Dünya üzerinde pek çok farklı grup, etnik halk ya da bir inancın ve ideolojinin mensupları bir araya geliyor. Bunlar güçlerini birleştiriyor ve önemli gördükleri ideallerini gerçekleştirmek için çabalıyorlar. Sokak hayvanlarını korumak için çabalayanlar, bir yörenin kültürünü yaşatmak isteyenler, bir futbol takımının taraftarları, bir siyasi partiyi destekleyenler, bir dini lider etrafında toplananlar buna örnek olarak verilebilir. Bu gruplar, birlik oldukları ve gayelerine samimi bir şekilde çaba gösterdikleri oranda başarılı oluyorlar. Zaman içinde şevklerini yitirmiş, sadece isimleri ya da tabelaları kalmış pek çok hareket vardır. Kimileri de içlerinden alternatifler doğurmuş, aynı gaye için yola çıkanlar bazı fikir ayrılıkları yüzünden ikiye bölünmüş ve güç kaybına uğramış, ne için çabaladıklarını bile unutmuştur. Sosyal hayatta sıklıkla görülebilecek bu durumun örneğini İslam tarihinde de görmek mümkündür. Allah, Kur’an’da iman edenlerin birlik ve beraberlik halinde olmalarını açık bir biçimde emreder. Öyle ki; Allah, ayrılıp kuvveti bölmeyi değil, Müslümanlar arasında çekişmeyi bile istemez. Kovulmuş Şeytandan Allaha sığınırım. “Allah’a ve Resulüne itaat edin, birbirinizle çekişmeyin; sonra gevşersiniz ve gücünüz gider. Sabredin. Şüphesiz Allah sabredenlerle beraberdir.” (Enfal Suresi, 46) Bu ayet ile Allah bize çekişme, gevşeme ve güç kaybının birbirine bağlı olarak geliştiğini haber vermiş ve çözüm olarak da sabrı tavsiye etmiştir.
Müslümanların Allah yolunda çaba göstermek için bir arada olması ve birlik ile beraberliklerini korumaları, onlara Allah’ın verdiği büyük bir nimettir. Bölünüp parçalanmak ise bu nimete karşı nankörlük etmektir. Çünkü Allah, Müslümanların kalplerini uzlaştırarak bir araya getirmiş, iman etmeden önceki dönemlerde aralarında var olan anlaşmazlık ve düşmanlıkları ortadan kaldırmıştır. Bu sayede birbirlerini kollayan kardeşler hâline gelmişler ve kendilerine amaç edindikleri yolda başarıyla ilerlemeleri nasip edilmiştir. Yüce Allah bunu bir Kur’an ayetinde şöyle bildirmektedir:
“Ve Allah’ın ipine hepiniz sımsıkı sarılın; parçalanıp ayrılmayın. Allah’ın üzerinizdeki nimetini hatırlayın: Hani siz birbirinize düşmandınız da O, kalplerinizi birleştirmişti ve O’nun nimeti sayesinde kardeş olmuştunuz. Yine siz bir ateş çukurunun tam kenarındaydınız da sizi oradan O kurtarmıştı. İşte Allah, ayetlerini size böyle açıklar ki, doğru yolu bulasınız.” (Âl-i İmrân Suresi, 103)
Bu ayetin ışığında, iman edenler parçalanıp ayrıldıklarında ellerindeki en önemli nimeti kaybettiklerini ve daha da önemlisi doğru yoldan sapabildiklerini söylemek mümkündür. Burada doğru yoldan sapma, sadece bazı tavır ve eylemlerde değişiklikle kısıtlı bir durum değildir. Bu kalplerinin zamanla katılaşması ve kararması sebebiyle imanı tümden yitirme tehlikesini de içerir. Rum Suresi 31. ve 32. ayetlerde, gruplaşmayı bir sevinç kaynağı olarak görüp parça parça olmanın, Allah’a ortak koşanların bir özelliği olduğu bildirmiştir:
“O’na yönelerek tevbe edin, O’ndan korkun, namazı dosdoğru kılın ve müşriklerden olmayın. Onlardan ki, dinlerini parça parça ettiler ve kendileri de grup grup oldular. Her grup, kendi yanındakiyle sevinip böbürlenmektedir.” (Rum Suresi, 31-32)
