1. Është e sigurtë se kanë shpëtuar besimtarët:

2. ata të cilët janë të përulur dhe janë të kujdesshëm gjatë faljes së namazit,

3. dhe ata të cilët i shmangën të kotës (fjalë a punë),

4. dhe ata të cilët rregullisht japin zeqatin,

5. dhe ata të cilët e ruajnë nderin e vet (sa i përket jetës intime),

6. me përjashtim ndaj grave të veta (me kurorë) dhe ndaj atyre (robreshave) që i kanë në pronësinë e vet, për të cilat nuk janë të qortuara,

7. e kush kërkon përtej tyre (dëfrim nga të ndaluarat), të tillët janë ata që e kanë shkelë normat e caktuara,

8. dhe ata të cilët me kujdes i ruajnë ato që u janë besuar (sende ose fjalë), e ruajnë edhe premtimin e dhënë,

9. dhe ata të cilët i kushtojnë kujdes kohës së namazit të tyre.

10. Të tillët janë mu ata trashëgimtarët,

11. të cilët e trashëgojnë Firdewsin, aty janë përgjithmonë.

12. Për All-llahun, Ne krijuam njeriun prej një ajke (lëngu), e një balte.

13. Pastaj atë (ajkë - baltë) e bëmë (e shëndrruam) pikë uji (farë) në një vend të sigurtë.

14. Më pas, atë pikë uji e bëmë copë gjaku, e atë gjak të ngurtë e bëmë copë mishi, e atë copë mishi e shndërruam në eshtra, dhe eshtrave ua veshëm mishin, pastaj atë e bëmë krijesë tjetër (me shpirt). I lartë është All-llahu, më i miri Krijues!

15. Mandej, pas kësaj (krijese) ju do të vdisni.

16. E në ditën e kijametit ringjalleni.

17. Ne krijuam mbi ju shtatë palë (qiej) dhe nuk jemi të pakujdesshëm ndaj asaj që krijuam.

18. Ne lëshaum me masë ujë nga qielli dhe atë e përqëndrojmë në tokë. Po Ne kemi mundësi edhe ta humbim ate (ujin).

19. Dhe me anën e tij Ne mundësuam pë ju kopshte hurmash e rrushi, që në to keni shumë pemë dhe hani prej tyre.

20. Dhe (krijuam) trupa drunjsh që mbijnë në kodrën Sina e që japin vajëra dhe mëlmesa për ngrënësit.

21. Ju ede nga kafshët keni një mësim, ngase ju freskojmë me lëng prej barqeve të tyre dhe keni shimë dobi prej tyre, e edhe prej tyre ushqeheni.

22. Dhe mbi to e anije bartni (hypni).

23. Ne e patëm dërguar Nuhun te populli i tij, e tha: “O populli im, adhuronie vetëm All-llahun, se nuk ka zot tjetër pos tij; a nuk i frikësoheni (dënimit)?”

24. E paria e atij populli që nuk besuan thanë: “Ky nuk është tjetër pos njeri sikurse edhe ju, po dëshiron të jetë më i latrë se ju. Po të dëshironte All-llahu do të dërgonte engjëj; ne një gjë të tillë nuk e kemi dërguar as nga ta parët tanë!”

25. Ai nuk është tjetër pos një njeri i sëmurë mentalisht, andaj pritni (keni durim) edhe për një kohë.

26. Ai (Nuhu) tha: “Zoti im, më ndihmo për atë që më përgënjeshtrojnë.

27. Ne e i shpallëm: “Ndërto anijen nën mbikëqyrjen Tonë dhe sipas urdhërit Tonë, e kur të vijë urdhëri Ynë dhe të ashpërsohet gjendja atëherë ti hgarko në të prej secilit lloj nga një qift (palë), edhe familjen tënde, me përjashtim të atij ndaj të cilit ka marrë fund vendimi, kundër tij pra ti mos kërko (falje) prej Meje për ata janë të përmbytur.

28. E kur të vendosësh ti dhe kush është më ty në anije, atëherë thuaj: “Falënderuar qoftë All-llahu, i cili na shpëtoi prej popullit të prishur!”

29. Dhe thuaj: “Zoti im, më zbarko në një vend të bekuar, e Ti je më i miri i atyre që bëjnë vendosjen!”

30. Nuk ka dyshim se në këto (ngjarje të popujve) ekzistojnë fakte bindëse. Në të vërtetë Ne i vëmë në sprovë.

31. Mandej pas tyre Ne ei sollëm popull tjetër.

32. Edhe atyre u dërguam pejgamber mga mesi i tyre (që u tha): “Adhuronie All-llahun, ju nuk keni zot tjetër pos Tij, a nuk frikësoheni!”

33. Edhe paria nga populli i tij e cila nuk besoi dhe e mohoi jetën tjetër dhe të cilëve Ne u patëm mundësuar rehati e begati në jetën e kësaj bote, thanë: “Ky nuk është tjetër pos njeri sikurse edhe ju, ha ashtu si hani ju dhe pi ashtu si pini ju!”

34. E nëse i përuleni një njeriu që është si ju, vërtet, atëherë do të jeni të humbur e të mashtruar.

35. Mos vallë ai po ju premton se pasi që të vdisni, të bëheni dhe e eshtra (të kalbur), do të nxirreni të gjallë?”

36. Sa larg është sëndërtimi i asaj që premtoheni.

37. Nuk ka tjetër, pos jetës sonë të kësaj bote, vdesim, lindim dhe nuk do të ringjallemi!

38. E ai (Hudi (nuk është tjetër pos njeri që trillon gënjeshtra ndaj All-llahut, po ne nuk i besojmë atij.

39. Ai (Hudi) tha “Zoti im, më ndihmo se ata po më përgënjeshtrojnë!”

40. E Ai (Zoti) tha: “Së shpejti do të dëshprohen ata”.

41. Atëherë me të drejtë ata i zuri ushtima (dënimi) dhe ashtu i bëmë sikur me qenë hedhurina (mebturina). Larg qoftë prej mëshirës së Zotit populli zullumqarë.

42. Mandej pas tyre Ne sollëm brezni të reja.

43. Asnjë nga popujt (e shkatërruar) nuk mundi ta shpejtojë e as ta vonojë afatin e caktuar.

44. Ne më pas dërguam pejganberët tanë një pas një, mirëpo, çdo herë që një popull i erdhi i dërguari i vet, ata e përgënjeshtruan atë, prandaj Ne i përcollëm ata (me dënim) njein pas tjetrit dhe i bëmë që të përmenden në tregime. I shkatërruar qoftë populli që nuk beson!

45. Më pas Ne dërguam Musain dhe vëllain e tuh Harunin me mrekulli dhe argumente tona të qarta,

46. te faraoni dhe rrethi i tij, po ata u treguan kryelartë, sepse ishin popull mendjemadh.

47. Dhe thanë: “Si t’u besojmë dy njerëzve që janë si ne, kur populli i tyre është në shërbim tonë?”

48. Kështu, ata i përgënjeshruan që të dy, andaj me të drejtë i shkatërruam.

49. Ne Musait i dhamë librin (pas shkatërrimit të faraonit) në mënyrë që ata (populli israilit) të gjejnë rrugën e drejtë.

50. Edhe të birin e Merjemes dhe nënën e tij i paraq itëm si argumente (mrekulli) dhe ivendodëm që të dy në një rrafshnaltë dhe më ujë rrjedhës.

51. (ne u patë thënë): “O ju të dërguar, hani atë që është e lejuar dhe mirë dhe bëni vepra të mira se Unë e di atë që ju veproni.

52. Kjo feja juaj është e vetmja fe e Unë jam Zoti juaj, runju dënimit Tim.

53. E ata më vonë u ndanë në grupe sipas çështjes së fesë dhe secili grup krenohej me atë që kishte përvehtësuar për vete.

54. Andaj, ti (Muhammed) lëri ata edhe një kohë në atë mashtrimin e tyre.

55. A mos mendojnë ata se me atë që jemi duke udhënë atyre nga pasuria dhe fëmijët,

56. Nxitojmë t’u ofrojmë atyre të mirat? Jo, kurrsesi, por ata nuk janë kah e kuptojnë.

57. Vërtet, ata të cilët ndaj madhërisë së Zotit të tyre kanë frikë.

58. ata, të cilët u besojnë argumenteve të Zotit të vet,

59. dhe ata, të cilët nuk i përshkruajnë shok Zotit të vet,

60. dhe, ata të cilët japin (sadaka-zeqatë) nga ajo që u është dhënë, pse dinë se do të kthehen te Zoti i tyre, andaj zemrat e tyre i kanë të frikësuara,

61. Të tillët janë duke nxituar drejt të mirave dhe të parët do t’i arrijnë ato.

62. Ne nuk e obligojmë asnjë njeri përtej mundësive të tij dhe te Ne është libri (i shënive) që shënon saktësisht (veprat) dhe atyre nuk u bëhet padrejtë.

63. Por zemrat e tyre (mohuasve) janë të verbëruara nga ky (libër), e përveç kësaj, ata vazhdojnë të bëjnë vepra të këqia.

64. Ndërkaq, kur t’i kapim me dënim ata qëë kanë çuar jetë të shfrenuar, atëherë ata me britmë bëjnë lutje (duke kërkuar mdihmë).

65. Mos e ngritni zërin tash, se ju nuk e keni ndihmën Tonë!

66. Sepse, juve u lexoheshin ajatet e Mia, e ju zbrapseshit.

67. Si arogant ndaj tij (ndaj Kur’anit, ose ndaj Qabës), e me fyerje kundër tij natën bisedoshit.

68. A nuk menduan ata thellë fjalën (Kur’anin), apo mos u erdhi atyre diçka, që të parëve të tyre të lashtë nuk u pat ardhur,

69. apo mos nuk e nnjohin të dërguarin e vet (Muhammedin), prandaj ata e refuzojnë atë?

70. Apo mos thanë për të se është i çmendur? Jo, por ai ka ardhur me të vërtetën, e shumica e tyre e urren të vërteën.

71. E sikur të përputhej e vërteta me dëshirat e tyre, do të shkatërroheshin qiejt e toka dhe çdo gjë që gjendet në to. E megjithatë që Ne atyre u sollëm (me këtë Kur’an) famën e tyre, ata u zbrapsën ndaj përkujtimit të vet.

72. A mos u kërkon ti atyre ndonjë shpërblim? Po shpërblimi i Zotit tënd është më i miri, pse Ai është furnizues më i mirë.

73. ç’është e vërteta, ti i fton ata në rrugë të drejtë.

74. Po ata që nuk e besojnë botën tjetër, i shmangen rrugës së drejtë.

75. Edhe sikur t’i mëshironim ata (idhujtarët) dhe t’ua kishim larguar fatkeqësitë, at do të vazhdonin të zhyteshin në zhgënjimin e tyre.

76. Ne i sprovuam at me dënim, po ata nuk iu përulën Zotit të tyre e as nuk iu drejtuan me lutje.

77. Deri sa t’ua gapim një derë dënimi tëashpër, atëherë ata do të mbesin aty me shpresa të humbura.

78. Ai është që ua krijoi të dëgjuarit, të parit dhe të kuptuarit e juaj; sa pak jeni mirënjohës.

79. Dhe Ai është që ju krijoi ju në tokë dhe vetëm te Ai do të tuboheni.

80. Dhe Ai është që jep jetë dhe vdekje dhe vetëm Ai bën ndryshimine natës e të ditës; si nuk e kuptoni?

81. Por ja ata flasin, ashtu si flasin ata para tyre.

82. Ata thanë: “Pasi të vdesim e të bëhemi dhe e eshtra të kalbur, a do të ringjallemi?

83. Kjo na është premtuar ne edhe prindërve tanë më parë, po kjo nuk është gjë tjetër pos një mit i lashtë!

84. Thuaj: “E kujt është toka dhe çdo gjë që ka në të, nëse jeni që e dini?”

85. Ata do të thonë: “E All-llahut”. Atëherë thuaju: “Përse pra nuk mendoni?”

86. Thuaj: “Kush është Zoti i shtatë qiejve dhe Zot i Arshit të madh?”

87. Ata do të thonë: “All-llahu!” Thuaju: “E pse nuk frikësoheni pra?”

88. Thuaj: “Në dorën e kujt është i tërë pushteti i çdo sendi, dh Ai është që mbron (kë të do), e që prej Atij nuk mund të ketë të mbrijtur; nëse jeni që e dini?”

89. Ata do të thonë: “Në dorë të All-llahut!” Thuaj: “E si mashtroheni pra?”

90. Por jo, Ne ua sollëm atyre të vërteën, e megjithatë, ata jetojnë me gënjeshtra (duke adhuruar idhuj).

91. All-llahu nuk ka marrë për veten kurrfarë fëmijë (as engjëjt, e as nga njerëzit), nuk ka me Të ndonjë zot tjetër, pse (sikur të kishte zot tjetër), atëherë secili zot do të veçohej me atë që ka krijuar, dhe do të dominonte njëri mbi tjetrin! I lartë, i pastër është All-llahu nga ato që i përshkruajnë.

92. Ai e di të fshehtën e të dukshmën, Ai është larg atyre që atë i shoqërojnë.

93. Thuaj: “Zoti im, po që se patjetër do të më tregosh atë (dënim) që ua premtove atyre?”

94. Zoti im, mos mëfut pra, mua te ai popull zullumqar!”

95. Në të vërtetë, Ne kemi fuqi të tregojmë ty atë që u kemi premtuar atyre.

96. Ti të keqen kthe me të mirën. Ne e dimë më së miri atë që shpifin ata.

97. Dhe thuaj: “O Zot im, unë mbrohem me Ty prej cytjeve të djajve!”

98. Dhe mbëhtetem te Ti që ata të mos më afrohen!”

99. E kur ndonjërit prej tyre i vjen vdekja, ai thotë: “O Zoti im, më kthe,

100. që të bëj vepra të mira e të kompensoj atë që lëshova!” Kurrsesi, (Kthim nuk ka) e kjo është vetëm fjalë që thotë ai, e ata kanë para tyre një perde (distancë periodike) der në ditën kur ringjallen.

101. E kur i fryhet surit (herën e dytë), atëherë, në atë ditë nuk do të ketë lidhje familiare mes tyre e as që do të pyes kush për njëri-tjetrin.

102. E kujt i peshojnë më rëndë peshojat (veprate mira), ata jamë të shpëtuarit.

103. Ndërsa, atyre që u peshojnë lehtë, peshojat (veprat e mira), ata janë që humben vetveten dhe janë në Xhehennem përgjithmonë.

104. Zjarri do t’ua djegë atyre fytyrat dhe do të duken shumë të shëmtuar brenda tij.

105. (atyre u thuhet): A nuk u janë lexuar juve ajete e Mia; e ju nuk i besuat ato?

106. Ata thonë: “O Zoti ynë, ne na patën mundur të këqiat (u dhamë pas epsheve të dynjasë) dhe si të tillë ishim popull i humbur!

107. Zoti ynë, na nxjerr prej tij, e nëse gabojmë përsëri, atëherë vërtet, jemi mizor!”

108. Ai thotë: “Heshtni aty e mos më folni!”

109. Pse një grup prej robëve të Mi thanë: “O Zoti ynë, ne besuam, prandaj na falë dhe na mëshiro, se Ti je më i miri i mëshiruesve!”

110. E ju i patët tallur ata, sa që ajo tallje bëri që të harronin përkujtimin ndaj Meje, madje edhe qeshnit me ta.

111. E Unë sot i shpërbleva ata për atë që ishin të durueshëm atë janë fitimtarët.

112. Ai thotë: “E sa vjet keni kaluar në tokë?”

113. Ata thonë: “Kemi qëndruar një ditë ose një pjesë të ditës, pyeti ata që dinë numërimin!”

114. Ai thotë: “Mirë e keni, sikur ta dishit njëmend pak keni qëndruar!”

115. A menduat se Ne u krijuam kot dhe se nuk do ktheheni ju te Ne?

116. I lartë është All-llahu, Sunduesi i vërtet, nuk ka zot tjetër pos Tij, Zot i Arshit bujar.

117. E kush adhuron me All-llahun edhe ndonjë zot tjetër, për të cilin nuk ka kurrëfarë fakti, përgjegjësia e tij është para Zotit të vet, e mohuesit nuk do të shpëtojnë.

118. E ti thuaj: “O Zoti im, më fal e më mëshiro, se Ti je me Mëshiruesi i mëshiruesve!”