Kalabalık bir günde sokakta yürürken yüzlere bakın…
Gülen yüzlerin ardında kim bilir neler saklı?
Hangi zorluklarla, hangi acılarla mücadele ediyor insanlar?
Bir gerçek var: Çoğu insan mutlu değil.
Ahlaki değerlerin unutulduğu bir çağdayız.
Dostluk ve kardeşlik geri plana itildi; merhamet ve şefkat önemini kaybetti.
Dünya, şiddet ve nefretle; bencillik ve merhametsizlikle kuşatıldı.
Oysa herkesin içinde aynı özlem var: Barışın ve güvenin hâkim olduğu bir dünya…
Bu karanlığın kaynağı ise sevgisizlik.
Ve sevgisizliğin kökeninde bencillik var.
İnsan yalnızca kendini düşünüyor;
“Başkaları umurumda değil” diyerek kendi rahatının peşine düşüyor.
Çıkar odaklı bakış, vicdanları karartıyor.
İnsanlar birbirini kolayca harcıyor, yokluğunu önemsemiyor.
Bencil ruh, bulaşıcı bir hastalık gibi toplumlara yayılıyor.
Dünyanın dört bir yanında açlık var, savaş var, yıkım var…
Ama çoğu kişi bunları görmüyor; yalnızca kendi eğlencesini, kariyerini, sosyal medyadaki beğenilerini düşünüyor.
Sevgi sözleri paylaşıyor ama sevginin gereğini yerine getirmiyor.
Ve sonunda kaçınılmaz olan geliyor: Yalnızlık, huzursuzluk, mutsuzluk…
Oysa bu tablo değişebilir.
Çözüm çok yakınımızda: Allah sevgisi ve Allah korkusunun kazandırdığı güzel ahlak.
Çünkü gerçek sevgi fedakârlıkla ayakta kalır;
sabırla, affedicilikle, diğergamlıkla güçlenir.
Bu çarklardan biri eksildiğinde sevgi yok olur.
Kalıcı sevginin zemini ise yalnızca güçlü bir Allah sevgisiyle sağlanabilir.
Unutmayalım: Sevgi herkesin içinde vardır.
Sevgisiz bir dünyanın kimseye faydası yoktur.
Görevimiz belli: İnsanları karanlıktan çıkarmak;
sevginin, merhametin ve bağışlamanın güzelliğini anlatmak;
ve herkese gerçek huzurun kapısını hatırlatmak.
Dünyayı kurtaracak olan sevgidir.
“İyilikle kötülük bir olmaz.
Sen, en güzel olan bir tarzda kötülüğü uzaklaştır;
o zaman seninle onun arasında düşmanlık bulunan kimse,
sanki sıcak bir dost olur.”
(Fussilet Suresi, 34)
