İnsan yaşayabilmek için oksijen ve hava basıncına ihtiyaç duyar.
Soluk almamızsa, havadaki oksijenin akciğerlerimizdeki hava keseciklerine girmesiyle mümkün olur. Ancak, yükseklere çıktıkça atmosferin yoğunluğu azaldığı için atmosfer basıncı, dolayısıyla kan dolaşımına giren oksijen miktarı düşer. Bunun sonucunda nefes almak zorlaşır, akciğerin hava kesecikleri daralıp, büzülürken, göğüste boğuluyormuş ve nefes alamıyormuş gibi bir hissi oluşur.
Eğer kandaki oksijen, vücudun ihtiyacından daha az olursa, vücutta birtakım rahatsızlıklar ortaya çıkar: aşırı yorgunluk, baş ağrısı, baş dönmesi, mide bulantısı ve muhakemenin bozulması gibi belirtiler yaşanır. Belli bir yüksekliğe ulaşıldığında ise insan için nefes almak imkânsız hale gelir.
Dolayısla, böyle bir yükseklikte yaşayabilmemiz için oksijen takviyesine ve özel giysilere ihtiyacımız olur. Hatta deniz seviyesinin beşbin ile yedibin metre yukarısında olan bir kişi, nefes alma güçlüğü nedeniyle bayılarak komaya girebilir. Bu yüzden uçaklarda nefes almak için oksijen donanımı mevcuttur. Uçaklar, deniz seviyesinin dokuzbin ile onbin metre yukarısında uçarken, kabinde hava basıncını düzenleyen özel sistemler vardır. Yüksekliğin artmasıyla ortaya çıkan nefes alma güçlüğü, göğüste daralma ve sıkışma hissini meydana getirir. Kur’an, bu bilimsel gerçeğk şöyle haber vermektedir:
Allah, kimi hidayete erdirmek isterse, onun göğsünü İslam'a açar; kimi saptırmak isterse, onun göğsünü, sanki göğe yükseliyormuş gibi dar ve sıkıntılı kılar. Allah, iman etmeyenlerin üstüne işte böyle pislik çökertir. (En’am Suresi, 135)
Elbetteki 600’lü yıllarda Arap Yarımadası’nda yaşayan insanların ne havada uçma ne de binlerce metrelik dağları tırmanıp ayette haber verilen nefes darlığını tecrübe etme gibi bir imkânları yoktu.
Fakat her şeyin çeşitli biçimlerde açıklaması olan yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim’de Müslümanlara bu bilgi de verilmiştir.
