjen nga pasuria. Ajetet përkatëse janë më poshtë:
E ti sillu atyre si shembul dy njerëz; njërit prej tyre i dhamë dy kopshte (vreshta) nga rrushi dhe ato i rrethuam me hurma, e në mes atyre dyjave bimë tjera. Të dy kopshtet jepnin frutat e veta pa munguar prej tyre asgjë, e në mesin e tyre bëmë të rrjedhë një lumë. Ai kishte edhe pasuri tjetër. E ai atij shokut të vet (që ishte besimtar) i tha: - duke iu krenuar atij - "Unë kam pasuri më shumë se ti edhe kam edhe krah më të fortë!" Dhe ai hyri në kopshtin e vet (e me besimtarin për dore), po duke qenë dëmtues i vetës (duke mos besuar dhe duke u krenuar) tha: "Unë nuk mendoj se zhduket kjo kurrë!" Dhe nuk besoj se do të ndodhë kijameti, (dita e gjykimit), por nëse bëhet që të kthehem te Zoti im, padyshim do të gjej ardhmëri edhe më të mirë se kjo. (Kehf, 18:32-36)
Siç përshkruan edhe ajeti, për ta sprovuar, Allahu i dha pronarit të vreshtës pasuri të bollëshme. Megjithatë, e tërë kjo pasuri vetëm sa e bëri mendjemadh. Në vend që të jetë mirënjohës ndaj Allahut, duke i kërkuar falje prej Tij, dhe për të shpenzuar pasurinë e tij në rrugën e Allahut, foli me krenari dhe gabimisht ia mori mendja se pasuria e tij ishte imune ndaj kohës dhe fatkeqësive.
Ky është shembull i qartë që tregon logjikën e mendjemëdhenjve; edhe pse pronari i vreshtës pretendoi se pasuria e tij ishte e përjetshme, dhe nuk mohoi haptazi ekzistencën e Allahut, dhe duke mos konsideruar mundësinë që pasuria e tij t'i kthehet Allahut. Interesant, pretendonte gabimisht ai nuk do të dënohej, por, në fakt do të shpërblehet nëse me të vërtetë kjo do të ndodhte.
Pretendim i ngjashëm është gjithashtu e zakonshme edhe sot tek mendjemëdhenjtë. Edhe pse nuk e mohojnë haptas e etikën fetare, në zemrat e tyre janë larg nga të paturit frikën e Allahut. Megjithatë, gabimisht supozojnë se ata do disi do të shpëtojnë, edhe në qoftë se "kthehen tek Zoti i tyre." Shembulli i pronarit të vreshtës, i dhënë në Kuran, tregon qartë se njerëzive të tillë u mungon mençuria. Botëkuptimi i personi të tillë është mjegulluar nga arroganca e tij, dhe pengohet nga të kuptuarit e fuqisë së pafund të Allahut.
Përfundimi i keq që e gjeti pronarin e vreshtës, ashtu si Allahu e tregon në Kuran, është gjithashtu një vërejtje për të pasur kujdes. Ai humbi gjithë pasurinë e tij. Ai edhe tha se "por nëse ...," por ishte tepër vonë që të jetë i kujdesshëm:
Dhe vërtet, u shkatërruan frutat e tij, e ai filloi të rrahë shuplakët për atë që kishte shpenzuar në të, e ajo ishte rrënuar në kulmet e saj dhe thoshte: "O i mjeri unë, të mos i kisha bërë Zotit tim akë shok!" E nuk pati krah (grup), pëveç Allahut të vërtetë që t'i ndihmojë atij dhe nuk mundi ta pengojë... (Kehf, 18:42-43)
